Dromen in Kleur

Hoofdstuk 20

Ik kijk om me heen. Alleen Milo is nog in dezelfde ruimte als ik. Ik zet mijn headset af. ''Zijn we nog met z'n tweeën?'' Vraag ik verbaasd. ''Ja, iedereen is al naar huis'' Mompelt hij zonder zijn ogen van zijn eigen beeldscherm af te halen. Ik kijk naar de tijd rechtsonder in beeld. Ik heb drie uren achter elkaar geedit. Niet eens even één keer om me heen gekeken. Ik kijk meteen naar Robs' werkplek. Leeg. Ik heb hem niet eens gedag gezegd.

''Die is ook weg ja'' Hij merkt op hoe ik naar Robs' werkplek zit te kijken. Opnieuw voel ik me betrapt en draai snel weg. Het schiet me te binnen. Hij wil nog praten. Ik zit nog midden in mijn gedachtes of ik voel beweging naast me. Hij neemt plaats op Antons' bureaustoel en schuift dichter naar me toe. Ontlopen is geen optie meer. 

''Het is Rob hé?'' Ik knik zonder hem aan te kijken. Hij reageert er niet op. Langzaam draai ik mijn hoofd naar hem toe. Zijn ogen staan bezorgd. ''Nee, nee'' Verbeter ik meteen. ''Het is niks ergs'' ''Ik ben alleen gewoon bang dat de anderen erachter gaan komen.''

Ik voel Milo's hand op mijn schouder. ''En al komen ze er wel achter'' Ik schud afkeurend mijn hoofd. ''Dat is dus precies niet wat ik wil.'' ''Je wilt het voor altijd geheim houden?'' Opnieuw schud ik mijn hoofd. ''Ik weet het niet Milo'' ''Nu gewoon nog even niet'' We weten überhaupt zelf nog niet eens wat het precies is tussen ons. We willen gewoon de tijd nemen om het te ontdekken. En als één iemand het weet, dan weet iedereen het. Dat is nou eenmaal hoe het gaat. Niemand is te vertrouwen. Dat lieg ik. Ik vertrouw Milo voor de volle honderd procent.

''Ben je vanavond alleen thuis'' Hij wisselt van onderwerp. Hij merkt aan me dat ik er niet meer over wil praten. ''Ja, hoezo?'' ''Heb je zin om mee te gaan naar mijn huis?'' Mijn gezicht licht op. Natuurlijk wil ik dat. ''Frank is er ook'' Zijn ogen beginnen letterlijk te glimmen na het uitspreken van zijn naam.

''Misschien wil Rob ook komen?'' ''Die is al naar Brabant'' Milo schudt zijn hoofd en tovert zijn mobiel tevoorschijn. Hij laat Robs' Instagram story zien. ''Die is hier eten in de buurt met een oude vriend van hem ofzo'' Voordat hij uit is gepraat open ik onze chat al. '''Bel hem'' ''Of is meneer mensenschuw?'' Ik kijk hem met een teleurstellende blik aan. Hij weet dat ik bellen haat. Zelfs Rob bellen.

Ik verstuur het appje. Hij komt meteen online. Milo hangt over mijn telefoon mee te gluren. Ik heb het antwoord nog niet eens kunnen lezen, maar door Milo's reactie is het wel duidelijk dat Rob ook komt.