Die bewuste dag

Hoofdstuk 16

- Mats

De bestuurder van de pick-up truck heeft ons zoals gevraagd, netjes afgezet bij het station in Oosthaven. Ik dank hem voor de rit waarop hij het gebied verlaat.

'Nou Einstein. En nu?' Jake werpt me een vragende blik. Hij slaat zijn handen in elkaar van de kou.

'Nu gaan we bomen tellen Jake.'

Hij rolt met zijn ogen. 'Jij bent de leukste thuis zeker?' 

'Vergeleken met al die zuurpruimen om mij heen? Ja zeker,' Komt er sarcastisch uit mijn mond. 

Met zijn hand duwt Jake mij tegen mijn schouder. 'Lul,' zucht hij.

'Grapje zuurpruim. We gaan nu dat chalet zoeken waar die twee zich schuilhouden,' antwoord ik simpel.

Tegenover het station kun je het bos al zien. Gelukkig zit er een wandelpad gevestigd zodat je de weg makkelijk kunt vinden. Er zitten namelijk een aantal chalets in dat bos. Ze liggen allemaal wat verder uit elkaar. Ook zit er in het midden van het bos een grote meer. Een veel bezochte plek voor in de zomer.

Een dun wit laagje - te vergelijken met poedersuiker -siert de grond, de bomen en het station. Het is een tijd geleden dat de sneeuw zo goed bleef liggen. Zo hebben Fiona en ik met elkaar gemeen dat we beiden van sneeuw houden. Elk jaar rond kerst hopen we dat we ontwaken in een wereld, bedekt met een wit laagje. Helaas gebeurd dat enkel in films.

Wanneer ik een stap zet komt er licht gekraak onder mijn voet vandaan. Heerlijk geluid maakt dat sneeuw ook. Een spoor van voetstappen lijden het bos in. Jake en ik vervolgen onze weg en volgen de voetstappen.

'Zijn we er al bijna? Ik vind deze kou maar niks,' jammert Jake na een tijdje.

'Gast, voor een jongen zeur jij best veel.'

'Bedankt gozer,' reageert hij beledigd.

'Als ik het goed heb moeten we nog ongeveer zo'n twintig tot dertig minuten lopen.'

Ik hoor hoe de brunette achter mij diep zucht.  Niet dat ik dit de ideale situatie vind, maar door te zeuren bereik je niks. Hij koos er zelf voor om samen met mij zoek te gaan naar die twee sukkels. Niet dat ik ondankbaar wil klinken, want ik waardeer zijn aandeel in deze situatie. We moeten nu gewoon even goed doorzetten, ik heb zo'n voorgevoel dat we er zelfs bijna zijn. Opgeven is nu geen optie.

☆

Wanneer we dieper het bos in lopen, zie ik een bruine, houten gebouw. Als ik het mij goed herinner, ligt naast deze chalet het chalet van Mike zijn vader. 

Met mijn ogen scan het ik het bordje dat naast de deur hangt. Nummer vijf staat er op vermeld. Het nummer dat wij zoeken is zes, oftewel het chalet er naast zoals ik eerder al vermeldde. Gelukkig heb ik een fotografisch geheugen. Ondanks dat ik pas een keer hier ben geweest, ken ik de weg nog redelijk goed. 

'Nou Jake, kijk eens aan.' Met mijn wijsvinger wijs ik richting het gebouw dat een paar meter voor ons ligt. 'Als het goed is zitten daar onze twee grote vrienden.'

'Laten we die klootzakken maar snel pakken dan.'

Met zijn tweeën lopen we richting het chalet, dat net zoals de andere gebouwen ook een bruine, houten tint heeft. Op de deur hangt een krans met kleurrijke bloemen.

Via het keukenraam kun je zien dat er iemand aanwezig is. De twee zijn zo snugger geweest om het licht aan te doen. Niet bepaald slim wanneer je je schuil houdt.

Jake tilt zijn arm omhoog en drukt met zijn wijsvinger op de deurbel. Na een paar seconden gaat de deur op een kiertje open. Aan het blond, krullend haar te zien, is het Jesper.

'Eindelijk, jullie zijn er.' Hij opent de deur en laat ons nietsvermoedend binnen.

We lopen via de hal naar de woonkamer. Door de openhaard voel je hoe de warmte, de ruimte omringd. Het interieur ziet er nog steeds even goed uit. Boven de openhaard hangt een grote flat screen. Verder staat er een witte bank, met een lichtbruin dekentje ter decoratie. Naast de bank staat een ronde poef in dezelfde kleur als het dekentje. Zowel de vloer als de muren hebben een houten aspect. Het geeft je simpel weg een warm gevoel.

Ik neem plaats op de bank, waar Mike een zak chips zit weg te werken. 'Moet je ook wat?' vraagt hij met een volle mond.

'Nee dankje,' antwoord ik en duw de zak die hij me aanreikt weg. Het verbaasd me dat ze nog niks door hebben. Dat laat maar zien hoe makkelijk je deze twee voor de gek kunt houden.

'Dus wat is het plan matsieboy.' Mike staat op van de bank en veegt de chips resten van zijn kleding. 

'Hoezo, wat is het plan? Denken jullie werkelijk dat Jake en ik dit voor jullie gaan oplossen?'

'Ja? om welke andere reden zouden jullie hier dan zijn?' Jesper neemt plaats op de eiken bijzettafel, tegen over me. Hopelijk kan deze tafel zijn ego dragen want deze jongen is wel erg vol van zich zelf.

'Nou kinders, wij zijn hier zeker niet om jullie te helpen. We komen jullie liever een lesje leren,' antwoord Jake.

Mike werpt ons een kwade blik. 'Wat lul jij nou weer man. We zouden dit toch samen doen?' 

'Grapjas,' lach ik zwak. 'Vergeet niet wat jullie Fiona hebben aangedaan. Desalniettemin probeerde wij jullie te helpen omdat jullie onze vrienden waren. We hadden nooit de intentie om wie dan ook pijn te doen,' voeg ik er aan toe.

'Je spreekt in de verledentijd. Ik neem aan dat we geen vrienden meer zijn, maat?' Hij legt de naderdruk op het woordje maat.

'Hij is toch niet zo dom als we dachten Mats,' grijnst Jake.

'Weet je wel niet wat er met ons gebeurd als de politie ons pakt? Of nog erger, de bende waar wij bij horen?!' Mike heeft zijn handen samen geknepen tot vuisten. Jesper daarentegen, die loopt een beetje te ijsberen door de woonkamer.

'We zijn de lul,' roept Jesper kwaad.

'Tja, dan moeten jullie maar eens je brein gaan gebruiken. Ik snap dat dat lastig gaat wanneer je er geen hebt, maar op aliexpress verkopen ze best leuke dingen,' antwoord Jake nuchter.

Ik probeer met moeite mijn lach in te houden. Jake weet altijd alles zo mooi te verwoorden. Je zou bijna denken het een mannelijke verzie van Fiona is.

'Vind je dit grappig?' Mike stapt dreigend op Jake af.

'Haal geen gekke dingen in je hoofd,' waarschuwt Jake hem.

Voordat mijn brein het tafereel voor mij kan verwerken, beland Mike zijn vuist in het gezicht van Jake.

Met zijn hand wrijft Jake over zijn wang. 'Prima, als je het zo wilt spelen.'

Jake balt zijn vuisten en geeft een rake klap in het gezicht van Mike. Met een beweging valt hij op de grond.