Ontkoppeld!!

Deel 25♡

"Welkom," Enzo duwt de deur open. "Bij de échte keuken."

Mijn ogen glijden door de ruimte. Wow, dit is de grootste keuken die ik ooit heb gezien.

"Deze werd gebruikt in de tijd dat dit nog een echt hotel was." Hij laat me los en draait zich om. "Maar nu gebruikt alleen Fabio het soms."

"Wie is Fabio?" Vraag ik verbaasd. "Is dat die blonde gozer?"

"Nee." Antwoordt hij enkel. "Ga zitten." Hij knikt naar het kookeiland. "Ik zal je laten zien hoe je wél een pizza maakt." Enzo loopt de keuken uit om niet veel later terug te komen met veel ingrediënten.

"Waarom kan dat niet in de andere keuken?" Vraag ik.

"Omdat het hier rustiger is." Hij laat alles op het kook eiland vallen. "En hier is een steenoven."

Ik volg zijn blik richting een grote steenoven.

"Dat is beter dan de normale oven." Hij draait zich naar me om. "Je had trouwens de magnetron gebruikt. Niet de oven."

"Oh.." Mompel ik beschaamd. Ik weet dat ik niet kan koken, maar dat is wel heel erg.

"Kun je ook dat draaien met het deeg?" Vraag ik nadat Enzo verbazingwekkend snel van een aantal losse ingrediënten deeg heeft gemaakt.

Hij draait zich om. "Dus alleen omdat ik Italiaans ben denk je dat ik dat kan?" Vraagt hij wenkbrauw ophalend. "Beetje stereotyperend vind je niet?"

"Oh, nee, zo bedoelde ik het niet." Zeg ik snel voordat hij boos wordt. Het blijft een aantal seconden stil. "Maar.. Kan je het?"

Enzo schiet in de lach. "Tuurlijk. Ik ben Italiaans."

Zonder dat ik het zelf door heb, of dat ik het wil, ontsnapt er een lach uit mijn mond. "Laat zien."

Hij gooit de deegbal in de lucht. Met grote ogen kijk ik hoe hij er een egale pizzabodem van maakt. Wow, dus hij is een klootzak met talenten.

"Welke pizza wil je?" Vraagt hij.

Over deze vraag hoef ik nieteens na te denken. "Hawaii." Antwoord ik.

Met een ruk draait hij zich om. Geschrokken deins ik achteruit. "Wat zei je?" Vraagt hij op een harde toon.

"Hawaii?"

"Je hebt door dat ik een mes vast heb, toch?" Met het mes wijst hij mijn kant op.

"Ja, dat zie ik." Mijn ogen volgen de bewegingen van het scherpe, gevaarlijke voorwerp. "Ik snap de haat op Hawaii pizza niet."

"Het is fruit, dat kun je niet opwarmen."

"Warme kersen zijn ook lekker." Ik krijg onbewust trek in een wafel met warme kersen en een dot slagroom. "En banaan is ook lekker als je het op warmt."

"Er is niemand, níemand, op deze hele wereld die bananen opwarmt."

"Ik wel." Antwoord ik zacht.

"Oke, prima. Maar ik ga geen ananas op die pizza doen. Ze zeggen dat elke keer als iemand een Hawaii pizza besteld, er een Napolitaan dood gaat."

"Ben jij Napolitaans?" Want als hij dat is, dan bestel ik er een miljoen.

"Nee. Soglitaans." Hij legt het mes eindelijk neer.

"Ik snap gewoon niet waarom het niet kan." Zet ik door.

"Ananas is zoet, dat kun je niet op een pizza doen. Je doet toch ook geen hagelslag op je pizza?"

"Nee, tuurlijk niet, maar dat is anders."

"Waarom?" De toon is fel. "Het is allebei zoet."

"Ja, maar.." Ik val stil.