Daj mi umrzeć

#12

Z.P.W Anastazie
Ta Alice. Oh, jak ja jej nienawidzę. Po zaledwie trzech dniach zdołała zniechęcić do sobie wszystkich. Ale trudno. Szczerze to nie obchodziło by mnie to, gdyby Jeff tak się do nie przystawiał. A ten idiota robił wszystko pod jej dyktando. Ale ja się nie poddaję. Ja mam plan.

Założyłam czarną obcisłą sukienkę, ciemne podkolanówki i wysokie obcasy. Rozpuściłam i uczesałam włosy. Uśmiechnełam się do lustra i wyszłam.
-Hej, Jeff!-krzyknełam do odwróconego do mnie tyłem chłopaka.
-Ana, łał wyglądasz oszałamiająco-zilustrował mnie od góry do dołu. Zaśmiałam się cicho.
-A co powiesz na wspólny wieczór? -wyszeptałam mu do ucha.
-Och, chciałbym, ale... umówiłem się z Alice. Przepraszam.
I wtedy mój świat się zawalił. Odsunełam się od niego, rzuciłam krótkie "aha" i odwróciłam się. Wpadłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Płakałam długo. Mój szloch usłyszała Jane.
-Co się stało?-zapytała cicho. Spojrzałam na nią żałośnie.
-Jeff...-wyszeptałam -on z Alice.
-Palant. Anastazie, jeśli ci na nim zależy powinnaś mu o tym powiedzieć. Albo pokazać. Przecież ten debil się nie domyśli, że ty cierpisz. Faceci to głupia rasa. -uśmiechneła się do mnie. Przytuliłam ją.
-Dziękuję.

Poszłam do niego. Postanowiłam nie ukrywać moich uczuć. Nigdy. Kocham go i nie chcę tego stracić.
-Jeff!-krzyknełam. Spojrzał na mnie zszokowany. Chyba zapłakana z rozmazanym makijażem nie prezentowałam się najlepiej.
-Jeff -pociągnełam nosem.-ja nie chce żebyś ty spotykał się z Alice-powiedziałam cicho. Zaaregował na to śmiechem.
-Przepraszam, ale jak ty możesz być zazdrosna o takie rzeczy? -nie wytrzymałam.
-Ja cię kocham idioto!-krzyknełam -myślisz, że jak ja się czuję, kiedy umawiasz się z nią?! Chce być jak inne pary, chce żebyś mnie kochał. Oświadcz mi się! -dotarło do mnie co powiedziałam. Do Jeff'a też. Chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował i odszedł. Co ja zrobiłam?
************************************
Hejo! Wreszcie rozdział :') Mam nadzieję, że się podoba. Mam już pomysł, co będzie się działo ^^