Dinle Beni Bi' - Yüzyüzeyken Konuşuruz
***
Alp, yanında getirdiği malzemeleri kullanarak Kuzey'in yarasını temizleyip sarmıştı. Şu an koltuğumda uyuyordu.
Kahve makinasından ses gelince mutfağa geçip Alp'le kendime hazırladığım kahveleri salona getirdim. Alp tekli koltukta oturuyordu. Kollarını dizlerine yaslamış yüzünü de elleriyle kapatmıştı.
Elimi omzuna koyup sakinleşmesi için okşadım. Dokunuşumla ellerini yüzünden çekip bana mahçup bir ifadeyle baktı.
Bunu istemiyordum. Ne kadar Kuzey'le anlaşamasak da Alp benim arkadaşımdı ve ona yardım etmem mahçup olmasına neden olmamalıydı. Bu yüzden elimdeki kahveyi uzatırken sorun yok anlamında gözlerimi kapayıp açtım.
Kahvesinden büyük bir yudum alıp koltukta geriye yaslandı. Bu sırada ondan uzakta kalmak istemediğim için koltuğun kol koyma kısmına, ona bakacak şekilde oturdum. Merak ediyordum fakat o anlatmadan da sormak istemiyordum.
'Dışarıda otururken bir kız çığlığı duyunca bakmak için sesin geldiği yöne gittik. Piçin teki kızın kolunu sıkmış bağırıyordu.' Derin bir nefes aldı, sanki anlatırken o anı tekrar yaşıyormuş gibiydi.
'Sonra zaten Kuzey'i tutamadık. Adamın üzerine saldırdı. O sırada arkadaşlarım kızın yanına gitti. Ben de Kuzey'e yardım etmek için yöneldim ama adamın çakısı varmış, saplayıp kaçtı şerefsiz.' derken kaşları çatılıp uyuyan kardeşine baktı. Sanki güvende olduğunu bilmek istiyor gibiydi.
Kıza ne olduğunu merak edip sorduğumda arkadaşlarıyla emniyete gittiklerini, olay olmasın diye de Kuzey'i bana getirdiğini söylemişti. Elini omzuma getirip sıktı.
'Herkes ailesiyle yaşadığı için senden başka kimse gelmedi aklıma. Ben de buraya getirmek zorunda kaldım. Seni böyle bir şey için rahatsız etmek istemezdim, ama başka çarem yoktu.'
Koltuktan kalkıp elindeki biten bardağı aldım. Mutfağa giderken o da arkamdan geliyordu. Sorun yok dememi bekliyor gibiydi. Demezsem Kuzey'i apar topar kaldırıp götürecek gibi bir havası vardı. Tezgaha yaslanıp ona döndüm.
'Buraya geldiğin için kendini kötü hissetme. Kuzey'le aramız kötü olabilir fakat böyle bir durumda hiçbir şeyin önemi yok. Ayrıca biz arkadaşız Alp, lütfen daha fazla kendini suçlu hissetme.'
Söylediklerim onu rahatlatmışa benziyordu. Birkaç adım olan mesafemizi kapatıp önümde durdu. Beni tezgahtan uzaklaştırıp sımsıkı sarıldı. İşte bunu gerçekten beklemiyordum. Bu yüzden bir süre kollarım havada kaldı fakat sonra ben de sarıldım. Kafasını omzuma koyup gözlerini kapattı. Bu anı bekliyormuş gibiydi. Rahatlamaya ihtiyacı olduğunu bildiğimden elim omzunda yavaşça geziniyordu.
Mutfak kapısından gelen sesle yerimden sıçradım. İkimiz de dalmış olmalıydık çünkü Alp'de benimle aynı durumdaydı. Sarılmayı bırakıp kapıya döndük. Kuzey çatık kaşlarıyla bize bakıyordu.
'Napıyorsunuz siz?'
***
Kendimi türk dizisi senaristi gibi hissettiğim bi bölüm oldu fjdkdkdkdkdk
