1 gün erken attım hadi iyisiniz
Uzun bir aradan sonra yine bir aradayız, umarım bölüm sabırsızlıkla
beklemenize deyer.
bol bol yorum ve oy yapmayı unutmayınızı aşkolarım.
Şimdi sizi bölümle baş başa bırakıyorum.
keyifli okumalar...
Beyaz bir ışık göründü ufukta, yüzüme
çarptı gözümü açamamıştım ilk.
Gözlerimi bir kaç kez kıpraştırdım
sanki göz kapaklarımda tonlarca yük vardı.
Herşey ilk bulanıklaşsa da
sonradan netleşmeye başlamıştı.
bilemediğim bir odadaydım, içimden Allahım nolur Ateş
beni bulmuş olmasın diye dualar etmeye başlamıştım.
Aksi takdirde bu kez öfkesi ruhumu
param parça edecekti.
Belki bana fiziksel bir acı vermezdi ama, pişman olmam için herşey yapardı.
Kapı sesi gelmesile, Gözlerimin hedefi
içeri giren Mark olmuştu.
Rahatlıkla tuttuğum nefesimi dışarı
bıraktım, Gözümden bir damla yaş aktı bu mutluluktan olsa gerekti.
Yerimde dikleşmeye çalıştığımda yanıma gelip yardımcı olmuştu.
Kuruyan boğazıma rağmen "Benim gitmem gerek, Ateş'in beni bulması an
meselesi" dedim telaşla.
Mark ellerimi avuç içine alıp sakin bir sesle konuştu
"Nous Vous avons sorti de l'hôpital
avant quil narrive, ne vous inquietez
pas, il lui est impossible de vois trouver
ici!"
"O gelmeden hastaneden çıkardık
seni merak etme, burada seni bulması
imkansız!"
içime biraz olsun su
serpilmişti, Ben bu insanlara borcumu
nasıl ödeyecektim bilmiyordum.
Ama en kısa zamanda buradan gitmeli
ve onlara daha fazla yük olmamalıydım.
Zİhnime en son olanlar geldiğinde elim
istemsizce karnıma gitmiş ve
"Comment est mon bébé?" diye sormuşdum.
"Bebeğim nasıl?"
Bir kaç saniye yüzüme bakmış ve o saniyeler bana işgence gibi gelmişti
o benim tek umudumdu.
Onu kaybedemezdim ki ben, bebeğimi
koruyamayacaksam ne diye Anne olacaktım ki.
Nihayetinde dudakları aralanmış ve
benim için altın değerinde ki kelimeler
dudaklarından çıkmıştı.
"Bien mais le docteur t'a dit de faire attention"
"İyi, ama doktor dikkat etmeni söyledi"
Karnımı okşayıp gülümsedim beni bırakmadığı için Allaha şükür ettim.
Onu benimsemiş ve artık kendimden
bir parça olduğunu ona bakmakla
yükümlü olduğumu anlamıştım.
Ama Ateş bir kere izimi bulmuştu asla
peşimi bırakmazdı beni bulamadığı
her an daha fazla öfke besleyecekti.
Adım gibi emindim ki Tüm gücünü
beni bulmak için kullanacak belkide
onunla yeniden karşılaştığımda
farklı biri olacaktı.
Ateşin şu hayatda iki zaafı vardı
biri ben diğeri Öfkesiydi.
Her zaman öfkesi sevgisinin önüne
geçmiş ve bana ruhsal bazende fiziksel
acılar vermişti.
Eğer bana olan aşk diye nitelendirdiği
o duygu bitmişse bu sefer karşılaşacağım yalnız Ateş değil aynı
zamanda da Öfkesi olacaktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Altın KAFES (DÜZENLENİYOR)
Action"Beni seviyormusun?" Öfkeden koyulaşmış, gözlerine baktığımda korkudan, titriyordum karşısında. Cevap verecek kadar cesaretli olamadım, çenemde hiss ettiyim dokunuşla, gözlerim harelerinde kayb oldu. Benden bir cevap bekliyordu, doğruyu söylersem g...
