SİYAH KELEBEK

-SK- 7. "Hayır,O burada olamaz."

Sizlere güzel ve etkileyici şeyler sunmak için bekliyorum. Bu yüzden bölüm biraz geç geldi. Özür dilerim. Vote ve yorumlarınızı bekliyorum. İyi okumalar :)
------------------------------
Burnuma gelen tanıdık koku ile gözlerimi açtım ve kafamı yastıktan hafifçe kaldırdım. Sanki günler süren bir uykudan uyanmıştım. Başım çok ağrıyordu. Etrafıma baktığımda beyaz duvarları,başımda 'dit dit dit' sesiyle beynimi kemiren bir makineyi,kolumdaki serumun bağlandığı bir serum tüpünü ve üstümdeki mavi kıyafeti görebilmiştim. Yani anlaşıldığı gibi hastanedeydim. Başım adeta çatlıyordu. Bir şeyler hatırlamaya çalıştım. Gözlerimi sıkıca yumup düşündüm. En son yoldaydık. Görkem vardı. Ve tanıdık bir korna sesi de beynime girdi. Kanlar geçti beynimin içinden. Ardından da Görkem'in güçsüz sesini hatırladı bilinçaltım. "Herkes gitti sen gitme Alya." diyordu. "Bırakma..." diye fısıldıyordu. Ah! Lanet olası kazadan dolayı buradaydım. Bedenimin üst kısmını kaldırmak için çabaladığımda karnımın üstündeki ağırlık buna engel olmuştu. Ağırlığın kaynağına bakmak için kafamı eğdiğimde tanıdık kahverengi saçlar girmişti görüş alanıma. Tabi ya! Tanıdık gelen kokunun kaynağı bu saçlardı. Karnımın üstünde uyuyakalmış erkek meleğe ait olan saçlar... Ne kadar şampuan dökse de koku değişmezdi. Yada saçları yağlandığında bile aynı koku olurdu. Görkem'di işte. Saçları her zaman vanilya-nane karışımı kokan çocuktu. Garip bir gülümseme yerleşmişti yüzüme benden izinsiz. Ne acı bir gülüştü ne de mutlu... İkisinin arasında olan ama sahte olmayan bir gülüştü. Ve yine benden izinsizce gitmişti ellerim saçlarının arasına. Benden izinsizce karıştırmaya başlamıştı saçlarını. Olabildiğinde nazikçe... Yorgundu,belliydi. Biliyordum ben uyanana kadar beklemişti başımda. Kızmıştı bana. Gözlerimi açmadığım her saniye,her dakika,her saat kızmıştı. Endişelenmişti de. Gözlerimi açmadığım her saniye, her dakika,her saat endişelenmişti benim için. "Ya açmazsa gözlerini?" diye bir soru kemirmişti beynini. Korumuştu da beni. Karanlıktan korktuğumu bilirdi o. Bu yüzden başımdan bir saniye ayrılmamış,elimi tutmuş ve hiç yorulmazmışçasına düzenli bir ritimle "Ben buradayım meleğim." demişti. En sonunda da bedeni taşıyamamıştı o yorgunluğunu,uyuyakalmıştı karnımın üzerinde. Koltuğa yatmamıştı çünkü gece elimi tutmazsa korkacağımı bilmişti. Evet, belkide bunların hiç birini görmemiştim ama biliyordum işte böyle olduğunu. Tanırdım Görkem'imi ben. Her zaman böyleydi o. Söz konusu bensem beni kurtarmak için her şeyi yapardı. Ama... Kaza günü yapamamıştı. Koşmuştu da yetişememişti. Olsundu ama. Yetişmek istemişti o,biliyordum ben. Elimin altındaki kafanın hareket etmesiyle elimi başından çektim. Elimi çekince huzursuz bir şekilde kıpırdandı ve "ıhhhm" gibisinden bir ses çıkarttı. Bu sesin anlamını biliyordum. Tekrar gülümsedim ve elimi tekrar saçlarının arasına götürdüm. Kıpırdamayı kesmiş "mmh" gibi bir ses çıkarıp uykuya gömülmüştü. Bu ses Görkemce de "Rahatım. Sakın rahatımı bozma." demekti. Bir süre daha saçlarını karıştırmaya devam ettim. Başını kaldırdı ve beni gördü. Surat ifadesi afallamıştı. Şaşkınlık dalgası gözlerinden görünüyordu. Kafasını beni tamamen görebileceği bir pozisyona kaldırdı ve açılmış gözleriyle suratıma baktı. Gülümsedim.
"Günaydın." dedim.
"Gü-gü günaydın."
Olayı yeni idrak etmiş gibi hızla karnımdan kalktı ve
"S-sen ne zaman u-uyandın?" "Çok oldu." dedim. "Saçlarınla oynuyordum. Her zamanki gibiler. vanilya-nane karışımı kokusu hala en yoğun haliyle burnumda." Güldü. Bir süre sonra gülüşü dondu ve eğlenen surat ifadesi yerini şaşkınlığa ve telaşa dönüştürdü. "Bir şeyin yok değil mi? İyi misin? Ağrın var mı? Doktoru çağıracağım ben. Ah! Nerede şu doktor butonu. Ama oraya basarsam acil durum sanarlar. En iyisi gidip çağırayım. Ama ya ben gidince sana birisi bir şey yaparsa. Yada-"
"Sakinleş Görkem. İyiyim ben. Bir şeyim yok."
Haklı olduğumu gösteren bir yüz ifadesi ile bana bakıyordu.
"Özür dilerim. Söz konusu sen olunca her ihtimali düşünüyorum"