Scholar Series 2: Agreement (COMPLETED)

Chapter 12

"LEIF, where the heck are you?" He asked as he heaved a sigh.

"'Di ba I said nasa lugar ako kung saan wala—"

I heard him hissed on the other line. "Damn it! Nasaan ka ba kasi?"

Lihim akong napangiti ngunit nang nagpakita sa isipan ko ang itsura ng babaeng iyon ay nabura ito. "Wala. Basta malayo sa'yo!"

He cussed, "Damn! I'll punish you once you get back here."

I rolled my eyes up in the air. "Sa tingin mo papayag ako? Hindi 'no! Saka isang buwan na lang naman ang itatagal ng pinagkasunduan natin ah!"

It's almost two months since I broke his vase. I am suffering the consequences of my actions yet I fall in love with my so called master.

'Yong nagdaang isang buwan ay hindi naman masyadong madami ang pinapagawa niya sa akin. Nagpapamasahe siya ng balikat, inaayos ko ang mga paper works niya at pinaglilinis. Mga gano'n lang din.

Simula no'ng nalaman naming gusto namin ang isa't isa ay tila nagbago ang pakikitungo niya sa akin. Naging mas clingy siya sa'kin ngunit kapag walang nakakakita.

Sinabi ko kasi sa kanya na ayaw kong maging usap-usapan ng campus lalo na't sikat siya at presidente ng council.

"Did I tell you that you'll clean again?" Medyo tumaas ang boses niya.

Muli ay inikot ko ang aking mata sa ere.

"Eh ano?"

"I'll give you a punishable kiss." Sabi niya. Kahit hindi ki nakikita ang kanyang reaksyon ay alam kong nakangisi siya ngayon.

I imagined his soft lips claiming mine makes my heart beats faster ad my cheeks burned. Damn! Ganito ba kalakas ang tama niya sa'kin?

I cleared my throat as I composed myself. "Oh shut up!" Pasinghal kong sabi sa kabilang linya ngunit kagat kagat ko ang pang-ibabang labi ko dahil sa kilig.

"Bakit, ayaw mo ba?" Sa tingin ko ay nakangisi na ang mokong ngayon.

"Hmp! Ibaba ko na ang tawag." Ani ko.

Akmang i-eend ko na ang call nang bigla muli siyang magsalita.

"Pero nasa'n ka ba talaga? I miss you already?" Tika gusto kong magtatalon sa lambing ng boses niya ngunit pinigilan ko ang aking sarili dahil hindi lamang ako ang tao dito.

"Umuwi ako. Ok na ba? Maari ko na bang ibaba ang tawag?"

"Ako hindi mo tatanungin kung nasaan ako?" Mahihimigan ang pagtatampo sa kanyang boses.

I heaved a sigh. "Oh, nasa'n ka?"

"Pauwi rin ako eh." Hindi ko man makita ang kanyang mukha, alam kong hindi ito masaya na uuwi siya.

Nakwento niya kasi sa'kin noon na walang time ang mga parents niya sa kanya dahil puro daw ito business.

NAGISING ako nang may yumuyugyog sa akong balikat. I opened my eyes as I scratched my nose. Nang ilibot ko ang paningin ko malinawag ng ngunit umaandar pa ang bus.

"Nasaan na po tayo?" Tanong ko sa katabi long sa tingin ko ay kaedaran ko lang. Siya yata ang gumising sa akin.

"Ah, pasensya na at ginising kita. Nasa probinsyana tayo. Malapit na tayo sa terminal ng bus." Sagot niya sa'kin.

Sa tingin ko ay kagigising niya rin dahil kumukurap kurap din siya.

Nagpasalamat naman ako.

When I looked outside again, I feel nostalgic. In any hour from now, I'll be seeing the person who took care of me again. I miss him so much.