"Wspólny spacer w deszczu" | HanaNene

16

Jeszcze kilka minut próbowała usnąć, po czym wreszcie nadszedł upragniony tak bardzo sen.

Nie lepiej czuła się również rano.

Gdy otworzyła oczy zobaczyła Amane siedzącego obok niej, a naprzeciwko, po drugiej stronie łóżka siedziała jego mama. Trzymała w rękach kilka pudełek tabletek, które podawała chłopakowi.

Zmusiła swoje obolałe mięśnie aby podnieść się do pozycji siedzącej, po czym popatrzyła na chłopaka.

- Dzień dobry, Nenesiu. - uśmiechnął się do niej lekko

Chłopak również nie wyglądał zbyt dobrze. Jego twarz była czerwona od temperatury, a pod pięknymi oczami w kolorze bursztynu widać było wory.

Matka chłopaka przybliżyła się do nastolatki z termometrem bezdotykowym w ręce.

Przyłożyła go blisko jej czoła, a urządzenie zaczęło wydawać piskliwy dźwięk.

- Jak się czujesz, Nene? - spojrzała na nią z troską w oczach wyglądając przy tym tak, jakby była matką

- Trochę słabo. - odpowiedziała zgodnie z prawdą

Kobieta podała jej małe pudełeczko.

- Weź sobie tabletkę i się połóż. Oby to była tylko gorączka. Jeśli wam się pogorszy będę musiała zawieść waszą dwójkę do szpitala. - poinformowała

Yashiro wzięła do ust tabletkę, po czym poczuła okropny, gorzki posmak leku.

Matka Amane podała jej butelkę wody.

- Napij się, będzie ci lepiej.

Objęła w rękach butelkę, po czym odkręciła ją. Wzięła łyk, zakręciła z powrotem i odłożyła na półkę nocną w pokoju chłopaka.

Pani Yugi wyszła z pomieszczenia zamykając za sobą drzwi.

Nene poczuła przy uchu dotyk palców, które delikatnie jeździły po jej włosach przeczesując je przy okazji.

Spojrzała w górę i zobaczyła Amane, w którego oczach można było zobaczyć efekt zaszklenia. Wyglądał jakby zaraz miał wybuchnąć płaczem.

- Kochanie? Co się stało? Czemu płaczesz? - zwróciła się do niego zadając wiele pytań na raz

Popatrzył na nią.

- To wszystko moja wina... Mogłem wcześniej kupić ci coś ciepłego lub zostać w domu i spędzić z tobą czas tutaj... Teraz jesteś chora i możliwe że mama będzie musiała zawieść nas do szpitala! Nie chciałem, żebyś zachorowała. Wybacz mi kochanie... - pogładził ją po jej blond włosach zahaczając palcami nawet końcówki, które miały zupełnie inny odcień

- Nie mam za co ci wybaczać, bo nie mogłeś przewidzieć pogody. Nie jestem na ciebie zła. - spojrzała mu prosto w oczy uśmiechając się

Ich choroba może i wydawała się poważna, jednak do końca taka nie była. Nastolatka jedyne co pamiętała z tego okresu to leżenie cały dzień w łóżku, Amane obok niej lub ona obok Amane. Nie chcieli się rozdzielać więc czasami Nene przychodziła do jego pokoju, a czasami to on gościł u niej.

Oprócz tego w pamięci zapadły twarze jej opiekunów, którzy dbali o wyżywienie dzieci i przynosili im posiłki, napoje oraz leki.

Po tygodniu kuracji mogli wrócić do codziennej rutyny, a wraz z tym do szkoły.

Była niedziela, a przy obiedzie usłyszała od swoich opiekunów, że od jutra wraca do nauki. Nastolatka nie bała się braków w nauce, ponieważ Tsukasa przez ten cały czas uczęszczał na zajęcia, a po powrocie do domu zawsze dzielił się notatkami z rówieśnikami dzielącymi z nim dom.