KARAYEL +18 (KBM)

27

HİÇ GELMESEYDİN dediğinizi duyar gibiyimm ve haklısınız aşklarım ☄️

KBM ailesi, oturup kurgunun gidişatı üzerine arkadaşım ile ciddi ciddi konuştum. Çünkü siz, benim öylesine yazdığım kurgumun g*tünü bir kaldırdınız pir kaldırdınız.

(Aşk dolu bir sitem etmeden geçemezdim dkdkdk)

Bölümü adam etmeme yardım eden sirenna_inmyhead aşk kuşum çok teşekkür ederim 💜

Bu arada bölüm ile ilgili arada yazdığımı, yazacağımı ve bazen geç geleceğini panomda bildiriyorum. Takip edebilirsiniz :)

KEYİFLİ OKUMALAR

☄️

Bakışlarının siyaha çaldığını gördüğüm vakit yüzümdeki hin gülümseme daha da yayıldı. Çünkü yapmış olduğum misillemeyi sevmemişti. Yüzünün gerilmesinden ve bakışlarının ev sahipliği yaptığı karanlıktan anlamak zor değildi.

"Ne var biliyor musun? Benim hiçbirinize tahammülüm yok." Güldüm. "Hiçbiriniz umrumda değilsiniz." İçimden bir şeylerin koptuğunu hissediyordum. Tüm bu bilinmezlikler beni çekmek yerine daha itiyordu ve çevremde haddinden fazla vardı. Dahası bu insanları hayatımda istemiyorum.

"O yüzden..." Yerimden kalktım ve karşısına geçtim. "Gittiğin yerde kal ve gelme." Yanından öylece geçip banyoya ilerlemeye başladım. Sidar böyleydi işte. Bu hal ve hareketlerim işine geldiği için beni durdurmaya tenezzül etmemişti ve hatta ekmeğine bal sürdüğüm için de hiç beklemeden gitmişti.

Tüm bu olanlar karşısında öylece durdum ve aynadaki yansımama bakmaya başladım. Değişmiştim. Yanaklarım çökmüş göz altı morluklarım oluşmaya başlamıştı. İyice omuzlarım yıkık bir harabeyi andırıyordu. Dahası yüzümdeki canlılık yıllar geçmiş ve geri dönmemişti.

Tüm bu olanlar da bir yere kadardı ama benim gücüm yoktu.

Bir gün aynaya bakıp da kendi görüntümden rahatsız olacağım aklıma dahi gelmezdi. Oysa kimsenin saçımın tek telini dahi ağartmaya hakkı yokken artık bazı şeylerin değişmesi gerekiyordu.

Odama geçtim. Her adımım kendimden emin atılırken her hareketim de oldukça kararlıydı. Ne yapacağımı biliyordum.

Erhan Karadağlı çıldıracak mıydı? Dilerse tımarhaneye dahi kendini kapatabilirdi. Ama bu gece o bardağı taşıracaktım.

Yolum belliydi, kararım ise kesin. Dönüşü yoktu.

Kukla gibi hissetmekten yorulmuştum. Hiçbir şeyin bana zevk vermediği bu yaşımda, tüm bu dikenli yollara inat, gerek Erhan Karadağlı gerekse Sidar'ın elinde tutmuş oldukları bana ait olan ipi kesecektim.

Şu yaşıma kadar ziyadesiyle zorluk görmüş ve kendimi bitkin hissediyordum. Attığım her adımın aksine geri gidiyormuş gibi hisseder miydi bir insan? İlerletemiyordum çünkü önüme artı taş duvar değil zehirli, ucu bucağı olmayan nehir inşaa ediliyordu. Beni mecbur kıldıkları zehire maruz kalma sırası onlara geçmişti.

Kontrol bende olacaktı.

Leş gördüğüm tüm camia Erhan Karadağlı'nın biricik kızı Kumru Karadağlı'nın intiharını konuşacaktı.

☄️

YAZAR ANLATIMI EKTEDİR.

2004 - Bir kış gecesi.