If we have each other ~Liry~

6. A child cries

Pov: Link

Morgen. Morgen is de dag. Morgen moet ik mensen vermoorden. Al 30 jaar lang worden er op de dag van morgen extra veel mensen vermoord. 31 jaar sinds Straumas op de troon zit, 9 jaar sinds ik eraan mee doe. En waarschijnlijk nog heel wat jaar te gaan. En nog heel veel mensenlevens die verspild gaan worden.

Overal, binnen en buiten het kasteel merk je dat het morgen de dag is. De dienaren lopen rond met slingers en ballonnen. Grijze weliswaar, omdat het niet te vrolijk mag zijn. Want wie vrolijk is lacht en wie lacht heeft geen vrees. En dat is het laatste wat Straumas wilt, geen vrees. Ik zucht als ik haar weer in de buurt voel. Vast weer een verzoek van Straumas. Al voelt de energie wel anders... Ik probeer mijn gedachten naar de voorbereidingen voor het "feest" te leiden. Uiteindelijk kan ik mezelf ertoe zetten de camera's te checken en zo nodig te repositioneren. Ik voel dat ze richting mijn herinneringen gaat. Snel stel ik een barricade op en ga ik verder.

Ik loop op het podium. Een van de velen. Door het hele land staan podia verspreid en op elke plek zullen er executies plaats vinden. Ik ben bij Greyhollow geplaatst, een arm dorpje. Dat betekent waarschijnlijk veel executies. Ik zucht en concentreer me weer op de camera's. Het is een grappig idee dat op dit moment in waarschijnlijk 40 plekken hetzelfde gebeurd. Totdat je bedenkt waar de camera's voor dienen. Alle executies worden live uitgezonden. Er zit ook iemand bij die commentaar geeft. Het wordt behandeld als een sportwedstrijd. Iedereen wordt verplicht te kijken, als je dat niet doet, dan wordt je, je raad het al, geëxecuteerd. In het begin waagden mensen het nog niet te kijken, maar na een paar jaar werd het al snel minder. Ik zet een camera recht en loop naar de volgende. Ik probeer niet te denken aan morgen, maar dat is hetzelfde als een olifant in je kamer negeren. Na een tijdje besef ik dat ik twee opties heb. Ik kan voor de gedachten wegrennen, maar dan is de kans groot dat ik vanavond nachtmerries en flashbacks krijg, of ik kan de gedachtes accepteren en de kans op een goede nachtrust vergroten.

Mijn nachtrust vind ik op dit moment belangrijker. Op het moment dat ik dat besef, spoelen de gedachtes binnen. Het idee van de massa mensen die gaat kijken hoe ik mensen afslacht, springt erboven uit. Mensen gaan me zien als een massamoordenaar, als ze dat niet al doen. Eigenlijk klopt dat ook wel. Ik hoop alleen dat Harm niet kijkt. Harm. Aan hem had ik al een tijdje niet meer gedacht. Ik ga later mijn dienaar vragen of hij nog iets heeft gevonden.

Terwijl ik door de tuin loop  loopt er een blonde jongen tegen me op. Hij laat het boek dat hij vast heeft vallen. "Kijk eens uit je doppen man." mompelt hij. Hij kijkt me geeneens aan. Ik buk snel om het boek op te pakken. "Als ik dergelijk taalgebruik nogmaals hoor, ben ik bang dat ik je moet degraderen. Heb respect voor je collega's." De jongen snuift. "Als je me wilt degraderen, denk ik dat je me moet ontslaan. Veel lager dan dit kan het niet worden." Hij kijkt me eindelijk aan. Zijn gezicht is prijsloos. Ik probeer niet te lachen. "Dan zou ik zeggen, respecteer je collega's en je meerderen, want als Straumas dit had gehoord, zou het morgen je laatste werk- en leefdag zijn. Dit is van u, geloof ik?" "Ja, uwe hoogheid, excuus uwe hoogheid." De jongen slaat zijn blauwe ogen neer. "Noem me alsjeblieft gewoon Link. Ben jij nieuw trouwens? Ik denk niet dat ik je eerder gezien heb." "Ja, klopt." Ik steek mijn hand uit en hij pakt hem aan. "Link." Maar net als hij zijn naam zegt, beginnen de honderden bellen aan de kasteelmuur te rinkelen. 7 uur. Ik doe alsof ik het verstaan heb en knik. We praten nog even door, maar na een tijdje moet ik toch echt terugkeren naar het kasteel. Ik zeg vaarwel tegen de jongen en hoop stiekem dat ik hem binnenkort nog een keer spreek.

Ik keer terug naar mijn vertrekken en neem een bad. Mijn kleren voor morgen liggen al klaar. Het is volledig zwart. Als ik in mijn nachtkleding sta, roep ik mijn dienaar. "Hoe is het gelopen met Harm?" Hij lacht. "U had gelijk, hij was nog terug te vinden in het archief. We hebben hem gevonden en als het goed is, is het vandaag zijn eerste werkdag." 

Het is een tijdje geleden dat ik heb geupload. Een combinatie van school, slechtere mental health en geen motivatie is geen goede match als je een verhaal probeert te schrijven. Maar goed, ik heb weer iets van motivatie terug, dus maybe weer iets meer uploads? Ik wil in ieder geval wel dit verhaal ooit een keer afronden.

Ik heb een paar hoofdstukken klaarliggen en ik ben er nog met een paar bezig, dus verwacht meer updates!