K3 Terug K3?

7. Supermarktconfrontatie

'Dus, je weten wat jullie moeten doen als het verkeerd dreigt te gaan.', Thomas keek Hanne en Marthe aan. 'Dan verwittigen we jou meteen en verstoppen we ons in de badkamer.', Thomas knikte. 'Wij laten dan alles vallen en zorgen ervoor dat we dan zo snel mogelijk hier terug staan.', Thomas en Julia vertrokken naar de supermarkt en dat gaf Hanne en Marthe de tijd om wat te roddelen. 'Hanne, vind jij het niet verdacht dat Julia per se mee wou met Thomas naar de supermarkt?', Hanne knikte. 'Ja, maar hoe zij naar hem kijkt. Ik denk dat ze vlinders in haar buik heeft.', Marthe wist niet wat ze van de situatie moest denken. 'We moeten wel realistisch blijven, we zitten in een soort van andere realiteit en we verblijven bij een gast die we nog geen 24 uur kennen.', Hanne vond de bezorgdheid van Marthe best grappig.

In de supermarkt verliep alles vlot. Niemand herkende Julia, dus er leken geen problemen te zijn. 'Het blijft gek, toen ik een paar dagen geleden over straat liep, kwamen er duizenden mensen op mij af, ze wilden allemaal een foto of een handtekening. Maar nu herkennen ze mij niet meer.', er liep een traan over Julia's wang. Thomas wreef het eraf en probeert haar gerust te stellen: 'We zullen tijdig op zoek naar een oplossing en op mij zal je altijd kunnen rekenen.', op dat moment werden ze aangesproken door een andere klant, het bleek Kristel te zijn. 'Sorry, dat ik jullie zo aan het aanstaren ben, maar zou het kunnen dat ik jullie ken?', Thomas en Julia keken Kristel verbaasd aan. 'Heet jij niet toevallig Julia of zoiets? Ben jij niet al op Studio 100 geweest?', Kristel kon haar gezicht niet thuis brengen. 'Ik denk dat u zich vergist, ik ben Thomas en dat is mijn vriendin, Babette. Wij kennen helemaal geen Julia.', Kristel keek de twee aan met een verwarde blik. 'Toch ben ik er zeker van, dat ik jullie al eens gezien heb.', ze dacht verder na. 'Dat zou inderdaad kunnen, wij zijn een tijd geleden naar een optreden komen kijken. Jullie doen dat echt nog altijd zo goed.', Thomas was blij dat Julie hun vel verder had gered. 'O, dat is fijn om te horen. Wacht even...', ze begon te rommelen in haar handtas. 'Hier, dat is voor jullie. Ik hoop jullie ooit nog eens terug te zien.', ze gaf aan Thomas en Julia elk een gehandtekend kaartje van K3. Julia bekeek het kaartje goed en zei: 'Normaal gezien, zijn wij dat. Ze staan op exact dezelfde manier als hoe wij daar op zouden moeten staan.', gelukkig voor hen was Kristel al te ver weg en had ze niets gehoord.

Toen ze terug kwamen bij Hanne en Marthe, was hun confrontatie met Kristel, meteen gespreksonderwerp nummer één. 'En verder had ze niets in de gaten?', Julia zuchtte van opluchting. 'Nee en maar goed ook. Ik had geen zin om een scène te maken in de zuivelafdeling van een supermarkt.', ze moesten allemaal lachen van haar uitspraak. 'Jullie hebben toch toevallig geen opsporingsberichten van ons gezien of gehoord?', Hanne had daar het meeste schrik voor. 'Nee, jullie worden niet gezocht. Laten we afspreken dat we niet paranoïde gaan worden en gewoon gaan proberen om een oplossing te vinden.', hoewel Hanne en Marthe vonden dat Thomas nog al bot reageerde, stemde Julia meteen in. 'Nu moeten we alleen iets verzinnen om ervoor te zorgen dat mensen terug weten hoe de vork echt in de steel zit.', Thomas knikte. 'Ik denk dat het eerst belangrijk is om uit te zoeken, hoe het komt dat niemand weet wie jullie zijn, want ik dacht dat dat alleen maar kon in sciencefictionfilms.', Julia had misschien wel een idee...