TRUTH OF LIFE : Chapter 3

32 6 2
                                    


Meira POV.

/*Bang..bang..

/*Bang..

Nanginig ako sa takot at natatarantang kinalas ang lubid sa aking mga kamay ng marinig ko ang tunog ng baril na nagmumula sa labas ng silid kung saan kami naroroon . Gumuguhit  na ang sugat sa aking pulsuhan dahil higpit ng pagkakatali nito ngunit hindi kona iyon pinansin. Nakalimutan ata ng mga to na tao ang tinalian nila. Umiling na lamang ako at pinagpatuloy ang ginagawa. Lumundag ako sa gulat ng may padamog na bumukas ng pinto at natumba ang upuan sa ginawa ko dahilan ng pag-untog ng  aking ulo sa semento. 


" Argg...." Napadaing ako sa sakit at ibinaling ang aking tingin sa nagsalita. " They have arrived "  Wika ni Archer at dal- daling lumapit sa akin. Kinalag niya ang lubid sa aking mga  kamay saka marahas akong hinawakan sa balikat at kinaladkad palabas ng silid. Habang naglalakad kami,   dinukot ni Archer ang Telepono sa bulsa ng kanyang pantalon at may kung ano itong pinindot saka tumunog ang kanyang telepono hudyat na may tinatawagan ito.

" What's up Arch. Shall we? " Wika ng nasa kabilang linya.

" No gunshots or else she'll die " Babala naman niya sa kausap at saka pinatay ang tawag. Isang lumang pasilyo ang aming dinadaanan, puti ang kulay nito at halatang  kumukupas na. Nang makalabas kami ay bumungad sa amin ang mga kalalakihang may dala dalang mga baril. Pito sa kanila ay mga naka toxido na kulay itim at nakalinya ng pa curve, nasa gitna naman ng mga ito ay apat na lalake at isa doon ay si Kiri. Kunot noo akong tiningnan siya habang nagtatanong sa  isipan kung bakit siya sangkot sa ganitong pangayayari. Did he really studying well?

" Give me what's mine and I will give you what's yours"Archer said and then pointed his gun in my head and spoke again. " Or she's going to die. "

I felt nervous as his gun pointed at me. I hate guns.  I looked to kiri's direction and view what his reaction was, but I felt annoyed when I saw it was just calm and obviously unaffected. I wanted to tell him to do something but I was scared. I was afraid of what his answer would be. Because I knew in myself that we are not close to each other. In fact we were always arguing about housework. So I just stay silent and prayed that I would be able to survive in this place.

One of kiri's member forcefully laugh and then spoke.  " Now I know what nickname suits to you Arch. Warning-boy, come on. Calm down. Do not hurt beautiful women. " Ani nito habang malapad na ngumiti. He's a joker. Bagay sa mukha niya.

"Let the woman go. We'll give the details of the place." One of kiri's member also spoked. 

"How can I be sure that you will give it to me?" Archer asked.

"If you let her go" Another kiri's companion said.

"Give me the details before I release this woman" Archer replied.

" There is a ship in Tex- " The first person who spoke in kiri's member didn't finish his words when kiri interrupted him.

" No. If you want to get the details about the dealer, let Meira go. If not, then you can't have the details and if you want to kill her, then kill her." Kiri said. What? Hindi makapaniwalang tumingin ako sa kanya saka patanong na tinaasan siya ng kilay. "What are you doing?" 

I can't believe he would do that. Mas gugustuhin niya pa talagang mamatay ako kaysa ibigay ang hinihingi ng lalaking ito? He's unbelievable.

" What? You really choose to saw me died than to give them what they want? I ca- " Hindi kona natapos ang aking sasabihin at napadaing na lamang sa sakit nang diinan ni Archer ang pagkakahawak niya sa aking kanang balikat. Ramdam ko ang paghapdi ng aking balat nang dahil sa pagbaon ng mga kuko nito.

" Stay silent. " Madiin nitong wika malapit sa aking tainga. Hindi kona matukoy kong ano ba ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Halo halong pangamba, takot, at kawalang pag asa ang namumuo sa akin. Hindi kona alam kung ano ang tamang gawin. Natatakot ako magkamali. Na baka sa isang pagkakamali kona yon ay bala ang kapalit. So I choose to listen to what Archer's telling me.

