KARAYEL +18 (KBM)

3

Yeni kurgu yeni heyecan derken her gün bölüm atmaya çalışacağım.

Aslında yazdıkça atacağım.

Sonra belirli periyotlarda bölüm gelmeye başlar.

☄️

Gözlerimi açmaya dermanım yoktu. Beyin fonksiyonlarım kendine gelmiş miydi bilmiyorum? Uğuldayan kulaklarım zonklayan başım öldürücü darbeydi.

"Aç gözünü."

Yüzümü buruşturdum. Kırpıştırarak açtığım gözümü odaklamaya çalıştım. Babam başımda duvar gibi dikilmişti. Ellerini arkasında birleştirmiş o dik duruşu yok mu?

"Açtım?" Ne var? Dercesine yüzüne baktım.

Histerik bir nefes verdi. Başımı sağa yatırdım ve sessizce bir şeyler yapan adamı gördüm. Sırtı bana dönük olan adam ne yapıyordu bilmiyorum açıkçası merak da etmedim. Başını kaldırıp babama bakmıştı.

"Hazır mı?" Adam ne yapıyorsa artık babam onu soruyor olmalıydı. Bakışlarım onu bulduğunda sadece başıyla onaylamıştı. Dilsiz miydi bu?

"Evet güzel kızım." Ne zaman güzel kızım dese bir bir bıçak darbesi alıyordum ondan. Boş boş yüzüne baktım. Daha ne kadar canımı yakacaktı bilmiyordum.

Yanıma yaklaştı ve sargıda olan kolumu tuttu. Yavaş dokunuşlarla seviyordu. Göz ucuyla eline bakıp yüzüne baktım. Soğuk bakışları üzerimdeydi. Bu dokunuşların sevgi dolu olmadığını bilecek kadar çok şey yaşatmıştı ve istemsizce yutkundum.

"Sözümden çıktığın sürece güçsüz olacaksın." Dişlerimi sıktım ve yüzüne bakmaya devam ettim.

"Bana bunları yapan sensin." Sesim yorgun çıkıyordu.

"Cık sen uslu bir evlat olmayı beceremiyorsun." Dudağım yukarı kıvrıldı. Yanılıyordu.

"Asıl sen baba olmayı unuttun." Aniden hissettiğim acı bedenimi titretirken çığlık attım. Babam yaramı sıkıyordu.

"Bunu söylerken bile uslu değilsin güzel kızım." Anneme benzemiyor olsaydım eğer güzel falan da demezdi biliyordum.

Nasıl sevdin ki vefatıyla kafayı sıyırdın baba?

"Kızım deme bana!" Baskı uyguladığı sırada acıyla inledim.

"Sen misin baba? Sen misin?" Kolunu ateşe dokunmuş gibi çekti. Bana yine transtan çıkmış gibi bakıyordu. Bu bakış yaptıklarından daha çok canımı yakıyordu.

"Uzak dur benden uzak!" Debelenmek istedim ancak o an fark ettim ki ayaklarım ve bileklerimi bağlamışlardı.

Babam arkasına dönmeden önce yanımda dikilen adama baktı. O an fark ettim ki iplerden kurtaran adam buydu. Bakışıyla ne anlattı bilmiyorum ancak adam bana döndü. Elinde gördüğüm şırıngayla debelenmeye başladım.

Babam odadan çıkmak için harekerlendiğinde bağırmaya başladım.

"Asıl sen baba değilsin!"

Bırak beni aptal adam!

"Sen babalıktan kaldın haberin yok!"

Güçlü elleri kolumu sabitledi.

"Annem bunları görüyorsa eğer bil ki yüzüne bakmayacak."

Hissettiğim sızıyla ona döndüm ve yüzüne baktım.

"Sen de iğrençsin."

Gözlerim karardı.