Het Levenslied van Celeste

8.1 - Wat ik in de spiegel zie

Wat ik in de spiegel zie

Ik staar naar mijn voeten en probeer ondertussen een goede houding te vinden, wat dus overduidelijk niet ging lukken. Stoelen in een wachtzaal waren niet gemaakt om goed te zitten. Ze waren er enkel om de persoon die erop moest zitten te martelen. 

Geloof me maar als ik zeg dat ik overal liever zou zijn dan hier. Ik had geprobeerd mijn moeder ervan te overtuigen dat dit echt niet nodig was, dat het maar een kleine terugval was geweest. Een argument waarvan mijn moeder niet erg onder de indruk was geweest.

'Een terugval is een terugval en kleine golven worden uiteindelijk grote golven,' had ze me meerdere malen onderweg naar hier in de auto gezegd. Ik had niets geantwoord, de hele rit had ik gezwegen. Ze had overschot van gelijk, maar ik was nog steeds een tiener en die gaven niet graag toe dat ze ongelijk hadden. Het was mijn volste recht om te klagen over alles wat me tegenstak, want dat hoorde nu eenmaal bij mijn leeftijd.

Het had me verrast hoe mijn status van best wel oké naar totale ramp was gekeerd, op amper twintig seconden tijd. Al wist ik wel beter. Het waren geen twintig seconden geweest. Het waren verschillende factoren geweest: James die onze klas kwam, mevrouw Johnsons betutteling, de aanvaringen met Marissa, Kriss die ziek was, Nathan die raar tegen me deed en James die naar mijn vader vroeg. 

Het effect dat die laatste gebeurtenis op me had gehad was te vergelijken met een lucifer die naast een stapel dynamiet werd gehouden. De laatste druppel. Ergens voelde ik me wel schuldig. Ik had haar moeten zeggen dat ik het de laatste tijd wat moeilijker had, maar dat durfde ik niet. Mijn moeder leek de laatste tijd zo gelukkig. Ik wilde niet diegene zijn die die bubbel doorprikte en het haar allemaal afnam.

Een beetje geërgerd keek ik naar de klok die in de wachtzaal hing. Ik zal al een dik halfuur in de wachtzaal van dokter Falcons kabinet. Eigenlijk zou ik hem dankbaar moeten zijn, omdat hij de tijd had genomen om een plekje in zijn al overvolle agenda vrij te maken. Langs de andere kant gezien, wilde ik hier in de eerste plaats niet eens zijn. De kans dat ik zijn praktijk beter zou verlaten dan dat ik was binnengegaan was nihil. 

Ik wachtte al drie en een half jaar op die mystieke verbetering waar iedereen het altijd maar over had, maar ik had niet echt het gevoel dat die nog zou komen. Misschien lag het wel aan mijn negatieve houding.

'Celeste!' galmde dokter Falcons stem door de bijna lege wachtkamer. Ik bevroor, haalde diep adem en slikte even. De weinige mensen die in de wachtzaal zaten, keken nieuwsgierig om zich heen. Nog een reden om wachtzalen te haten. Nu durfde ik niet meer op te staan, bang voor het oordeel van deze wildvreemde wachtzaalmensen. Heel even kwam het idee in me op om gewoon te blijven zitten en net als hen nieuwsgierig rond te kijken, op zoek naar Celeste. 

Het idee werd al snel geseponeerd. Zo hielp ik mezelf geen stap voorruit. En geloof het of niet, ik wilde dolgraag weer voorruit. Ik had alles over voor slechts één goede dag, eentje maar. Een dag die voor één keer niet overschaduwd werd door het verleden.

Ik haalde diep adem en stond op. Verschillende blikken werden op me gericht. Ik kon ze bijna horen denken: wat zou er met haar mis zijn?

Zo goed als mogelijk negeerde ik de starende ogen. Ik liep naar de enige openstaande deur waar dokter Falcon me al stond op te wachten. Hij vroeg niet waarom het zo lang duurde om van mijn stoel naar de deur te komen, in plaats daarvan gaf hij me een stevige handdruk, waarmee hij leek te zeggen "trek je niks aan van al die ogen".

Of dat was toch wat ik ervan maakte, misschien was het maar gewoon een handdruk en verder niets. Ik liep naar binnen en keek nieuwsgierig rond, terwijl hij de deur achter me sloot. Het leuke aan zijn praktijk was dat die er nooit twee keer hetzelfde uitzag, maar dat kon ook aan mij liggen. Ik kreeg bijna altijd thuistherapie, enkel in uitzonderlijke situaties niet, omdat hij ervan overtuigd was dat naar zijn praktijk komen ervoor zou zorgen dat ik me anders voelde dan anderen. Hij gebaarde dat ik in één van de zetels mocht plaatsnemen en voor hij iets kon zeggen plofte ik snel neer in de enige eenzitter die er stond.