Winkelierster

HOOFDSTUK 53

Op weg naar huis viel het Mia op hoe stil haar dochter was.

"Wat is er, Lies. Je bent zo stil. Ik zou denken dat je net blij zou zijn omdat je Marthe en Ella gaat zien. Is er iets gebeurd met de collega's ?"

Lies schrok op uit haar gedachten.

"Nee, mama. Er is niets gebeurd. Ik heb me zelfs goed geamuseerd vandaag. Dat Japans slagzwaard vertrok vandaag naar de rechtbank, en Dieter en Pierre vonden er niet beter op dan nog enkele gevechtshoudingen op foto te leggen voor we het naar boven lieten gaan."

Mia keek argwanend naar haar dochter.

"Mama, die weten echt wel hoe ver ze kunnen gaan. Dat zwaard is echt niet bloot komen te liggen. 't Is dat het zo groot is. Anders had het in een gewone doos gezeten en wisten we niet dat het een zwaard was. Nu kon je er niet naast kijken."

Mia verbaasde zich er elke keer weer over hoe snel mensen zich aanpasten aan hun werkomgeving. Lies werkte nu nog geen twee weken in het archief, en ze beschreef net één van de bloederigste wapens uit het archief alsof het niets was.

Ze wist dat de sporen van de moord dat er mee begaan was, nog op het ganse wapen te zien waren, en toch deed het haar blijkbaar niets. Dat nam ook niet weg dat ze nog niet wist wat nu wel de muizenissen van haar dochter waren.

"Lies, toch zit je duidelijk met iets. Je bent veel stiller dan anders. Is alles in orde met Marthe ?"

"Ja, mama. Alles is in orde met Marthe en met Ella."

Het bleef nog even stil, maar Mia wist dat Lies wel verder zou vertellen als ze de tijd kreeg.

"Alleen is het zo, mama, dat mijn regels doorkomen. Ik had gehoopt dat ik het weekend zou halen, en dat is niet het geval."

Mia besefte goed welke gevolgen dit had voor Lies. Zij zou nog twee dagen met een luier moeten werken. Op school had ze zich minder zorgen gemaakt, maar Mia begreep goed haar angst.

In het archief was het behoorlijk warm, en het zou opvallen dat ze ineens meer aaneengesloten kleding zou dragen. Het zou nagenoeg onmogelijk zijn om een luier te blijven verbergen.

"Lies, ik los dat wel op vanavond. Jij gaat gewoon morgen naar het werk op de manier dat het voor jou het beste is, en dat is met een luier aan. Laat mij maar doen."

Ze zag Lies zenuwachtig met haar lichaam draaien. Blijkbaar had Lies deze woorden niet verwacht, of op zijn minst niet zo direct. In ieder geval bleef ze stil tot ze bij de ouders van Marthe waren.

Op het moment dat ze de motor stillegde, zag Mia dat Lies iets wou zeggen, en wachtte geduldig af.

"Betekent dat dat je gaat zeggen wat er aan de hand is, mama ?"

Een traan bengelde bij haar naar beneden.

"Ik ga dat inderdaad zeggen. Ik ga als we thuis zijn naar Pierre bellen. Ik ken hem vrij goed van vroeger, en ik ben er van overtuigd dat hij dit goed gaat opnemen. Hij heeft zelf een gehandicapt kleindochtertje, dus je moet geen schrik hebben dat hij je uitlacht."

Lies keek verbaasd naar haar moeder. Ze wist zelfs niet dat haar baas al kleinkinderen had. Mia legde uit dat Pierre niet snel iets loste uit zijn privéleven, maar dat zij intensief met hem moest samenwerken net op het moment dat zijn kleindochter geboren werd en bleek dat ze een aangeboren verlamming had.

"Het meisje is enkele jaren ouder dan Ella. Ik weet zelfs niet of ze in de week nog naar huis gaat. Ze kan volgens mij nog altijd niet zelfstandig eten."

Lies voelde zich verveeld met haar gevoel. Zij maakte zich zorgen over het dragen van een luier, terwijl dat kind al van bij haar geboorte veroordeeld was tot drastische aanpassingen. Haar moeder voelde haar dochter goed aan. Ze nam haar in haar armen voor zover de auto dat toeliet.