K3 Terug K3?

14. Moeilijk gesprek

Die nacht zaten Thomas, Julia, Marthe en Hanne nog steeds op het politiekantoor. 'Hoe komt dat jij dit al wist?', Marthe kon Thomas wel neerbliksemen. 'Ik wist helemaal van niets, hoe kom je daar nu bij?', Marthe keek weg. 'Toen we nog niet binnenkwamen, heb jij uitdrukkelijk gezegd dat als dit mislukte, de gevolgen zwaar zouden zijn. Voilà, hier zitten we dan!.', Thomas vond dat Marthe overdreef. 'Marthe, ik wist van niets. Hoe kon ik weten dat Gert het spel zo vuil ging spelen. Tuurlijk gingen de gevolgen niet te overzien zijn, maar als je even logisch nadacht, zou je zoiets ook wel kunnen bedenken. Ik heb het alleen luidop gezegd.', Hanne had er genoeg van. 'Is het nu gedaan met die onnozele akkefietjes? Bedenk liever een plan om hieruit te komen.', Thomas en Marthe zwegen omdat ze wisten dat Hanne gelijk had.

'Willen jullie allemaal meekomen?', een agent begeleidde hen naar een verhoorkamer. 'Goedenacht, ik ben commissaris Wilfried Pasmans. Gaat u allemaal zitten. Jullie zullen wel verstaan dat we enkele vragen hebben.', Thomas merkte meteen op dat de meisjes de druk niet aankonden en besloot daarom om het woord te voeren. 'Vraag maar, we begrijpen het volledig.', de commissaris keek op, dacht na en stelde zijn eerste vraag. 'Eerst en vooral, wat deden jullie echt in de gebouwen van Studio 100 vanavond? En zeg nu niet dat jullie een rondleiding was beloofd, want niemand van K3 wist hier iets van.', Thomas wisselde blikken met de meisjes, Gert had hen dus verwittigd. Hij kon niet snel een antwoord bedenken omdat hij goed genoeg wist, dat als hij de waarheid ging vertellen, ze hem toch niet zouden geloven. 'We wilden wat inspiratie opdoen voor onze volgende cover.', Thomas besefte dat zijn excuus zwak was, maar iets beters kon hij op dat moment niet bedenken. 'Het was allemaal mijn schuld.', Thomas keek naar Julia en begreep niet wat ze van plan was. 'Ik moest Gert zien. Ik kon het niet meer aan.', Julia barste in tranen uit, de anderen begrepen er niets meer van. 'Gert heeft iets van ons, wat wij terug willen en als we dat niet terug in ons bezit krijgen. Dan gaat dat zware gevolgen hebben.', Thomas hield zijn hart al vast, hij was onder de indruk van Julia's acteerprestaties, maar zag in haar ogen dat ze improviseerde.

'Mag ik ook weten wat meneer Verhulst dan in zijn bezit heeft wat eigenlijk van u was, juffrouw Boschman.', Julia keek Thomas aan, ze wist duidelijk niet wat te zeggen. 'Waar Julia het over heeft, meneer Pasmans, is een kettinkje. Het was een ketting die haar overgrootmoeder nog heeft gedragen. Julia is het kwijtgeraakt tijdens een auditie op Studio 100 en dus besloten we om een kijkje te nemen. De ketting is van onschatbare waarde en we vrezen dat Gert het wil doorverkopen. Daarom deden we zo geheimzinnig over alles.', commissaris Pasmans leek mee te gaan in hun verhaal. 'Ok, dan zien we geen verdere reden meer om jullie nog langer vast te houden. Jullie mogen beschikken, we zullen meneer Verhulst zo snel mogelijk op de rooster leggen zodat u, uw ketting snel terug heeft, mevrouw Boschman.', de commissaris gaf hen nog allemaal een hand. 'Thomas, bedankt. Ik wist echt niet wat ik moest zeggen en jij hebt het weer perfect opgelost.', Thomas grinnikte. 'Weet je trouwens, wat het mooiste is van deze zaak?', Julia keek hem nog meer aan. 'Gert heeft echt een oude ketting in zijn bezit. Dus als ze gaan zoeken bij hem, gaan ze echt iets vinden.', Julia's geluk kon niet meer op. 'Als Gert het spel vuil mag spelen, dan spelen wij het spel nog vuiler.', Julia en Thomas staarden elkaar aan. Hun gezichten gingen dichter en dichter naar elkaar toe...