" Walk slowly towards them " Utos nito at marahas akong tinulak. Nanginginig ang mga binting hinakbang ko ang aking mga paa patungo sa kinaroroonan ni Kiri. Nasa kalagitnaan pa lamang ako nang biglang nagpaputok ng baril ang mga kasamahan ni kiri habang siya naman ay mabilis na lumapit sa akin at saka hinawakan ako sa aking pulsuhan. Hinila niya ako papalapit sa sasakyang nakaparada sa likuran kung saan sila kanina nakatayo. Agad niyang binuksan ang pinto ng front seat at pinapasok ako dito. Nag ikot si kiri papunta sa driver seat at walang pag aalinlangan itong pumasok, binuksan ang makina ng kotse saka pinatakbo ito ng mabilis.

Minutes later we park at the beach near to the city. We both come out in the car and went to the seashore. Kiri sat on the rock while I am standing behind him. I was about to ask him everything that happened when he spoke. " I'm sorry for what happened. " He said in a faint-voices. Hindi ko siya pinansin at nagkunwaring walang narinig. I know he regreted for what he said earlier. I just, don't want to talk to him. I hate him. Because of him i almost died today. And my time was just wasted. Marami pa sana akong gagawin ngayon.

" I know you are mad at me. But please don't tell this to my mom. Just pretend nothing's happened. " He said while focusing his stares to the oceans. Malalim akong bumuntong hininga at saka nagsalita.

" I need an explanation " Maikli kong wika at umupo sa kanyang tabi. " Kiri, do you know what I felt right now? I want to kill you okay? " Wika ko dito. Gusto kong ipaintindi sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. At kung ano ang mga nangyari.

" I'm sorry for what i sai- "

" It's not about what you said earlier kiri. It's all about me who almost died. " I responded.

" Forget what happened today and do- "

" And it's because of you! You are the reason I almost lost my life and now all you want to do is to forget it? " Pasigaw kong wika. Tumingin ako sa kanya ng deretso.

" What I sopposed to do? Huh? Meira I never tell them to kidnap you okay? So just go home and act like nothing's happened. Stop acting like a kid. Grow up! " Pasigaw rin nitong wika at hinilamos ang dalawang mga kamay sa kanyang mukha. Halata sa mukha ni Kiri ang pagkainis at pagod. Hindi ko mapagtanto kung bakit ganoon ang mukha niya eh diba dapat ako yung pagod? Hindi naman siya yung nakidnap ah? Ako. Inalis kona lamang ang aking paningin sa kanya at muling nagsalita " What is happening to you? Who are they? When did you learn to hold a gun? " Sunod sunod na tanong ko. Naramdaman ko na tumingin siya sa akin bago tumayo sa kinauupuan at saka ako hinarap.

" Meira you don't need to involve in my business. It's too dangerous for a woman like you. Just stay out of it. Let's go home and remember not to tell it to my mom. " Wika nito at saka bumalik na sa saksakyan. Taas kilay ko siyang tinitigan bahang papalayo sa kinaroroon namin. He just making me more curious.

Hindi kona pinansin ang maraming katanungan na  gumugulo sa aking isipan at sumunod na lamang kay kiri. Nang makalapit ako sa sasakyan, binuksan ko ang pintuan ng front seat saka pumasok. Pinatakbo naman agad ni kiri ang sasakyan at tahimik na bumyahe.

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

( Meira's Qoutes )

This is the truth of life. Experiencing the things you never expect to happen in real life. Unbelievable. But it's the truth. Exciting.

~~~~~~~~~~~~~

Good evening dear readers! Please enjoy reading my story. And if you love it, don't forget to vote and share it to your friends. Also, don't hesitate to write down your thoughts about my story in the comment section. And a small credit to my bestie and also my  biggest fan, Ms. CiudadCzarinaFaith  thank you so much for always supporting me❤❤❤ 

THE TRUTH OF LIFEWhere stories live. Discover now