Maral orman yolunda kaza yapar, ve gözleriyle görmese inanamayacağı şeyler yaşar. Artık doğaüstü bir varlığın tutsağıdır...
Bu varlık onu zorla tutup kanını içen ve ona zorla dokunan bir vampirdir. Bu sert ve kaba vampirin marala karşı duyguları gün...
Bacağımın birini tutarak topallıyordum. Parca parca olmus ve neredeyse patlamak uzere olan arabanın içindeki cesetlere bakmamaya çalışıyordum. Kan kokusu miğdemi bulandırıyordu.
Bir anda durdum ve arabanın olduğu tarafa ilerlemeye başladım. Etrafa savrulmuş çantanın içini açtım. İçerisinden feneri aldım. Ihtiyacım olan birkac şey daha aradım. Bıçak, çakmak, birkaç parça yiyecek ve su bulabilmiştim.
Gözüm cesetlerden birine kaydı yüzü Kan ile kaplanmış ve gözleri açıktı. Bir dakika elini oynattı! Hemen yanına gittim ve tam suyla yüzünü yıkayacekken elimde başka su olmadığı geldi aklıma. Kahretsin ölebilirdide! Vicdanımın sesini dinlememem lazımdı.
Ölmek üzereydi ve bana fısıldadı "yardım et! Ölüyorum, vücudumu hissetmiyorum" konusmakta zorlanıyordu. Doğrultmaya çalıştım ama acıyla korkunç bir çığlık atti "aaah! Canım çok yaniyor" acıdan ağlamaya başlamıştı.
Arabadan, sanki bir tüpten gaz kaçıyormuş gibi bir ses gelmeye başladı. Bu araba patlamak üzereydi. Yaralı kızın kolundan tutup sürüklemeye başladım ama gücüm yetmiyordu.
En sonunda arabadan büyük bir alev çıktı. Umutsuzlukla kızın yüzüne baktım. Kizda bana acıyla baktı "Git. Kurtar kendini" gözümden ikişer ikişer yaş akıyordu. Kızı bırakmaktan başka çarem yoktu. Kızın elini bıraktım, yaralı bacağımı ve cesetleri umursamadan üzerlerinden atladım. Sonunda araba patladı ve okadar şiddetliydi ki yere savruldum.
Doğrulup arkamı döndüm ve her yer dumandı. Bacaklarımı kendime çekip yanan arabayı izlemeye başladım. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.
Araba sönene kadar bekledim. Ne bir ambulans ne de itfaiye sesi vardi. Etrafa ölüm sessizliği hakimdi. Araba söndüğünde artık ortada insan cesetlerini göremiyordum.
Hic kimsenin gelmeyeceğini anladığımda çaresizce ayağa kalkıp yürümeye başladım.
Başımda ki ve bacağımda ki ağrı çok şiddetliydi. Ormanın içinde birini bulma umuduyla yürüyordum. Karşıma bir şey çıkar diye elimden bıçağıda bırakmıyordum.
Bir kıpırtı duydum. Elime tekrar bıçağı aldım, arkamı döndüm ve kimse yoktu. Sonra tekrar önüme döndüm ve büyük bir yılanın hızla bana doğru ilerlediğini gordum. Büyük bir çığlık attım ve yılana bıçağı sapladım. Yılandan da inanmadığım bir çığlık koptu. Kendimi geri çektim hemen. Birkaç dakika dondum ve sadece yılana bakıyordum.
En sonunda kendime gelip tekrar yürümeye başladım. Bacağımda ki ağrı dahada şiddetlenmişti. Uzun bir sure yürüdükten sonra hâla ne bir eve ne de kulübeye rastlamıştım.
Yanımdan ışık hızıyla birşey geçti. Bıçağı daha sıkı tuttum. Neydi o? Öyle hızlıydı ki sadece rüzgarını hissettim.
Korkmamaya çalışarak etrafıma baktım. O şey her neyse korkmadığımı düşünsün dü. Ama o kadar korkuyordum ki elimdeki bıçak elimle beraber titriyordu.
O şey tekrar yanımdan geçti. O kadar hızlıydı ki kendi etrafımda dönüp bıçağı doğrultuyordum. Tekrar Arkamdan geçti, arkamı döndüm ve boynumda sıcak bir nefes hissettim. Korkuyla tekrar hızlıca arkamı döndüm ve yine kimse yoktu.Bu şey benimle resmen oynuyordu.
Sonunda sesini duydum "arkandayım" sesi kalın bir erkek sesiydi ve ürkütücüydü. Yavaşca arkamı döndüm. Yüzü soluk beyaz tenliydi. Boyu benden çok uzun.
Bana sinsi bir sırıtışla bakıyordu. Korkudan geri geri gitmeye başladım. "Kimsin sen? Bana sakın dokunmaya kalkışma!" Bana aynı sırıtışla bakmaya devam ediyordu.
Söylediklerim onu gram etkilememişti. Yüzümde mi korkunç görünmüyordu? Ama onun yüzü şu an daha ürkünç bakıyordu. Geri geri giderken yine düşüp yuvarlandım.
Bu sefer çok canım yanmıştı. Kalkamadım. Yumruğumu sıkıp çaresizce yere vurdum. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. En son şiddetli ağrıdan gözüm kapanmak üzereyken birisi beni kucağına aldı. Yine o beyaz soluk ten. Karşı koyamıyordum. Artık gücüm kalmamıştı. Çaresizce kendimi o adamın Kollarına bıraktım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
