𝐀ş𝐤'𝐚 𝐃üşü𝐧 || Akgiz.ೃ࿐ Öğretmen Öğrenci İlişkisi

XXVII

༊*·˚. ≪•◦ Veda◦•≫ .ೃ࿐

Öksürdü birkaç kez öğretmen ve kendi gözlerini açtı. Yerde yatılı birşekilde "Tebrik ediyorum. Tam da, yerinden vurmuşsunuz. İyi atış." Dedi ve kendi gömleğinin düğmelerini çıkardı. Gömleğin arkasında ise çelikten yapılı bir yelek giyiyordu, hiçbir kurşun delemezdi. Buna belli ki hazırlıklıydı ve öksüre öksüre ayaklandı öğretmen. O sırada öğrenciler ise bodrum katına indi, yangında kullandıkları o yangın söndürücü aletleriyle, kapı ve camları kırmaya çalışırlar. Öğretmen ise kendi telefonunu çıkardı ve bir yere koyup kendini canlı yayın olarak çekmeye başladı. Binan aşağısında göremeyenler ya da duyamayanlar olursa diye, canlı yayın açarak sosyal medyadan onu izlemelerini sağladı. "Tekrar merhaba." dedi ,telefona bakarak. O sırada ona doğru Yılmaz Komser, kelepçe ile yaklaşıyordu. "Komserim, sizden beş dakika rica ediyorum. Lütfen." dedi ve kendi bombalı olan kol saatini ve elinde taşıdığı silahı Yılmaz Komser'e uzatarak "Silahzızım." diye yanıtladı. Komser, Akif'in hem kol saatini hem silahını aldı ve şimdilik birşey yapmadan onu merakla izledi. Kendi telefonunu baktı öğretmen ve canlı yayına uzun bir açıklama ile başlıyor.

"Herkese tekrar iyi akşamlar. Bildiğiniz gibi ben Akif Erdem, basit bir lise öğretmeni. Fizik öğretmeni. Bütün bu yaşadığımız olayların başında beni önce bir psikopat yaptınız. Sonra bir kahraman, en sonunda da katil ilan ettiniz. Oysa ben hep aynı bendim ama siz, size ne gösterildiyse onu görmeye ona inanmaya ve onu konuşmaya devam ettiniz. Tıpkı Rüya'da olduğu gibi. Evet.. Taner Arslan, Rüya Örnek'in cinayetinin tetikçisidir. Ama Rüya'yı öldüren asıl katil biziz. Neler olduğunu hiç bilmeden, işin aslını hiç sormadan sosyal medyada o kadar çok nefret kustuk ki Rüya'ya o kadar canını yaktık ki, ayağa kalkamadı.. toparlanamadı. Bıçakla,silahla değil. Kelimelerimizle yavaş yavaş öldürdük Rüya'yı. Rüya'yı o binadan aşağı biz ittik. Rüya'nın asıl katili sosyal medyadaki biziz, arkadaşlar! Birilerinin yüzüne karşı söylemeye cesaret edemeyeceğimiz şeyleri, sosyal medyada bu kadar rahat söyleyebiliyor olmamız bizi nasıl insanlar yapar? Bahsettiğim şey susmak değil, bahsettiğim şey ahlak. Şunu hiç unutmayın, HER İNTİHAR ASLINDA BİR TOPLUMSAL CİNAYETTİR ... akan her gözyaşı,hepimizin görmezden gelişinin sonucudur. Biz birbirimiz için yaşamayı, birbirimiz için var olmayı,birbirimizin yanında olmayı öğrenmek zorundayız! Ancak o zaman,bu dünya hepimiz için daha yaşanır..ve daha güzel bir yer olabilir... Bizi yalnızca düşünmek kurtarır. Beni dinlediğiniz için,teşekkür ederim. Ders bitti." dedi Akif. Çok kişinin gözlerini yaşardı,kendisinkinin de dair. Birkaç adım geriye gitti ve kendinden çelik yeleği çıkarıp,yere attı. Kollarını omuz hizasında açtı ve sniper'ların ona ateş etmesine izin verdi.. resmen intihar ediyordu..

"Hocam!" Diye bağırdı Gizem, sınıf arkadaşlarıyla beraber okulun çatısına çıkarak. "Hayır! Hayır hayır hayır, bu sefer olmaz hayır!" Diye bağırdı Gizem, gözyaşları içinde. Hemen Akif'in önüne koşturdu ve kendi kollarını her iki tarafa da açarak, onu hedefe alan polislerden korur. Akif ise hemen kendi öğrencinin omuzlarından tuttu ve onu geriye doğru itti. Önüne geçmesine izin vermez, intihara meyilliydi kendisi çünkü. Öğretmen'in kollarından itip çekti,onun önüne geçmeye çalıştı Gizem, "Hocam bu sefer olmaz! Hayır! Izin vermeyeceğim hocam! Hayır Hocam! Hocam yapmayın bırakın beni,hayır!" Diye bağırarak itiraz etti. Her ne olursa olsun, Akif Gizem'in omuzlarından tutarak onu inatla kendi arkasına çekmeye çalıştı. Bunu gören diğer öğrenciler hemen yanlarına koşturdu. Akif'in etrafına çember olup kendi kollarını açtılar ve Gizem'e eşlik edip, hepsi Akif Hocayı korudu.
"Hedefin önü kapalı." diye seslendi snipercı, telegraftan kendi amirine. O sırada, aşağıda millet onları şaşırarak izledi. Polisler ise Taner Hoca'ya yaklaştılar ve "Taner Bey, bizimle karakola geliyorsunuz." dediler. Onu kelepçeleyip, arabaya bindirdiler. Çok sinirliydi Taner, ama bunu belli etmemeye çalışarak sahtece sırıttı. Akif ise, onu kurtarıp çember olan öğrencilerini fark edince gözleri yaşardı. Ona çok değer vermişler.. ama bu son derste aslında, Gizem'e yapılan bir dersti. "Şimdi anladın mı Gizem?" diye sordu. Genç kız anlayamadı, ona doğru bedenini ve kafasını çevirdi, dikkatlice dinleyerek,onun konuşmasına müsaade etti. "Tek başına hiçbirşey yapamazdın. Tek başına Rüya'yı kurtaramazdın. Artık görüyor musun?" dedi öğretmen, onun gözlerine çok samimi bir gülümseme ile bakarak. Kafasıyla hafifçe onayladı Gizem, kendi gözyaşlarını hafif bir gülümseme ile sildi. Arkadaşları da Akif'e doğru döndüler. "Peki hocam,bunu nasıl göze aldınız? Ya size birşey olsaydı?" dedi Tuğrul,gözyaşlarını tutmaya çalışarak. "Aynen hocam nasıl?" dedi öğrenciler tek ağızdan, üst üste konuşarak.

