Chapter 22: A Date It Is

Start from the beginning
                                        

A smile formed on my lips when I read what’s on my shirt.

“Life is beautiful.”

If he only printed it on a blue shirt, I might’ve complimented him. Pero banas na banas ako ngayon lalo pa at naiisip ko kung anong klaseng bulaklak ang ibinigay niya sa akin kanina.

“Why? I just thought it’ll match with my outfit. Why? Hindi mo gusto?” he sounded so forceful.

Now I know why he doesn’t have a single girlfriend. Mapilit, mayabang, ang taas ng tingin sa sarili, at bukod sa lahat, buraot. We’re walking in broad daylight! Unbelievable! Who on Earth will take on their date under the scorching sun? At wala man lang dalang payong?!

Sumasakit ang ulo ko kapag naiisip kung anong  ang pagdadaanan ng magiging girlfriend niya.

“Excuse me? Don’t get me wrong. I, don’t have the slightest interest in matching clothes with you, duh? Wala lang akong choice.” I laughed sarcastically.

He just smirked at me. Do I look like I’m lying?

“Sus, nahiya ka pa.” He held me on both of my shoulders and lowered his head to meet mine.

Ang effort ha.

“I don’t mind them calling us couples.”

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay hinubad niya ang coat niya revealing his shirt inside. I never saw him take off his coat, ever. Kahit pa na sa iisang bubong kaming natutulog. Hindi naman ako mamboboso, ‘no. But then I was always curious what his arms look like, how his skin feels when it touches mine. Oh, wow. Excuse my mind.

This was the first time I saw his biceps. Oo, biceps. Iba pa rin ‘yung nakikita ng mata at nahahawakan ng kamay. I can only feel his shoulders when I hug him pero wala lang sa akin. Is it because it’s not skin to skin? I mean like, my hands touching his shoulders without his coat. Wait, why am I even explaining it to myself?

Anyways, he was wearing a black shirt inside which he always does. Napataas ang aking kilay nang mabasa ang nakasulat sa kanyang shirt.

“She’s life.”

What does it mean? I never even saw him wear shirts with texts on it dahil isa siya sa mga aesthetic na minimalist ang gustong porma.

Hmm? Is this some kind of encrypted message? What’s the catch?

Bumalik ang tingin ko sa nakasulat sa aking tshirt. Nangunot ang   aking noo nang mapagdikit-dikit ko ang mga salita.

“Huh? Huuuhhh???”

Lumapad ang ngisi nito sa nakita niyang reaksiyon ko.

“How’d you like it?” he teasingly said.

Binalandra pa nito sa akin ang suot at katawan niya. His biceps were incredible.

I mean, forget the biceps! We are wearing a matching shirt. No-- a freaking couple shirt! I mean bumenta sa akin ‘yung banat pero no! I wouldn’t allow this behavior!

“Joke ka ba? Tanggalin mo ‘yan!” Pagbabanta ko sa kanya.

Hindi niya ako pinakinggan at tinapon pa sa mukha ko ang kanyang coat.

“You know Ash it would not hurt you trying to be honest sometimes.”

Uminit ang ulo ko sa sinabi niya. URGH! He does have a point, ayoko lang talagang aminin.

He took me to SM. Sa Uniqlo kami unang naghanap ng dress na babagay sa akin, kung meron man. I had one, ‘yung binigay sa akin ni Hanzo when we went to the coffee farm, ‘yon na lang sana kaso naiwan ko doon sa bahay niya.

Hello DoomWhere stories live. Discover now