If we have each other ~Liry~

7. The stars stop shining

Pov: Jeremy

Als ik wakker word in een vreemde plek, raak ik lichtelijk in paniek. Dan besef ik dat ik bij Evelynn ben. Als ik me omdraai, kijk ik naar een slapende Kira. Ik hoor een geluid, dus ik ga ervan uit dat Evelynn wakker is. We vertrekken zodra Kira wakker is. Na een zwaar vaarwel verlaten we het appartement. Ik ga haar missen. We kennen elkaar niet lang, maar in andere omstandigheden hadden we zeker goede vrienden kunnen worden. Maar de omstandigheden zijn niet anders en daarom sta ik met mijn zusje in het donker bij een busstation. Zolang je in het donker opstapt, is het gratis, dus we zijn van plan een flink stuk naar het westen te reizen.

Na zo'n 7 minuten is de bus er. We stappen in en gaan midden-achterin zitten. Ik val al snel in slaap.

Ik zit in iemands hoofd. Niet als in kijken vanuit de ogen van een ander, maar oprecht in iemands hoofd. Vanuit de ogen zie ik grijze ballonnen. Het uitzicht is saai, dus ik loop door. Ik kom eerst langs het korte-termijn-geheugen. De plek is ietwat griezelig, dus ik loop snel door. Dan kom ik bij de gedachten. Het is een soort grote bibliotheek. Ik pak een boek. De letters verschijnen op de pagina. "O nee, niet zij weer." Mijn gedachten gaan alle kanten op. Wie is zij? Waarom heeft deze persoon zo'n hekel aan haar? Wat zou-. Voordat ik mijn gedachte af kan maken, verschijnt er een nieuwe tekst. "Vast weer een verzoek van Straumas." Straumas? Als in de heerser Straumas? Natuurlijk, welke Straumas anders? Mijn nieuwsgierigheid is nu wel gepiekt. In wiens hoofd zit ik? Ik zie gedachtes over morgen verschijnen en ik stop het boek snel weg. Daar wil ik zelf liever niet over denken. Ik loop richting de herinneringen. Vanaf een afstandje zie ik al dat daar weinig blije tussenzitten. Maar op hey moment day ik naar binnen wil lopen, wordt de ingang geblokkeerd met houten planken. Met wat moeite zou ik het open kunnen breken. Ik draai me om. Grenzen zijn er om gerespecteerd te worden. Ik wil verder lopen naar het gehoor, maar opeens wordt het zwart.

"Jer, jer, wakker worden, we zijn er. Dit is het eindstation." Hoelang heb ik geslapen? Was het een droom? Maar het leek zo realistisch... Dan zie ik een boze buschauffeur voor ons staan. Ik sta snel op en bied mijn excuses aan. Ik sleur Kira naar buiten. We zijn in een dorp aangekomen. Ik zie bij het bushokje dat het Greyhollow is. We zitten ver in het westen. "Kom, we moeten een slaapplek vinden." Het is niet lastig. We komen in een bloemenveld. Het is mooi, dat is een ding dat zeker is. De paardenbloemen, madeliefjes en vergeet-me-nietjes springen de grond uit. Er is ook een cirkel in het midden waar niks groeit. Alsof daar kort geleden nog iets stond. We besluiten hier vanacht te overnachten.

Met het geld dat ik gisteren verdiend heb, kan ik twee broden kopen op de zwarte markt. Ik breek een stuk af voor Kira en daarna voor mij.

De nacht nadert snel. We hebben al hout en stenen verzameld voor een vuurtje. Er loopt een oud stel langs, ik gok rond de 90 jaar. De vrouw tikt de man aan en wijst naar ons. Dan loopt ze naar ons toe. "Hallo, willen jullie hier overnachten?" Het heeft geen zin om te liegen. Alles ligt al klaar om te slapen. "Ja, mevrouw." "Wij wonen hiernaast, jullie kunnen ook bij ons slapen." Ik kijk Kira aan. Ze knikt. "Heel graag, mevrouw, bedankt." De vrouw lacht. "Je mag me ook Lieke noemen hoor. Mijn man die daar in de verte staat heet Michael." Ik knik begrijpelijk. "Ik heet Jeremy en dit is mijn zusje Kira." Lieke glimlacht. "Loop maar mee." Ik pak Kira's hand en loop achter haar aan. We lopen naar het huisje naast het veld. Michael opent de deur. Als we naar binnen lopen zie ik overal foto's hangen, waarschijnlijk van hun herinneringen.

"Nogmaals heel erg bedankt voor het feit dat we hier mogen overnachten." "Geen probleem. Weer eens bezoek is ook gezellig, toch Michael?" Hij knikt en lacht. "Het is weer een tijdje geleden dat we bezoek hadden. Onze kinderen komen af en toe, maar we hebben ze al even niet gezien." Ondertussen kijkt Kira haar ogen uit. "Wow." Lieke lacht. Dan valt me een foto aan de muur op. Het is het bloemenveld waar we net waren. Een jonge man, waarschijnlijk Michael, zit op zijn knie met een bakje open. Een jonge vrouw, ik ga ervan uit dat het Lieke is, staat er geschokt en huilend bij. "Zijn jullie dit?" vraag ik, terwijl ik naar de foto wijs. Beiden beginnen te glunderen, alsof ze het moment weer opnieuw beleven. "Ja, dat klopt. We zijn verloofd op het veld hiernaast en besloten daar te trouwen. Tot kort geleden stond er nog een gebouwtje om bruiloften enzo te houden. Maar vanwege geld tekort is het weggehaald." Zijn gezicht betrekt. "Het leven is niet makkelijk geweest, maar ik ben blij dat ik altijd bij Lieke heb kunnen blijven. Ik zou zeggen dat onze liefde sterker is dan eerst. Ik zou nooit haar hart kunnen breken." Kira maakt een soort aww geluid. Dan valt mijn oog op een andere foto. "Is dat jullie auto?" Ik ben verbaasd. Bijna niemand kan zich tegenwoordig nog een auto veroorloven. "Nee, dat zou leuk zijn, maar we hebben het geld er niet voor. Maar het maakt niet uit, want we zijn toch nooit uit elkaar, dus we hoeven niet te reizen." Uit mijn ooghoek zie ik Kira gapen en ik ben niet de enige die het ziet. "Zullen we jullie de slaapplekken even laten zien?" We knikken allebei. Lieke leid ons naar de woonkamer. "Het spijt me, we hebben geen extra matras, maar een bank werkt ook wel toch?" "Ja, heel erg bedankt voor de overnachting." "Geen probleem jongen, welterusten."

Als ik bijna in slaap val, hoor ik opeens zacht gezang. "De wereld is niet perfect, maar het is niet zo slecht. Als we elkaar hebben, is dat alles wat we hebben. Ik ben je partner en ik zal je hand vasthouden. Je moet weten dat ik er voor je ben. De wereld is niet perfect, en de wereld is niet aardig. Als we elkaar hebben, zullen we beiden goed zijn. Ik ben je partner en ik zal je hand vasthouden. Je moet weten dat ik er voor je ben." Daarmee val ik in slaap.

Yoo, weer een update? :0 We zijn ook bijna bij de ontmoeting, finally, want Link hoofdstukken beginnen lastig te worden als er vrij weinig gebeurt in het kasteel. Also, ik heb geen hoofdstukken meer klaarstaan dus het gaat even duren tot de volgende update