Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
leah nobel - beginning middle end
Aşk, en sıradan hayatları bile bir peri masalına dönüştürebilir.
♫
Ocak ayının ilk yarısı süper geçti.
"Süper" genel olarak kullandığım bir tanım değil, hele ki hayatımın bir dönemi için. Ancak bu on günlük süreç benim için gerçekten çok iyiydi. Ufak tefek pürüzler de vardı tabii. Yine de hiçbiri moralimi uzun süre bozan şeyler değildi.
İdil'in yatağında bergamotlu çay eşliğinde yaptığımız uzun sohbetin ardından babam gelip beni aldı, ben de dönüşte Sarp'a mesaj attım. Müsait olduğumda mesaj atmamı istemişti çünkü. Aklındaki hangi düşünceyle yapmış olursa olsun bu tip şeyler hoşuma gidiyordu ve babamın yanındayken müsait olmasam da eve döndüğümü ona haber vermek istemiştim.
O gece ikimiz de yorgunduk bu yüzden pek konuşmamıştık ancak ertesi gün bunu unutturacak kadar beraberdik. Sonraki günlerde de.
Söz verdiğim gibi İdil'i sık sık yokluyordum. Sürekli mesaj atıyor, konuşacak çok şeyimiz olmasa bile saçma şeylerden bahsedip onun kafasını dağıtmaya çalışıyordum. Okulda neler yaşadığını pek anlatmıyordu ama o gece darlayarak elde ettiğim kadarıyla Ecem'in boş durmadığından emindim. Eğer görmezden geliniyorsa ya da kötü davranılıyorsa yalnız olmadığını bilmeliydi.
Elimden geleni yapıyordum ve o da buna minnet duyuyordu, artık eskisinden bile yakındık.
Hayatının arka planında kötü şeyler yaşadığını biliyordum ama onun için tutunacak bir dal, güzel bir parça olmak hoşuma gidiyordu.
Sarp'la aramız günde birkaç defa kalp krizinin eşiğine gelmeme sebep olacak kadar iyiydi. Batıl inançları olan birisi değildim ama ne zaman ondan bahsetsem ya da aklıma o gelse tahtalara vuruyor, Noel ağacı süsler gibi kendimi nazar boncuklarıyla donatmak istiyordum.
Sevgili değildik, açık açık hiçbir şey değildik ama arkadaş olmadığımızdan da emindim. Beni önemsiyordu, yaptığım her harekete ilgiliydi ve ne için beklediğini ya da bana karşı ne hissettiğini bilmesem de bundan şikayetçi değildim. Arada bunun sonu bir yere varacak mı, kalbimi kıracak mı diye düşündüğüm oluyordu. Bazen ona bakarken gülümsemem yüzümde donuyor, kalbimi ondan başka bu kadar kırabilecek kimse olmadığının farkına varıyordum. Gerçekten de beni Sarp kadar üzebilecek birisi yoktu, henüz üzmemesine rağmen bundan emindim.
Damla görünürde hayatında hiçbir değişiklik olmamış gibi davranıyordu ama bu doğru değildi. Selman ne zaman Fabio'ya çalışmak için gitse Damla oradaydı. İlk defa gidip orada Selman'la karşılaştığında oraya Deniz için gittiği konusunda ısrarcıydı. Ona inanmıştım çünkü tatilden sonra Deniz'le vakit geçirmek istemişti. Sorun ben ona inansam da oraya Selman için gitmediğini sürekli tekrar etmesiydi.
