The mistakes are mine to make (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 2

"Percy liefje?" 

Zijn moeder opende zijn deur en keek naar Percy die op de vloer zat, zijn hoofd in zijn handen en zijn benen in kleermakerszit.

"Gaat het? Wat is er?" Vroeg zijn moeder terwijl ze voor hem op de grond ging zitten. Percy keek op, ogen rood van het huilen en handen bloederig. Zijn moeder maakte een geschrokken geluid en Percy mompelde "sorry" terwijl hij opstond en naar zijn slaapkamerdeur liep. 

"Ik ga mijn handen al schoonmaken." Zei hij terwijl hij richting de badkamer liep. "Percy. Waar komt het bloed vandaan?" Vroeg zijn moeder waarna Percy omdraaide. De glimlach die altijd op zijn lippen speelde was weg. Waarom nog glimlachen als er geen reden voor is?

"Mijn knokkels." Zei hij terwijl zijn moeder hem bezorgd aankeek. "Ik kreeg hoofdpijn van de spiegel dus ik heb hem gebroken." Zei hij terwijl hij wegliep en richting de badkamer liep. Zijn moeder keek naar de hoek van zijn kamer waar zijn spiegel naast zijn gitaar stond, maar de spiegel was heel, geen krasje te zien.

~

Percy trok de badkamerdeur geluidloos dicht achter hem en hij ging tegen de deur aanzitten. Hij liet zijn hoofd in zijn handen vallen en begon weer te huilen.

Het deed zoveel pijn, maar Percy wist niet wat.

Iets zat hem dwars en hij moest zo hard huilen, maar hij wist niet waarom.

Hij huilde en huilde en huilde tot zijn stem schor was en hij niet meer huilen kon. Toen maakte hij zijn handen schoon en besloot hij te douchen om het van zich af te spoelen. Erover nadenken gaf hem hoofdpijn, maar hij moest het weten. 

Hij moest het herinneren.

Herinneren.

Herinneren.

Het lukte niet, de hoofdpijn ging niet meer weg en hij besloot te slapen.

Maar de volgende dag werd hij wakker met hetzelfde gevoel. 

Hij moest het herinneren.

Herinneren.

Herinneren.

De foto's op zijn bureau waren van mensen die hij niet herkende. 

De truien die in zijn kast lagen roken niet naar hem.

Hij voelde zich een indringer in zijn eigen leven.

Was dit wel zijn leven?

Hij leek op zichzelf in de spiegel, maar als hij te lang keek kreeg hij hoofdpijn ervan en nam zijn woede de overhand. 

Dat was het enige waar hij zich thuis bij voelde. 

Woede en verdriet. 

Maar om wat?

~~

"Hallo."

"Hallo?" 

Avina fronste en Nathaniel glimlachte zwak. 

"Avina Fawley toch?" Vroeg hij waarna Avina kort knikte. "Nathaniel?" Vroeg ze waarna hij glimlachte. "Wat geeft het weg?" Vroeg hij terwijl Avina hem kort op en neer keek. "Je lijkt op Alyssa, maar dan meer bitchy." Zei ze waarna Nathaniel humorloos glimlachte.

"Heel grappig. Alyssa vroeg me of ik een kruidcake kon afleveren bij jullie. Ze had hem voor jou en je familie gemaakt, maar kon hem zelf niet brengen vandaag. Ik moest toch nog deze kant op." Zei hij waarna Avina glimlachte. 

"Wat lief van haar. Bedank haar maar namens mij." Zei ze terwijl Nathaniel haar de cake aangaf en kort knikte. 

"Misschien zie ik je ooit nog wel, en zo niet vaarwel." Zei hij terwijl hij wegdraaide en Avina de deur sloot.