Jongens worden niet verliefd

23/09/2022 8:14

Liam

Vandaag vertrok ik later naar school in de hoop dat ze me weer geen bloedneus gaan slaan. Nog 6 minuten en de bel ging gaan. Ik had al mijn boeken al bij dus ik moest niet meer naar mijn locker gaan. Ik reed de fietsenstalling terug in en plaatste mij in de laatste rij. Ik haalde mijn boekentas van mijn rek op mijn fiets. Ik draaide me om en hoorde voetstappen.

'Ik had je gewaarschuwd!' Riep Mats

'Tegen maandag moet je zorgen dat Roxanne mee mag naar Italie. En dat jij niet mee mag. En anders...

Dan zorgen we wel weer voor een blauw oog of een bloedneus of misschien ook iets anders. Dus jij zorgt dat Roxanne mee mag naar Italie en dan gaan we jou niet meer lastigvallen.'

Mats kwam dichter naar me toe en ik vond maar ik oplossing.

Lopen. Ik liep zo snel dat ik kon. Maar ik werd vastgepakt door Jack. Hij duwde me op grond. Hij lag op me. En daar waren ze terug die kastanjebruine ogen. Ze keken me recht aan.

'Schoppen hem!' riep Mats door de hele fietsenstalling.

Maar de kastanje bruine ogen bleven me aankijken. Ik hoopte zo hard dat ze me niet gingen schoppen. Maar ja, ik hoopte dus te veel. Want nog geen 3 seconden later voelde ik een schoen tegen mijn been en mijn linker ribben. Ik wilde weglopen, maar Jack zat nog steeds op me. Nog steeds keken zijn kastanjebruine ogen me aan. Ze dwaalden niet af naar ergens anders ook niet toen Mats riep dat ze weg moesten. Hij bleef me aankijken. Tot hij achter de struiken verdween.

Ik stond op en ik deed mijn T-shirt omhoog om te kijken hoe erg de plekken gingen zijn. Mijn linker ribben zaten helemaal blauw er stroomde zelf een beetje bloed uit. Ik wandelde naar mijn lokaal. Het deed verschrikkelijk veel pijn om de trappen op te lopen. Deze keer was ik gelukkig niet te laat in de les. Maar het ergste was dat Jack ook al in de klas zat. En hij zit vlak voor mij.

Tijdens de les draaide hij zich soms naar achter. En keken de kastanjebruine ogen me terug aan. En ze weken niet af. Ze bleven kijken.