"Çocuklar, alacak dersi olana bütün dünya okuldur. Yaşamak güzel. Çok güzel şey. "dedi Akif hafifçe gülümseyerek. "Akif.. hadi" dedi Yılmaz Komser, onu kelepçeyle bekleyip, duygulandığı için de gözleri yaşararak. Bazı öğrenciler ağladı.. bu bir vedaydı. Ama her güzel şeyin mutlaka bir sonu vardır. Birkaç adım yaklaştı Akif, polise ve kendi ellerini ona uzattı. "Ben iyi bir öğretmen miydim?" diye sordu Akif, yüzündeki tebessümü eksik etmeyerek. "Hayır. En iyisiydin.." dedi Yılmaz Komser duygulanarak. Kelepçeyi, Akif'in her iki bileğine de taktı ve onu çatıdan, öğrencilerle birlikte indirdiler. Komser, Akif'in kolundan tutarak onu okuldan çıkardı. Heryer kırmızı-mavi ışıklarla yanıp sönüyordu.. polis arabasına doğru götürürken bir an ikisi de duraksadı. Akif, son bir kez kendi öğrencilerine baktı.. bu bir sondu, ağlamayan kalmadı. "Böyle gitmeyi hak etmiyor.." dedi Ateş,kendi sınıf arkadaşlarına. Arkadaşları da onayladı, ama izlemekten başka birşey yapmadılar. Onların hayatını değiştiren öğretmen, bugün kelepçeyle veda ediyor. Gözyaşı akıttı Gizem, onu birdaha görememeye göze alamadı. Hemen ona doğru koşturdu ve kendi her iki elini de Öğretmen'in yanaklarına koydu. Onu izleyen millette.. öğrencilere.. ve habercilere hiç aldırmadı. Sadece kendi gözlerini kapattı ve kendi dudaklarını Öğretmen'in dudaklarına bastırdı. Akif, ona koşturup onu dudaklarından öpen öğrencisine açıkça fazlasıyla şaşırdı. Yanakları kızardı ve midesinin içinde kelebekler uçuştu. Kendi gözlerini yavaşça kapattı,öpücüğünün tadını çıkardı. Kendi ellerini Gizem'in yanaklarına koyamadı çünkü kelepçeler buna engel oluyordu. Öpücüğü bastırınca,bir gözyaşı aktı gözünden ve dudaklarına kadar indi. Alkışlama sesinden sonra, ikiside dudaklarını birbirinden ayırmak zorunda kaldılar. Aynı anda gözlerini açtılar ve etrafa baktılar. Herkes onlar alkışlıyor, ıslık çalıyordu. Haberciler ise onları hep videoya çektiler, ama buna aldırmadılar.

Son bir kez öğretmeninin gözlerine baktı Gizem, utanarak, "Beni unutmayın,olur mu? Lütfen" dedi gözleri yaşarıp,Akif'in yanaklarını nazikçe okşarken. Hafifçe sırıttı öğretmen "Sevdiğim birini unutmak mümkün müdür?" dedi gözleri yaşararak. Daha sonra Yılmaz Komser, Akif'in kolundan tekrardan tuttu ve onu polis arabasına bindirdi. El salladı tüm öğrenciler , polis arabasına. Akif Hoca'yı son kez vedalaştılar.. ama birde iyi tarafı her öğrenci kendi ailesiyle buluşabildi. Annesi,babası,kardeşleri.. herkes koşturdu kendi ailesine ve sarıldı, neşe dolu. Gizem, hala içten içe çok sevinçliydi. Aşık olduğu adama dudağına buse kondurarak vedalaşmıştı. Ama bir yandan onu birdaha göremeyeceği için çok üzgündü. Etrafına baktı Gizem, kendi ailesini aradı etrafta. "Gizem! Çok şükür iyisin!" Diye seslendi bir kadın, dalgalı saçlı. Koşturdu kendi kızına ve sımsıkı sarıldı ona. Gizem, annesine sarılarak gülümsedi "Anne.. hadi eve gidelim, lütfen" dedi. O sımsıkı sarılmadan sonra birbirinin ellerini tuttular ve çıkışa doğru ilerlediler. Son bir kez okula döndü Gizem. Bu okula artık eski gözle bakmayacaklardı öğrenciler... hafifçe gülümseyerek önüne döndü ve annesiyle evine döndü.

Son...

Okuduğunuz için teşekkür ederim!༊*·˚.
Umarım hikayemi beğenmişsinizdir.ೃ࿐
Şimdilik hoşçakalın!~♡