Wczesna jesień

(POZWÓL NA TO, BYM MÓGŁ Z TOBĄ BYĆ)

SYLWESTER

12.01.2012

Miśka bardzo szybko otrząsnęła się po katastrofie podczas kolacji w domu jej rodziców. Wracała do tematu okropnej rozmowy tylko po to, by ewentualnie przepytać Sylwestra ze swoich wakacyjnych „przygód", nawet słowem nie wspominając jednak o pocałunku w jej pokoju. Nie pytała o pendrive w kształcie liścia, właściwie o nic odbiegającego od typowo, cóż, biznesowych spraw.

Biznesem stało się teraz spotkanie matki Sylwestra. Miśka najwyraźniej nie miała już innych ambicji po osiągnięciu wszystkiego w życiu, postanowiła więc zniżyć trochę poprzeczkę i przeżyć kolejną katastrofę. Sylwester — no cóż, widział już Annę Strzemecką więcej niż raz, wystarczyło mu. Misia, jego skromnym zdaniem, nie musiała spotykać się z nią wcale. Miesiąc później, gdy omijał temat z zapałem miliarderów unikających płacenia podatków, prawie odgryzła mu przez to głowę.

— Chcesz, żeby się udało, czy nie? — naskoczyła na niego we wtorkowy, wyjątkowo mroźny poranek. Miała właśnie okienko i Sylwester przyszedł do bufetu na jej wydziale, bo napisała mu pasywno-agresywną wiadomość. — Ty poznałeś moich rodziców, ja muszę chociaż wymienić spojrzenia z twoją matką, żeby to miało ręce i nogi.

— Ona uwierzy na słowo...

— Sylwester! — syknęła, zaciskając palce na jego nadgarstku. Wbiła paznokcie w skórę tak niespodziewanie, że nie zdążył powstrzymać grymasu. — Co ty masz do ukrycia, hm?

Wyswobodził rękę z uścisku Miśki. Potarł bez przekonania miejsce poznaczone cienkimi kreskami śladów paznokci. Nie patrzył jej w oczy. Co miał powiedzieć? To nie to, że nie cierpiał swojej matki. Owszem, relacji z nią nie mógł nazwać wspaniałymi, ale też bez przesady — przynajmniej nie zostawiła dzieci, znikając bez śladu w jakimś Peru-Sreru. Chodziło o coś innego. Sylwek się wstydził.

Mógł zgrywać człowieka, którego nic nie obchodzi — bo w sumie wiele rzeczy miał po prostu głęboko w dupie — ale jednak uwierał go stan rodziny Strzemeckich. Matka sprzedała dom pięć lat po śmierci ojca, teraz mieszkała w połowie bliźniaka gdzieś w lesie, za współlokatorkę mając miejscową wiedźmę. Wynajmowały go razem, prawdopodobnie dlatego, gdyż tak wychodziło taniej. Witkowscy mieli ogromny dom, w garażu miejsce na dwa samochody, w dodatku sypialnia Misi wielkością równała się z dwoma pokojami w mieszkaniu Michała. Mogła mówić, że to nie ma dla niej znaczenia — w końcu tylko udawali — ale z ich dwójki to ją woził wszędzie szofer. Wcześniej Sylwek nie przywiązywał do tego wagi, jednak gdy przypominał sobie słowa starego Witkowskiego, nie chciał, by ona też sobie przypomniała. A mogła, na herbatce w klitce matki.

— Nic nie ukrywam — burknął w końcu. — Po prostu to wygląda tak... poważnie.

Uniósł na Michalinę wzrok. Zaciskała mocno wargi. Nic nie mógł odczytać z jej wielkich oczu. Kiedy w końcu je zmrużyła, odgadł nastrój Witkowskiej — wściekła się na niego. Znowu. Gdyby dostawał złotówkę za każdy napad złości z jego powodu, mógłby już dawno spłacić swój dług.

— A jak inaczej ma wyglądać? — zapytała chłodno. Lodowato. Głos miała importowany prosto z Antarktydy. — Wszyscy, a zwłaszcza mój ojciec, mają uwierzyć, że jesteśmy razem. Twoja matka nie może być straszniejsza od mojej.

— Nie jest.

— To o co chodzi?

Wzruszył ramionami, za wszelką cenę unikając jej spojrzenia. Dodatkowym minusem spotkania Miśki i Anny Pragi-niegdyś-Strzemeckiej, była właśnie wiara matki w ich związek. Kiedy skończą już udawać, kiedy spłaci całego tysiaka w przysługach, wyreżyserują zerwanie. Uznał za oczywiste to, że pójdą scenariuszem niczym z filmów — Miśka zostawi go, bo będzie jej zawadzał w życiu kobiety sukcesu albo pójdą drugą drogą, robiąc z niego porzucającego dupka. Opcja zrzucania całej winy na Sylwestra, gdy wtajemniczą jego matkę, mogła skończyć się dla niego nieprzyjemnie. Nawet jeśli nie polubi Witkowskiej, do tego z wzajemnością. Kobieca solidarność u Anny stała wyżej nad matczyną miłością, zwłaszcza do młodszego syna.