Liham ng Pamamaalam (Pahayagan Serye-Uno)

Kabanata 25

Kabanata 25

Pasikat na ang araw nang magising si Manang Linda, katatapos ko lamang magluto ng kanin at halos nalinisan ko na rin ang kalahating bahagi ng mansyon. Nagulat sita kung bakit napakaaga kong gumising, tinugon ko na lamang siya na ako'y hindi makatulog.

Kanina pa ako patingin-tingin kay Manang Linda, nais kong tanungin sa kaniya kung may nalalaman ba siya sa mga ginagawa ng kaniyang anak. At nararapat ko rin bang iulat sa kaniya ang aking nasaksihan, ngunit malaki ang hinala ko na hindi niya ito paniniwalaan.

Ilang sandali pa ay napatigil ako sa pagpupunas ng mga pigurin nang makita kong lumabas sa kanilang silid si Rosa. Halatang puyat ang mga mata niya, nang makita ko siya ay agad na namuo ang sama ng aking loob. Hindi ako makapaniwala na nagawa niya ang bagay na iyon sa kaniyang tiya.

Tumungo ako sa kusina at nadatnan na nagwawalis sa likod si Manang Linda, habang si Rosa'y papungas-pungas ang mga matang kumukuha ng maligamgam na tubig.

Napahinga ako nang malalim, batid kong hindi magandang gawain ang magbintang ng walang konkretong katibayan, ngunit siguradong-sigurado ako na tinig niya ang aking narinig sa silid ni Manang Lita.

"Magandang umaga Rosa, ikaw ba'y nakatulog nang mahimbing kagabi?" Nakataas ang kilay niyang humarap sa akin habang hawak-hawak ang tasang naglalaman ng maligamgam na tubig.

"Ano ba ang iyong mga tinuturan Eliana? kung maaari'y lumayo ka sa aking harapan," mataray na sambit niya. Tinitigan ko siya sa kaniyang mga mata. "Tila ba taliwas ang iyong sinasabi sa postura ng iyong mga mata," kalmado kong sambit.

Taka itong napatingin sa akin "Ano ang ibig mong sabihin?" sa tinig niya ay mababakas na naguguluhan na siya sa kung ano ang aking sinasabi.

"Alam kong nababatid mo na walang ibang tutulong sa atin kundi ang ating sariling kadugo hindi ba?... At bilang isang kapamilya
nito ay nararapat lamang na kabutihan din ang isukli mo," sambit ko habang pinipigilan ang aking kaba.

Mas lalong kumunot ang noo niya at nababalot ng pagtataka ang kaniyang mukha "Ano ba ang iyong mga sinasambit Eliana? 'di hamak na walang katuturan kung ano ang iyong sinasabi," saad niya.

Napatango-tango ako at ngumiti ng tipid sa kaniya. "Kung gayo'y ikaw na lamang ay aking dederetsyuhin," saad ko at at mas tinitigan ito sa kaniyang mga mata.

"Ako'y may nasilayang siwang ng liwanag sa isang silid, at noong ako'y lumapit ay narinig ko ang kaluskos at ang impit na tadyak ng paa sa lapag, wari'y may mga bagay siyang hinahanap ngunit hindi masumpungan," kalmado muling saad ko habang nakatingin lamang sa inaayos kong mga pinggan.

"Hindi ba't tinuturing natin na pamilya ang ating kadugo dahil sila ang tutulong sa iyo sa mga panahong ikaw ay nalulugmok. Subalit sa pagkakataon ngayon nararapat pa rin bang tulungan ang iyong kadugo kahit na inilaglag ka na niya sa isang bitag," at napalingon sa kaniya, bawat salitang sinasambit ko ay sinisigurado ko na maririnig iyon ni Rosa

Hindi ko mapigilan ang bugso ng aking damdamin dahil hindi makatarungan ang kaniyang ginagawa. Bakit pa niya kailangang idamay si  Manang Lita nang ganito.

Nababalot ng pangamba at kaba ang kaniyang mukha. Umiwas siya ng tingin sa akin at sunod-sunod na malalim na paghinga ang kaniyang ginawa. "Hindi ko alam ang iyong sinasabi," wika niya. Napangiti ako nang matamis.

Dahil sa mga naging reaksyon at kilos niya ay malaki ang paghihinala ko na si Rosa nga ang taong nasa likod nang pagkawala ni Manang Lita, hindi ko lubos aakalain na gagawin niya ito kay Manang Lita na halos anak na rin ang turing niya rito.