The mistakes are mine to make (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 3

Percy's hoofd deed pijn en zijn halve lichaam leek niet te luisteren naar zijn brein.

Hij maakte een pijnlijk geluid en ging rechtop zitten terwijl hij zijn hand met moeite naar zijn nek bewoog en de wond voelde. Het moment dat hij de wond aanraakte schoot een schok door zijn lichaam en viel hij weer op de grond waarna hij weer bewusteloos raakte door de pijn.

Hier had hij veel aan.

~

Het duurde ongeveer drie uur voordat hij weer wakker werd. Dit keer probeerde hij voorzichtig op te staan, maar dat was ook geen plan en hij liet zichzelf hopeloos terugvallen op de grond waarna hij nogmaals zijn bewustzijn verloor.

Had de wolf hem nou maar vermoord.

~

De derde keer had hij meer geluk en kon hij opstaan met hulp van een boom.

Het was nacht geweest de eerste keer dat hij wakker werd, nu was het laat in de middag en Percy wist niet voor hoelang hij had gelegen op de vloer. 

Hij herinnerde weinig van de nacht zelf, maar alles van daarvoor was vers in zijn brein. 

Nathaniel had Alyssa vermoord. 

Parker was een weerwolf.

Hij zou verdrinken binnenkort.

Hij moest Parker vinden, maar hij wist niet waar hij moest beginnen en kon amper lopen. Toen hij zijn hand van de boom probeerde te halen, viel hij bijna weer op de grond, dus hij besloot terug te gaan zitten voordat hij weer bewusteloos raakte.

Hij zou hier nog een tijdje zitten.

Percy was alleen niet zo goed in lang stilzitten.

Na een halfuur was hij aan het spelen met de blaadjes en na een uur was hij rustig liedjes aan het zingen die hij uit zijn hoofd kende. 

De voorspellingen spookten door zijn hoofd en hij had hele plannen gemaakt voor wat hij zou doen, maar die plannen waren nutteloos als hij zijn broer nooit vinden zou.

Hij kwam ondertussen op het einde van liedjes die in zijn hoofd schoten en hij zuchtte diep. 

Iets, alles.

Iets wat hij kon doen.

Hij begon net voor de tweede keer met under pressure zingen terwijl hij geritsel hoorde en zijn hoofd opschoot.

Het hertje wat het geluid had veroorzaakt keek hem geschrokken aan en rende weg nog voordat Percy iets kon zeggen.

Er viel weer een stilte en Percy schreeuwde het geërgerd uit. 

"Is dit wat me altijd gaat volgen? Een enge stilte nu mijn leven naar de klote is?!!!" Schreeuwde hij terwijl hij zijn handen in de lucht gooide.

Hij kreeg geen antwoord terug.

~~

Vijf dagen.

Vijf dagen lang had Percy alleen in het bos gezeten en kon hij niets doen. 

Vijf dagen lang was hij aan het betwijfelen of hij gestoord zou gaan als hij de volgende dag nog niet weg kon gaan. 

Maar na vijf dagen kon hij weer lopen en was hij zo snel mogelijk als zijn benen hem lieten uit het bos.

Hij wist niet waar hij heen moest gaan. Zijn huis was ongetwijfeld te ver weg en hij wist niet eens waar hij precies was. Hij moest ergens naar de bebouwde kom gaan, maar hij wist niet welke kant hij op moest gaan.

Fijn. Kan ik weer lopen kan ik alsnog nergens heen.

Hij zuchtte diep en liep langzaam door. Als hij lang in dezelfde richting liep, kwam hij vast wel ergens waar mensen waren.