Gevoelens voor je beste vriend

- hoofdstuk 2.8 -

Vandaag hebben we een optreden voor koningsdag. Op dit moment is het alweer iets over 6en 's avonds. Ik verwissel mijn traingspak voor een oranje shirt met een zwarte broek eronder. Robbie is zich ondertussen ook aan het klaarmaken.

- tijdskip -

We zitten in de kleedkamers en Koen is nog wat dingen aan het uitleggen. 'Matt, jij doet de opening' Zegt Koen dan. Ik knik. Dan worden we geroepen en we rennen snel de kleedkamers uit naar het opstapje, waar we het podium op moeten. 'Bankzitters!' Word er geroepen. Ik loop voorop het podium op en dan schreeuwt Koen opeens: 'Matthy leeft nog! He's back in town!' Ik begin te lachen en schreeuw: 'Hebben we er een beetje zin in?!' Gelijk gaat het hele publiek los, waardoor ik glimlach. Ik gooi mijn microfoon achter de boxen en pak de camera.

- tijdskip -

Midden in het optreden kijk ik toevallig naar alle mensen die enorm dicht bij het podium staan. Opeens valt me een meisje op die omringt is door een groepje jongens. Uit het niets begint 1 haar te betasten. Ze kijkt bang om zich heen, op zoek naar hulp. Ik laat mijn camera van schrik vallen als ze opeens gilt. Voor mij viel die gil heel erg op, maar voor de rest niet omdat eigenlijk enorm veel mensen gillen. Ik ren het podium af en spring over het hekje heen, waarna ik haar wegtrek bij de jongens. Ze kijkt me geschrokken aan, maar als ze ziet dat ik het ben, zegt ze snel: 'Dankje dankje Matthy' Nu pas zie ik dat het Rachel is. 'Rachel?' Vraag ik geschrokken, terwijl ik haar over het hek heen til. Ze knikt zachtjes. Koen, Raoul en Robbie kijken me vragend aan, maar blijven wel doorgaan met het optreden om de rest van het publiek er niet bij te betrekken. Ik trek Rachel het podium op en zeg: 'Blijf maar bij mij lopen en anders ga hier maar zitten, oké?' Ze knikt en ik pak de camera weer op. Ik film weer verder en loop een beetje rond over het podium. Rachel gaat op het opstapje zitten, waar ik met de jongens het podium op waren gekomen. Ik loop weer maar Rachel toe en geef haar de camera. 'Wil jij even filmen?' Vraag ik lief, zodat ze ook even wat afleiding heeft. Ze knikt en pakt hem aan. 'Loop maar een beetje met mij mee' Zeg ik. ondertussen loop ik naar mijn microfoon toe, die ik achter een box heb neergelegd. Ik pak hem op en ren naar voren, waarna ik schreeuw: 'Oké.. allemaal!' Robbie kijkt me met een glimlach aan en ik loop naar hem toe, waarna ik naast hem ga staan en hem een knikje geef. Hij snapt gelijk wat ik bedoel en ik zing: 'Ik ben stapelgek op jou!' Iedereen begint keihard mee te zingen. Ondertussen dansen ik en Rob het stukje mee. Ik ga helemaal los en vergeet het publiek. Robbie kijkt me glimlachend aan. Raoul en Koen zijn helemaal verbaasd, maar lopen dan in onze richting en Rob slaat een arm om me heen. Raoul komt aan de andere kant van mij staan en daarnaast Koen. Ik eindig het nummer en steek dan mijn microfoon in de lucht. Rachel, die op een afstandje staat te filmen, begint te lachen.

