Het Levenslied van Celeste

18.1 - Nacht van rampen

Nacht van rampen

In de auto heerste een doodse stilte. Mijn moeder had tegen James en Kriss gezegd dat ik waarschijnlijk had moeten overgeven van de opgestapelde spanning. Zij kon ook niet weten dat dat niet waar was. Kriss keek om de zoveel tijd bezorgd mijn kant op en dat negeerde ik zo goed als ik kon. De auditie hing als een dreigende wolk boven mijn hoofd.

Steeds weer datzelfde pad dat terugkwam. Steeds weer zijn keuzes die de mijne overstegen. De auto stopte voor de deur en we stapten uit. Ik rilde. Het was koud buiten.

James kwam naast me staan en legde het jasje van zijn kostuum over mijn schouders.

'Gaat het wel?' vroeg hij bezorgd.

'Ja tuurlijk.' Ik duwde zijn jasje terug in zijn handen en liep snel naar binnen. Hij haalde me snel in en nam mijn hand vast, geschrokken trok ik mijn hand los en haastte ik me naar Kriss. Ik haakte mijn arm door de hare en keek even om naar James. Er was iets met zijn blik dat me de kriebels gaf, slechte kriebels.

'James doet raar,' merkte ik op.

Kriss zweeg.

'Hey?' Ik trok lichtjes aan haar arm, 'Alles oké?'

'Je hebt het de laatste tijd nogal druk hé,' zei ze ijzig, 'zelfs te druk voor mij.' We waren aangekomen in de nu nog lege feestzaal en Kriss trok haar arm los terwijl ze naar de bar liep. James wenste me succes en omhelsde me.

Opnieuw voelde ik me ongemakkelijk, maar dat leek hij niet te merken. Toen hij naar de bar liep volgde ik hem met mijn ogen. Ik begreep er helemaal niets van. Wat was er opeens veranderd, volgens hem? Mijn blik gleed verder en kruiste die van Kriss. Haar ogen stonden hard.

Ze leek boos. Ze wendde haar blik af en legde haar hand op James schouder. Hebberig. Alsof ze wilde zeggen dat hij van haar was. Ik snapte er helemaal niets meer van. Eén persoon kon toch meerdere vrienden hebben, of niet? Waarom kon James niet tegelijkertijd mijn vriend en de hare zijn?

Ik wilde net haar kant op lopen om het haar gewoon te vragen, want we waren vrienden en we hadden elkaar altijd alles kunnen vertellen en vragen, maar toen sleurde Natascha me aan mijn arm richting het podium. Ik kon me maar net op tijd losmaken, voor ze mijn arm uit de kom rukte.

'Ik ben zo blij dat je er bent. Tegenwoordig kan je op niemand meer rekenen, weet je. Dat andere meisje heeft me doodleuk een berichtje gestuurd om te zeggen dat ze niet kan komen. kun je dat nu geloven?' brabbelde Natascha.

Ja, tuurlijk kon ik geloven dat ze het had laten afweten. Maar dat zei ik liever niet tegen Natascha. Haar voorhoofd glom van het zweet en deze keer waren het haar handen die trilden, niet die van het meisje dat normaal gezien mijn muzikale collega zou zijn. Onder al die lagen gemeenheid, zat dus ook een meisje van vlees en bloed met een hart. Dat te bedenken dat ik bijna ook niet was komen opdagen. Ik zou haar een hartverzakking hebben bezorgd.

'Het komt allemaal goed,' stelde ik haar gerust.

'Dat kan je niet weten,' zei ze huilerig. 'Je bent niet eens een professionele pianiste.' Ze barste nu echt bijna in tranen uit en ik had zoveel zin om haar een mep te verkopen, maar opeens deed ze me aan iemand denken.

Marissa.

Een huilende Marissa stond voor mijn neus. Ik was opeens weer het tienjarige meisje in het rode satijnen jurkje. Het was haar verjaardagsfeestje en ik maakte haar aan het huilen.

Hoe slecht kon iemand zijn?

Ik herinnerde me haar huis nog. Ik herinnerde me de chique witte villa met het zwembad in de tuin nog. Het zwembad waar we op hete woensdagmiddagen in hadden gedobberd. De films die we hadden gekeken op een tv die half zo groot was als een bioscoopscherm. Marissa was altijd omringd geweest door luxe, maar dat was niet de reden dat ik haar zo graag als vriendin had gehad.