My Jealous Partner

Chapter 16

Robbie's POV

Nagising ako nang biglang may bumato sakin ng unan. Agad akong napabangon and saw who did it.

"Mr. Rodriguez ipapaalala ko lang po sa inyo na tanghali na po, meron pa po kai tayong mga activities ngayon na gagawin." Nakapameywang niyang sabi.

Sandali akong napatulala sakanya.

Does it mean???

"Huy!!!!!!!"

Agad akong nabalik sa katinuan nang binato niya ulit ako ng unan sa mukha.

"Ouch!!!!!" sigaw ko.

"Yan tulala ka kasi, alam ko namang maganda ako noh." She said with a grin.

I immediately hugged her tightly. How I miss this side of her. I miss the old Alexis. She chose our friendship.

"Uh teka hindi ako makahinga." Sabi niya kaya kumalas ako sa yakap naming.

I smiled at her.

"Finally youre back." I whispered.

She just smiled softly.

"Ang dami mong drama, halika na nga!" she said.

Alexis POV

I chose our friendship kahit ayoko, siguro dahil sa fact na mas mawawala siya sakin paghindi ito ang magiging desisyon ko. Ill try to hide my feelings again. Sanayan lang naman ang lahat eh, maybe at first makakaramdam pa ako ng sakit pero unti unti ding masasanay ang puso ko sa sakit. I just want him by my side okay na sakin yun. Sabihin niyo mang martyr ako pero eto na siguro ang consequence ng one sided love.

"Saan mo gustong magbreakfast?" tanong ko sakanya.

Kasalukuyan kami ngayong naglalakad palabas ng hotel. Hindi pa masyadong maraming tao dahil maaga pa kaya tahimik ang paligid.

"Saan ba sila ngayon?" tanong niya.

"Pumunta daw sila sa Station 1 para sa mga activities kaya sunod na lang daw tayo." I replied.

Naku subukan lang nilang iwanan kami -___________-.

"Sige starbucks na lang tayo."

Then we headed there.

"Uhmm... Lex." Tawag niya sakin.

"Bakit?" I asked at uminom ng Machiato.

"Yung last night... kasi-"

"Wag mo ng isipin yun. Tama ka mas importante yung friendship natin, don't worry tanggap ko din naman eh."

Lie.

He smiled lightly.

---------

"Waaaah!!!!!!!!!! Ibaba niyo ko rito!!!!!!!!!"

Bakit naman kasi nila hindi sinabi na buwis buhay pala ang gagawin naming ngayon. Huhuhu T______T

Kasalukuyan kami ngayong nagpaparasailing sa dagat. Yun bang nakalambitin ka sa parachute gamit ang harness at nakaattach sa speedboat gamit ang rope. JUICE COLORED! Para akong tatangayin ng hangin pauwi sa Maynila!

"HUHUHU..." iyak ko habang nakapikit.

Mahigpit lang akong nakakapit sa harness ko. Sabi nila masarap daw sa feeling dahil parang lumilipad ka pero bakit iba sakin?! Feeling ko anytime mahuhulog na lang ako tapos kakainin ako ng mga pating pagbumagsak ako sa tubig.

Narinig ko namang tumatawa ang kasama ko.

"At ano namang nakakatawa ha?!" sigaw ko sakanya habang umiiyak.

Lokong toh! Kita ng takot ako a heights eh.

"Eh kasi naman para kang bata." Sabi niya sabay tawa.

"Tse! Palibhasa kasi hindi ka takot!"

Patuloy lang akong nakapikit. Hindi ko na rin nararamdaman ang mga paa ko sa sobrang kaba. Habang umuiihip kasi ang hanging feeling ko anytime babagsak ako sa tubig.

"Huy." He poked my arm.

"Ano ba Robbie!" I hissed kaiinis naman kasi eh.

Bakit ba pumayag akong sumakay dito?!

"Kasi naman ang ganda ng view tapos ikaw nakapikit ka lang jan." sabi niya.

"Mas gugustuhin ko na lang mabulag kaysa dumilat noh."

Pagkatapos ay bigla na lang umihip ang malakas na hangin.

"Waaaaah!!! Ayoko na!!!" sigaw ko.

"Hey.. stop it. Sige ka mas lalo ka diyang mahuhulog." Panakot niya.

"Heh!!!"

Then suddenly bigla kong naramdamang hinawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako sakanya ng wala sa oras. I saw him smiling at me. Nakakagaan talaga sa feeling ang mga ngiti niya.

"Nakalimutan mo na ba? Sabi mo noon paghnahawakan ko ang mga kamay mo nawawala ang takot mo." He said.

I nodded.

"So ngayon takot ka pa rin ba?" tanong niya.

Hindi ako nakapagreact. Meron kasi akong acrophobia kaya mahirap para sakin.

"Isipin mo na lang na pagnahulog ka nandito ako pa sumalo sayo, kahit kailangan ko pang languyin ang kalaliman ng dagat masalo lang kita." He sincerely said.

Napangiti ako ng wala sa oras.

"Okay bay un?" he asked.

Agad akong tumango.

Dahan dahan kong inikot ang ulo ko at bumungad sakin ang napakagandang view ng isla. Yung mga buildings sa taas ng bundok na hindi momakikita kapag nasa shore ka lang ay ngayon nakikita ko na. Ang mga taong naliligo sa dagat na nagmistulang mga langgam sa sobrang liit. Hindi ko pala alam na ganito kaganda ang makikita ko.

"See, I told you its not scary." Sabi niya.

"Yeah, its beautiful." I blurted.

Tumingin ako sakanya and smiled at him.

"Thank you." I said.

He gave me his warm smile at sabay naming nilalasap ang kagandahan ng tanawan habang hawak niya parin ang kamay ko.