SEVECEKSİN (Köy serisi I ) Tamamlandı

"Git"

SEVECEKSİN için daha önce hiçbir şarkı önerisinde bulunmadım diye hatırlıyorum çünkü bu zamana kadar tüm bölümleri sadece bir kaç şarkı ile yazdım, hiçbir listem olmadı o şarkılar dışında. Bu gün size birini söylemek istedim, yukarıda medya bölümünde bulabilirsiniz. Keyifli dinlemeler :)
Bol bol yorumlarınızı okumak istiyorum :))

Başımda hissettiğim keskin ağrıyla gözlerimi ancak kısarak aralayabilmiştim. Bu odayı biliyordum, Azad'ın evinde daha önce kaldığım odaydı. Saçlarımda yumuşak bir dokunuş vardı, henüz kendime tam olarak gelemediğim için anlayamıyordum. Gözlerimi tekrar kapatarak bir süre daha öylece kalmıştım. Başımı okşayan el beni uyutuyordu, karmaşanın ortasından çekip alıyordu sanki, gözlerimi kapadığımda her şeyin geçeceğini hissettiriyordu.

Ama gözlerimi aralamıştım ve yine karman çorman olan hayatıma geri dönmüştüm. Yanımda hissettiğim hareketlilikle oraya doğru baktığımda Azad'ı görmüştüm, yatağın ucunda oturuyordu ve başımı okşayan da oydu. Ona bakarak yutkunduğumda gözlerini benim yüzüme indirmişti, uyandığımı görünce elini saçlarımdan çekmiş, oturduğu yerden yavaşça kalkarak kapıya doğru ilerlemeye başlamıştı.

"Azad?" diye bitkin sesimle seslenmiştim, duyduğuna emindim ama ne bana doğru bakmış ne de cevap vermişti. Uzandığım yerden elimle yataktan destek alarak doğrulmuştum.

"Azad?" diyerek tekrar seslenmiştim bana bakması için. Ben ne kadar zamandır uyuyordum, bu sürede neler olup bitmişti? Mantıklı düşünmeye çalışıyordum. Ben ailem zarar görmesin diye Ahmet beyin bu büyük suçunu gizliyordum ama bir yandan da bunu gizleme sebebim çok farklıydı. Azad'ı düşünüyordum. Kendi babasının ona bu acıyı yaşattığını öğrenirse ne hale gelecekti? Bunun yanı sıra yapacakların düşünmek bile istemiyordum. Onun o korkunç halini düşünmek bile içimi titretiyordu.

Azad adım atmayı bırakmış ve hafifçe bana doğru dönmüştü. Gözlerime bakmıyordu, yüzüme bakmıyordu. Bana karşı ilk defa böyle mesafeliydi. Ama ben uyanana kadar yanımda durmuştu, o elini uyuduğum saatler boyunca her an başımda hissetmiştim, bir an olsun gitmemişti biliyordum.

"Nereye gidiyorsun?" diye sormuştum, kısık bir sesle. Hesap sormak gibi bir niyetim yoktu, sadece yapacağı şeyleri bir şekilde engellemem gerekiyordu çünkü o her şeyi yanlış biliyordu. O an da kendime kızmıştım, ona her şeyi anlatmam gerekiyordu. Ne kadar acı verecek olduğunu da bilsem ona her şeyi anlatıp ailemi aklamam gerekirdi ama ben onun çekeceği acıyı göz önünde bulundurarak bir şeyleri gizlemiştim. Yanlış yapmıştım. O kadar kötü şeyler yaşamıştım ki artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu ayıracak bir durumda değildim. Kendime kızıyordum ama aslında kendimde bile değildim.

"Sen benim nereye gideceğimle ilgilenir miydin?" diye sorarken gözlerini benim gözlerime odaklamıştı. Bu sinirle söylenmiş bir cümle değildi, daha çok alay eder gibiydi. Evet, biliyordum bu sorum yersizdi ama o da bilmiyordu ki ona söylemediğim şeyler vardı. Nasıl söyleyeceğimi bile bilmiyordum. Öylece ona baktığımda ne diyeceğimi bilememiştim, bazen kelimelerim tükeniyordu ve bana kalan tek şey sessizlik oluyordu. En zoru da sessizlikti. İçimdeki çığlıkları dışarıya sessizlikle yansıtmak en zoruydu.

"Ailene gideceğimi bildiğin için sorduğunu biliyorum," derken keskin bir ses kullanmıştı. Hayır, sadece bu değildi sebebim. Ona hangi kelimelerle anlatmalıydım bunu? Doğru cümle neydi? Onu üzülürken görmek istemiyordum ama şu an bile yüzündeki acı beni sarsıyordu. Bir hafta öncesine kadar bu kadar acı bakmıyordu gözlerime. Şimdi çok daha farklıydı, benim ölüm haberimi duyduktan sonra ve beni bulduktan sonra artık o eski gülümsemesi bile yoktu dudaklarında.

Tekrar kapıya doğru ilerlediğinde hızlı bir şekilde yataktan kalkıp ona doğru koşmuştum, bir kaç adım kala durmuştum arkasında.

"Gitme."