Het optreden is afgelopen en we lopen af. Ik loop naar Rachel toe en neem de camera over. 'Kom maar meid' Zeg ik en ze loopt achter me aan het podium af. We lopen naar de kleedkamers en gaan naar binnen. 'Oké en nu willen we graag een uitleg wie dat is' Zegt Raoul, doelend op Rachel. Gelijk gaat Rachel schuin achter me staan en kijkt een beetje geschrokken naar Raoul, die een beetje boos overkwam. 'Dit is Rachel..' Zeg ik zacht. 'Maar waarom trek je haar opeens het podium op en waarom liet je je camera vallen? We hebben geen geldboompje hé Matthy' Zegt Koen. 'Nou.. Ik keek toevallig in haar richting en zag dat ze aangerand werd door een jongen.. Ik schrok toen ze opeens begon te gillen en besloot in te grijpen' Zeg ik zacht. Gelijk knikt iedereen. 'Ik ben blij dat je dat hebt gedaan Matt' Zegt Rob dan die me een kus geeft op mijn lippen. Ik glimlach. Ondertussen loopt Robbie naar zijn tas toe en pakt zijn mobiel eruit. Rachel staat nog steeds achter me. Ik kijk haar aan en zie dat ze trilt en een beetje geshockeerd lijkt. Ik pak haar handen vast. 'Gaat het?' Vraag ik bezorgd. Ze schud haar hoofd en ik geef haar een knuffel. 'Hey meid het komt goed' Zeg ik. Volgensmij kwam het haar nu pas echt hard te binnen wat er was gebeurd. 'Weet je wie die jongens waren?' Vraagt Raoul als ik haar loslaat. 'Dat waren jongens van Matthy's oude klas volgensmij..' Zegt ze zacht. Ik kijk haar geschrokken aan. 'Brandon?' Vraag ik zacht. Iedereen kijkt mij vragend aan, behalve Rachel. 'Weet ik niet..' Zegt ze. Ik knik. 'Ben je trouwens alleen?' Vraag ik. 'Ik was met een vriendin, maar die is waarschijnlijk al weg, want die was aardig aangeschoten en was al druk bezig met een jongen' Zegt ze zacht. We knikken. 'Moeten wij je zo thuis afzetten of?' Vraagt Koen. 'Maar dat word wel laat denk ik hoor' Zegt Raoul. 'Hoezo?' Reageert Koen. 'Omdat we ja ook nog vanavond zijn ingehuurd.' Zegt Raoul. Ik kijk ze aan met een 'waarom-wist-ik-dit-niet blik. 'Oh sorry Matt' Zegt Raoul. 'Maar hoe kom ik dan thuis?' Vraagt Rachel bang. 'Je komt thuis, dat beloof ik je. Desnoods gaan we samen lopen naar Ameide' Zeg ik. 'Nee nee nee, jij gaat vanavond wel mee naar het optreden Maarten' Zegt Raoul. 'Kijk uit' Zeg ik fiks. Iedereen schiet in de lach en Rachel kijkt ons vragend aan. 'Ja uh dat is mijn 2e naam' zeg ik beschaamd. Iedereen schiet opnieuw in de lach en dit keer grinnikt Rachel zacht mee. 'Tot hoelaat gaat dat duren?' Vraagt ze voorzichtig. 'Nou.. Dat word wel laat.' Zegt Raoul. Ze kijkt naar de grond en weet niet goed wat te zeggen. Dan knikt ze en gaat op het bankje zitten. Raoul kijkt schuldig naar het bruin-harige meisje die doelloos voor zich uit staart. 'Jij woonde toch in ameide?' Vraag ik. Ze knikt. 'Dat is toch 30 minuutjes rijden vanaf ons huis nu?' Vraag ik aan de jongens. Ze knikken. 'Kunnen we haar echt niet thuis afzetten?' Probeer ik. 'Matt, luister. Het is nu bijna half 9 en om 10 uur moeten we bij Rotterdam zijn voor het optreden. Dat gaat ons nooit lukken.' Zegt Raoul. In zijn stem valt te horen dat het onmogelijk is om hem om te praten. Ik knik snel en ga naast Rachel zitten. 'Sorry..' Mompel ik. Je ziet de tranen in haar ogen staan. 'Wil je echt zo graag naar huis?' Vraag ik voorzichtig. Ze knikt. 'Laten we gaan, anders komen we te laat' Zegt Koen. Ik knik en loop strompelend met Robbie en Rachel achter ze aan.