Samen

03.

03.

'Wat voelt het goed om je weer te zien! Lange reis gehad?' Robbie gaf Lizzie twee zoenen op haar wang. 'Nee niet echt. Ik heb een paar uurtjes in het vliegtuig geslapen dus voordat ik er erg in had waren we alweer geland.' Vertelde Lizzie. 'Gelukkig maar. Ik heb je zo gemist.' Zei Robbie. Lizzie bloosde. 'Ik jou ook.' Gaf ze toe.

Het was dinsdagochtend. Robbie en Lizzie hadden al vroeg bij Robbie thuis afgesproken om vandaag samen de dag door te brengen. Gisteravond was Lizzie aangekomen in Los Angeles en meteen daarna had ze Robbie gebeld of hij vandaag kon afspreken. In het vliegtuig had ze na haar dutje veel nagedacht en ze was tot de conclusie gekomen dat Ashley gelijk had.

'Wat wil je vandaag doen? Het is jouw dag.' Zei Robbie. 'Mijn dag?' Lizzie giechelde. 'Jij mag bepalen wat we vandaag gaan doen.' Zei Robbie. Lizzie dacht na. 'We kunnen straks een wandeling maken?' Stelde ze voor. 'Wandeling, check.' Antwoordde Robbie. 'En misschien ergens lunchen?' Vragend keek ze Robbie aan. 'Klinkt als een goed plan.' Knikte Robbie.

'Ja? Als je het niks vind moet je het gewoon eerlijk zeggen hoor.' Zei Lizzie snel. Ze wou hem nergens tot verplichten. 'Ik vind het een top idee maar ik ga me dan wel eventjes omkleden. In deze kleding kan ik niet over straat.' Zei Robbie. Lizzie keek naar zijn kleding en ze zag dat Robbie zijn sportkleding nog aan had. 'Dat valt toch wel mee?' Gniffelde ze.

'Ik ga me toch even omkleden. Je mag de televisie wel aanzetten hoor. Ik ben zo terug' Zei Robbie. Hij liep de kamer uit. Lizzie ging op de bank zitten en ze pakte de afstandsbediening. Ze zette de televisie aan en ze zag het nieuws op stond. Lizzie legde de afstandsbediening weer neer op de bank en ze keek naar de televisie.

'Opnieuw een oproep van Chris Evans.' Klonk de stem van de presentatrice. Lizzie fronste. Een oproep? Ze ging op het puntje op van de bank zitten en ze keek naar de televisie.

'De ouders van Jane en Maeve Evans, de baby's die vier jaar geleden ineens verdwenen uit hun slaapkamer hopen nog steeds antwoord te krijgen waar hun tweeling is gebleven. Chris Evans heeft een oproep geplaatst om uit te kijken naar de tweeling en mocht je een tip hebben de politie te informeren.'

'De verdwijning van Jane en Maeve leed tot een massale internationale campagne om de kinderen te vinden. Foto's van de baby's gingen de hele wereld rond. Na een onderzoek van tien maanden, waarin zelfs de ouders een tijd verdacht werden, sloot de Amerikaanse politie de zaak af in 2019.'

'Toch lijkt het erop dat Chris Evans de zaak niet heeft afgesloten. De bekende acteur vraagt de media en politie opnieuw om aandacht aan de zaak te besteden en uit te kijken naar de kinderen die nu inmiddels vier jaar zouden kunnen zijn. Van Elizabeth Olsen, de moeder van de tweeling hebben we niks gehoord. Na haar break-up met Evans focust ze zich volledig op haar carrière als actrice.'

De televisie ging uit en geschrokken draaide Lizzie zich om. Robbie stond achter haar met de afstandsbediening in zijn hand. 'Sorry.' Mompelde hij. Lizzie had tranen in haar ogen. 'Nee, het is oké.' Ze veegde de tranen weg uit haar ogen. 'Lizzie.' Robbie ging naast haar op de bank zitten. 'Je mag best zeggen dat je niet oké bent. Het is niet niks wat er allemaal is gebeurt.'

Met betraande ogen keek Lizzie hem aan en voordat ze het wist liet ze zich in zijn armen vallen en ze begon te huilen. Troostend wreef Robbie over haar rug en hij probeerde haar te kalmeren. 'Sorry.' Snikte Lizzie. 'Sst stil maar. Het geeft niks. Je moet ze vast missen.'

'Elke dag. Dezelfde nachtmerrie. Ik mis ze zo erg.' Gaf Lizzie toe. 'Dat kan ik me voorstellen, maar wie weet komen er door deze oproep wel tips binnen.' Antwoordde Robbie. 'Vast niet. Ze zullen na vier jaar echt niet ineens gevonden worden. Misschien zijn ze al wel dood.' Lizzie sprak de woorden uit maar diep van binnen wist ze dat haar kinderen nog in leven waren. Misschien was het haar moeder instinct maar het kon ook haar kleine sprankeltje hoop zijn.

'Ik wist ook helemaal niet dat Chris een oproep had geplaatst.' Zei Lizzie zachtjes. 'Ik ook niet. Hij moet ze vast net zo erg als jij missen.' Antwoordde Robbie. Lizzie knikte. 'Dat weet ik wel zeker. Hij was zo'n lieve vader. Hij gaf ze altijd een flesje en als ze huilden liep hij met ze rond totdat ze in slaap vielen.' Terwijl ze vertelde over Chris voelde ze zich schuldig tegenover Robbie. Hij was hier met haar en zij praatte alleen maar over haar ex. Dat was voor Robbie vast niet leuk om te horen.

'Sorry. Laten we gaan.' Lizzie stond op van de bank. 'He Lizzie, wacht. We kunnen erover praten als je wil.' Robbie sprong op. Lizzie schudde haar hoofd. 'Er valt niks te bespreken. Kom, dan gaan we wandelen.' Lizzie liep naar de gang en zwijgend volgde Robbie haar.