Chapter 19: Hesitant

Start from the beginning
                                    

Ayokong aminin. Kinakain ako ng takot. Gulong-gulo na ang isip ko.

"I-I'm going."

I heard Hanzo called my name as I ran towards the room I stayed.

Oh, God. What am I doing?

Kung tutuusin, ang ideal ni Hanzo. He knows how to take care of people. He knows when you're feeling down and does something to cheer you up. Magaling siyang magluto. He owns a business. Pero nagdadalawang-isip pa rin ako.

What could be stopping my feelings for him.

Napasabunot ako sa aking buhok. Suddenly a man pops inside my mind.

Doom?

I shooked my head exasperatedly. No way!

Tumalon ako sa aking kama, inilublob ang mukha sa unan at saka tumili ng pagkalakas-lakas. I was punching the sheets of the bed at the same time. Ginulo ko ang aking buhok sa sobrang frustration. Nang maramdaman kong medyo gumaan na ang pakiramdam ko ay hinanap ko ang aking bag at cellphone. Sinend ko sa group chat namin ang excel file ng ginawa kong assigned task at saka lumabas ng kwarto.

Nagulat ako nang mauntog ako palabas. That hurts.

When I raised my head to see what it was-- rather who it was. Si Hanzo. His face brightened up a little bit enough for me to see his dimple. Naramdaman ko na naman ang paninikip ng aking dibdib. Why does he have to show me that dimple. Napapikit ako. Nakakasilaw.

Tinalikuran ko siya agad at lumakad-takbo papunta sa pintuan ng kanilang bahay.

Ang lakas ng pintig ng puso ko! Sino ba naman ako para habulin ng ganito?

"ASH! Please, hindi ka na ba talaga mapipigilan?" He was running, his voice were a bit wobbly.

Saktong pagbukas ko ng pintuan ay tumambad sa akin ang mukha ni Doom. He was wearing the same robe of clothes like he used to. All black. The only thing that changed was the way his eyes are lively and how his smile is sparkling along.

My eyebrows met.

"Anong ginagawa mo dito?" Nagtataka kong tanong. Hininaan ko pa ang aking boses para hindi marinig ni Hanzo.

I felt uneasy. Bakit ba siya pumunta dito?

I tried stopping him but instead of answering my question, his eyes looked past behind me.

"Who are you?" May diin ang bawat salitang binitawan ni Hanzo.

"Siya 'yung sinundo ako one time mula sa trabaho sa Cafe, Hanzo."

Hindi ko pinasalita si Doom. Seeing how his face lit up, may gagawin talaga itong kalokohan.

I held Doom by the wrist at aalis na sana nang may kotseng pumarada sa gate sa harapan ng bahay ni Hanzo. The car looks expensive. Hinintay naming lumabas kung sino man iyon. Suddenly my face turned tomato red to see who it is.

Kristine.

"What do we have here?" She delicately put her loose hair on the back of her ear as she walked elegantly on the patio.

I completely ignored her presence dahil nanggagalaiti akong tignan siya. She looks so... pretentious. With her angelic smile and feminine looks. Mas malansa pa sa isda. I wanted to puke. Wala na bang mas peke doon? I rolled my eyes heavenwards. Why do I even care?

Siniko ko si Hanzo at nakuha ko naman ang atensyon nito. He was taller than me kaya medyo yumuko ito para pumantay ang aming mukha. He was not looking at me, he was looking at the person behind me na parang kinukutya niya sa paraan ng pagtitig nito.

Hello DoomWhere stories live. Discover now