Kto ją zabił?

ROZDZIAŁ 3

Dzisiaj jest piątek, jednak wcale nie cieszę się na weekend. Tego dnia powinnyśmy jechać na plażę, jednak zamiast tego idę sama do szkoły.

- Wsiadaj - słyszę znajomy głos, gdy wychodzę z domu.

- Nie musiałeś po mnie przyjeżdżać - mówię, otwierając drzwi samochodu Adriena. - Spacery podobno są zdrowe.

- A chce ci się tyle iść, skoro możesz pojechać ciepłym samochodem?

Posyłam mu wdzięczny uśmiech i mówię: - Racja.

Ruszamy i po chwili ciszy Adrien na nowo zaczyna rozmowę.

- Jak tam twój ojciec? - pyta.

- Wolałabym o tym nie mówić - odpowiadam, uciekając od jego wzroku.

- Pamiętaj, że mi możesz wszystko powiedzieć - mówi.

- Wiem.

Wzdycham i opieram twarz na dłoni. Patrzę przez okno i obserwuję kolejne domy przemykające w mojej szybie.

- Myślisz, że to mógł być Chris? - pyta nagle Adrien.

- Co? - pytam, wyrwana z zamyślenia.

- Wczoraj mówiłaś, że między nim, a Margaret coś zaszło. To dlatego go pobiłaś? Myślisz, że to on? - chłopak precyzuje pytanie.

- Musiało pójść o coś poważnego, skoro nie chciała mi powiedzieć - wyznaję swoje podejrzenia.

- Faktycznie. Zawsze mówiła ci wszystko - przyznaje mi rację.

Potwierdzam skinieniem głowy.

- Przeglądałaś jego Instagrama? - pyta chłopak.

- Po co? - odpowiadam zdziwiona.

- Może wstawił coś tej nocy? Może był na imprezie sylwestrowej? Wtedy miałby niepodważalne alibi - tłumaczy Adrien.

Rozumiem o co chodzi i wyciągam telefon z kieszeni. Wpisuję "Chris Looger" i klikam pierwsze konto. Przewijam w dół i...

- Kurwa - mówię.

- Co?

- Miałeś rację - mówię, wzdychając. - Był wtedy na imprezie. Wstawił jakieś żałosne filmiki, jak chla ze swoimi kumplami. Dlaczego jestem taka głupia i nie sprawdziłam tego wcześniej?

- Przynajmniej możemy go skreślić z naszej listy podejrzanych.

- No tak, tylko że teraz nie mamy już nikogo na tej liście - mówię i chowam telefon. - Ale nadal zastanawia mnie ta kłótnia. Może nie chodziło tylko o nich, może w to był wplątany ktoś jeszcze? - zastanawiam się na głoś. - Muszę wiedzieć, o co chodziło.

- Jest w tym jakaś racja - Adrien przyznaje. - Wiesz, jeśli bardzo ci zależy, mogłabyś zajrzeć do jej pokoju. Policja go przeszukiwała, ale byli raczej zainteresowani narkotykami. Zostawili telefon i laptop.

W mojej głowie rozkwita plan. To było tak oczywiste! Kto, jak kto, ale Adrien zawsze miał błyskotliwe pomysły i cieszyłam się, że mam go po swojej stronie.

- Możemy tam teraz pojechać? - pytam od razu.

- Teraz?

Patrzy w moją stronę ze zdziwieniem

- Tak - potwierdzam.

- Przecież jedziemy do szkoły - mówi.

- Jebać szkołę. Musimy znaleźć mordercę - odpowiadam.

W tej chwili zależy mi na jednym. Nie potrafię skupić się ani na szkole, ani na lekcjach, gdy po zwykle spokojnych ulicach White Village, chodzi morderca.