Azad Karan, yüreğinin tam ortasına kor gibi düşen Nida'nın aşkıyla yanıp tutuşmaya başlamıştır. Ateşi bir türlü dinmiyordur çünkü Nida onun yanından bile geçmek istemeyen, köydeki diğer insanlar gibi ondan korkan bir kızdır. Aşkının karşılığını ala...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mağazanın geniş camından dışarıya doğru bakıyordum. Bir sürü insan gelip geçiyordu, bazıları gülerek, bazıları yanındaki arkadaşıyla konuşarak, bazıları telefonla ilgilenerek. Herkes kendi halinde bir şeyler yapıyordu. En önemlisi gidiyorlardı. Okuldan eve ya da istedikleri başka yerlere.
Bir gidemeyen bendim.
Bir kaçıp kurtulamayan, olduğum yerden uzaklaşamayan bendim. Kötülüklerin içinde en kötü olan birini mecbur bırakmaktı. Kendine mecbur bırakmak, söylediklerine mecbur bırakmak, yanında durmaya mecbur bırakmak, sessiz kalmaya, korkmaya, ürkmeye mecbur bırakmak. Azad bana kötülüklerin en kötüsünü yapıyordu. Kendi içindeki aşkı ne kadar yüceltiyorsa beni de o kadar yerin dibine sokuyordu.
"Bir şeyler bakmayacak mısın?"
Azad'ın sesi yanımdan geldiğinde gözlerimi dışarıdan almamış, geçip giden insanları izlemeye devam etmiştim. Hangi şehirde olduğumuzu bile bilmiyordum, hiç sormamıştım. Beni son derece lüks olan bir mağazaya getirmişti. Önünden geçen insanlar vitrindeki elbiselere bayılarak bakıyorlardı ama bunların hiç birini gözüm görmüyordu. İnsan sevdiklerinden uzaksa, onların mutsuz olduğunu biliyorsa ve kendisi de mutsuzsa hiçbir şey görmek istemezdi. Ben de öyleydim.
"İstemiyorum." demiştim kısık bir sesle. Annemi ve babamı görmeyeli dört gün olmuştu. Annemle sürekli konuşuyordum ve o her konuşmamızda ağlayıp nerede olduğumu soruyordu. Babamın beni aradığını söylemişti ve ben o an yüreğime ağır gelen o duayı etmiştim, umarım babam beni bulamaz demiştim gözyaşları içinde. Azad'ın babama bir şey yapmasından korkuyordum, onun kendi ailesiyle bile ne kadar kötü bir şekilde konuştuğunu duymuştum. Benim aileme neler yapabileceğini düşünmek bile istemiyordum ki defalarca kez evimize dalmış biriydi.
"Ben senin için bir kaç tane seçtim," derken bana doğru yaklaşıp kollarımı yukarıya doğru kaldırmıştı. Yanındaki kadın kollarıma Azad'ın seçtiği elbiseleri bıraktığında ifadesiz bir şekilde önce elbiselere sonra da Azad'a bakmıştım.
"Sana neyin yakışacağını en iyi ben bilirim," demişti hafif bir gülümsemeyle, "Gidip istediğin birini giy, burada bekliyorum." derken yanımdaki kıza benimle birlikte gelmesi için işaret vermişti. Ben bu elbiselerin hiç birini giymek istemiyordum. Onunla dışarı çıkmak istemiyordum hatta onun parasıyla olan hiçbir şeyi istemiyordum. Kaç gündür yemeğe de zorla oturtuyordu beni, tehditleri artık canımı sıkmaya başlamıştı ama hiçbir şey söyleyemiyordum. Her şeyi içimde yaşıyordum çünkü bir şey söylemem onu durdurmuyordu.
"Buradan gelin lütfen," demişti kız benim öylece durduğumu görünce yolu işaret ederken. Gösterdiği yolda yavaş adımlarla yürümeye başladığımda elimdeki elbiseleri sıkıca kavramıştım. Bu elbiselerin hepsi bana kefenden farksız gibi geliyordu. Ailemi çok özlemiştim. Huzurlu zamanlarımı ve gülümsemeyi çok özlemiştim. Buket'i de çok özlemiştim.
Elbiselerin arasından siyah olanını almıştım, diğerleri de koyu renklerdi ve hepsi sadeydi. Hiçbir renk istemiyordum, hatta elimdeki siyah elbiseyi bile istemiyordum ama artık çırpınmaktan ve direnmekten çok yorulmuştum. Giymeyeceğimi söyleyerek diretsem bile bir şekilde bunu giymemi sağlayacaktı. Üzerimdekileri çıkarıp siyah elbiseyi giymiştim. Kolları uzundu ve boyu da dizlerimin biraz altında biten, dar bir elbiseydi. Hiçbir detayı yoktu, dümdüzdü. Giyinme odasından çıktığımda kız beni bir yere götüreceğini söylemiş ve mağazanın farklı bir odasına götürmüştü. Burada saçlarımı yapmışlardı, makyaj yapmak istemişlerdi ama kabul etmemiştim. İşlerinden olacaklarını söyleyerek zorla tırnaklarımı yapmışlardı, hepsinin bitişini gözlerim kapalı bir şekilde beklemiştim. Uzun saçlarımı su dalgası yapmışlardı, tırnaklarıma da parlatıcı sürmüşlerdi. Elime siyah bir çanta tutuşturup ayağıma da siyah bir ayakkabı verdiklerinde hepsi karşıma geçip eserlerine hayran gözlerle bakmışlardı. Gözlerimi onlardan alıp aynaya baktığımda sadece gözlerimi görmüştüm.
