De SchoonhovenSpelShow

Hoofdstuk 3

Chris voelde de koude wind door zijn haren strijken. De dag van het spel was aangebroken, en het vooruitzicht op een vrachtwagen vol geld zou vandaag wel eens realiteit kunnen worden. Momenteel stonden hij en zijn vrienden op de boot die vanuit Den Helder was vertrokken om ze naar het privé-eiland te brengen. Eerst vond Chris het apart dat het toernooi op een eiland plaats moest vinden, maar ergens leek het hem ook wel weer logisch: hij had immers een mail gehad waarin stond dat het spel in de vrije natuur plaats zou vinden, wat betekende dat een simpele studio met een publiek er niet in zat.

De vraag die in zijn hoofd ronddwaalde liet hem echter niet met rust. Wat gingen ze daar doen? Wim had verteld dat de kandidaten niet per se fit hoefde te zijn, dus een volwassen versie van tikkertje leek hem niet waarschijnlijk. Karten misschien? Nee, dat kan alleen op een baan, niet in één of ander bos. Wat het ook was, Chris wist enkel dat hij er heel veel zin in had. Zijn tegenspelers leken hem namelijk niet erg capabel. De mensen tegen wie hij het op zou nemen waren onder andere een groep oude mannen, een moe eruitziende kerel, een paar jongens die de hele tijd liedjes aan het zingen waren en vier mannen die sprekend op elkaar leken en toch hun uiterste best deden om elkaar te vermijden.

Terwijl Jason, Guus, Wim en hij over de schuimende blauwe, of eigenlijk bruine, golven heen keken naar de grijsblauwe lucht die voor hen opdoemde, tikte Wim hem op de schouder. ''Jongens,'' begon hij, ''laten we even wat mensen leren kennen op deze boot. Dan weten we meteen wie onze concurrentie is.''

Het was een goed idee, vond Chris. ''Tof, goed plan. Laten we ons opsplitsen, en ons weer bij de voorkant verzamelen als we aanmeren. Oké?'' Guus en Jason knikten, hoewel het natuurlijk een beetje eigenaardig was dat hun vrienden nu al op zeer methodische wijze plannen voor hun overwinning aan het verzinnen waren.

''Ik neem de linkerflank, Jason de rechter en Wim de binnenkant'', voegde Chris er behoorlijk overdreven aan toe. ''En jij, Guus, jij stapt op dat meisje daar af. Dat is immers enkel voor jou weggelegd.'' Guus moest als reactie daarop hard lachen. Het was waar dat hij zowel de knapste als zelfverzekerdste van zijn vrienden was, maar aan de vraag of dit invloed had op hun kansen om het spel te winnen kon hij toch niet anders dan twijfelen. Evengoed gehoorzaamde hij, en gingen hij en zijn vrienden uiteen.

Chris liep naar de linkerkant van de boot, die ongeveer voor tien passagiers gebouwd moest zijn, recht op twee mannen af die bij de wit met blauwe muur met het gehandicaptentoilet aan het kletsen waren. De één was jong en extreem lang, langer dan twee meter, met zwart haar, en de ander was een oudere man met warrig blond haar dat bijna helemaal grijs was. ''Hallo'', zei hij tegen ze. ''Jullie zijn ook kandidaten, nietwaar? Ik ben Chris.'' Hij stak zijn hand uit, die de twee mannen één voor één schudden.

''Ik ben David,'' zei de jonge man, ''en dit is Karel. Aangenaam.''

Een gesprek volgde al snel. Chris kwam te weten dat de jongste van de heren ingeschreven was door zijn geliefde, en dat de andere man hieraan meedeed om zijn redelijk kleine schuld af te lossen. Of die ook echt 'redelijk klein' was of behoorlijk gigantisch durfde Chris niet te zeggen. ''Ik was hier gewoon een beetje aan het struinen,'' vertelde Karel, ''toen hij opeens bij me kwam staan. Hij zei dat ik stijf was, en veel ontspannener moest zijn. Alsof ik zomaar even een knop in m'n harses om kan zetten!'' Beide mannen moesten lachen. ''Maar we kunnen het wel goed met elkaar vinden'', vulde David aan. ''We hebben besloten om samen te werken bij het spel.''

Juist ja. Deze mannen gaan samenwerken, dat moest Chris onthouden. Dan konden hij en zijn vrienden tijdig met een counterstrategie op de proppen komen.

Ondertussen was Guus zoals afgesproken een praatje gaan maken met één van de enige twee dames die hij op de boot kon vinden. Ze was klein van gestalte, met kort, donker haar en redelijk gespierde armen. Niet echt zijn type, maar hij moest zich aan het plan houden. ''Goedemorgen, mevrouw'', begon hij. De vrouw draaide zich naar hem om, en Guus realiseerde zich dat ze waarschijnlijk tien jaar ouder was dan hij. Desalniettemin lukte het hem om een gesprek aan te knopen, en kwam hij te weten dat de vrouw Alex heette. Veel meer gaf ze echter niet vrij, ze was ondanks haar erg vriendelijke houding een schijnbaar nogal gesloten persoon. Maar dat moest hij natuurlijk respecteren, net zoals het feit dat ze absoluut niet in hem geïnteresseerd leek.