Bijtende Jaloezie ~ Pierre Gasly Fanfiction

Hoofdstuk 18

Note van de schrijfster: Oh oh oh oh wat is het lang geleden! Ik moest als schrijfster zelf even teruglezen hoe het verhaal liep om verder te kunnen schrijven met dit hoofdstuk! En om eerlijk te zijn was ik alweer vergeten dat ik dit verhaal aan het schrijven was. Maar na regen komt zonneschijn lieve lezers/lezeressen: ik ga weer beginnen! Hoe vaak ik nieuwe hoofdstukken ga publiceren kan ik niet zeggen, aangezien ik nog druk ben met mijn studie/stage en bijbaan. Maar ik ga mijn best doen om jullie weer zoveel mogelijk mee te nemen in het verhaal van Nina, Pierre en Daniël, enjoy!

~

Nina opende haar ogen en keek naar het plafond van haar hotelkamer. Hoe laat was het? Was ze in slaap gevallen? Voor hoe lang? Ze pakte haar mobiel van het nachtkastje, maar die was leeg. Dus besloot ze hem op te laden. Ze keek op haar horloge: 21:00. Ze had maar een paar uur geslapen en voelde zich nog steeds verschrikkelijk. Alle gedachten kwamen weer in haar naar boven. Ze wist zich nog steeds geen raad met de hele situatie en durfde hierover met niemand te praten. Ze stond op van het bed en kleedde zich om in haar pjama. Ze poetste haar tanden en wastte haar gezicht. Vervolgens ging ze weer in bed liggen en viel ze in een diepe slaap.

Het was maandag 10:00 's ochtends toen Nina weer wakker werd. Ze voelde zich al wat beter na een diepe nacht slaap. Ze besloot zich aan te kleden en in haar eentje te gaan ontbijten. Op haar telefoon waren geen berichten of gemiste oproepen te zien. Schijnbaar wilde niemand haar zien of spreken op dit moment. Ineens voelde ze zich heel erg eenzaam en ze mistte haar familie en vrienden. Misschien was het een idee om haar ouders te bellen, of één van haar vriendinnen. Wellicht konden zij haar goede raad geven. Maar zij wistten helemaal niks van dit wereldje. Dit was niet de gewone wereld. Daniël was geen normale jongen uit je klas. En Pierre ook niet. Pierre al helemaal niet. Ineens borrelde er veel spijt in haar naar boven. Ze mistte Pierre ontzettend en wilde hem zo graag knuffelen en vertellen dat het haar speet. Maar wat was nu de beste strategie? Hier dacht ze over na terwijl ze kauwde op een croissantje in de ontbijtzaal van het hotel. Moest ze eerst met Daniël praten? Vragen waarom hij dit had gedaan? Of was het juist beter om eerst met Pierre praten, om te kijken hoe hij zich nu voelde en of hij haar kon vergeven voor wat er was gebeurt. Nina's hoofd begon pijn te doen van al dat nadenken. Het leek wel alsof ze een kater had, terwijl ze niets had gedronken die avond ervoor. Ze nipte aan haar cappuccino en keek uit het raam naar buiten. Ze had zin om te huilen: als gisteren niet de ergste dag van haar leven was, dan was het vandaag wel: ze zat alleen in een hotel te ontbijten en niemand wilde met haar spreken. Waarschijnlijk was iedereen boos op haar. 

Na het ontbijt ging ze weer terug naar haar kamer. Ze besloot in haar dagboek te schrijven om haar gedachten van zich af te zetten. Misschien bracht het haar op nieuw ideeën. Eenmaal uitgeschreven klapte ze het boekje dicht en schoof het in de lade van het nachtkastje. Ze kauwde op de pen die nog in haar hand zat. Misschien toch eerst met Daniën praten. Ook al had hij net zijn eerste overwinning van het jaar achter te rug, ze moest ook aan zichzelf denken. Ze wilde hoe dan ook weten waarom hij haar kustte en wat hierachter zat. Ze pakte haar telefoon van het nachtkastje en trok de oplader eruit. In haar contacten zocht ze naar Daniël's nummer en drukte op de beltoets. De telefoon ging drie keer over voordat hij werd opgenomen. "Goodmorning." hoorde ze aan de andere kant van de lijn. Het klonk alsof Daniël die avond flink diep in het glaasje had gekeken. "Goeiemorgen." antwoordde ze terug. Haar stem klonk daarentegen totaal niet tevreden. "Daniël. Ik wil met je praten. Over gisteravond. Het liefst zo snel mogelijk." ze wachtte op zijn antwoord. Er viel een korte stilte. "Ja. Dat begrijp ik wel." Nina hoorde een zucht aan de andere kant van de lijn. Volgens mij was het niet zijn moment om te klagen, dacht ze. "Goed. Kom maar naar mijn hotelkamer, dan kunnen we praten. " Het klonk alsof hij nog in zijn bed lag, maar het maakte Nina niets uit. Ze wilde hem zo snel mogelijk zien en spreken om dit uit te praten. "Is goed. Ik kom eraan." antwoordde ze en ze drukte het gesprek weg. Ze stopte haar telefoon in haar broekzak, trok haar schoenen aan en pakte de kaart van haar hotelkamer. Ze sloot de deur van de kamer achter zich en nam de lift naar boven.

Terwijl ze in de lift stond dacht ze weer na. Hoe zou ze dit eigenijk aan gaan pakken? Speelde ze hierin gewoon de rol van zichzelf? Of de rol van psycholoog? Het liefst wilde ze gewoon zoveelijk zichzelf zijn. Dit was haar aangedaan! Terwijl ze dit niet wilde! Ze had hier ook nooit aanleiding toe gegeven. Ze had ook nooit het idee gehad dat er wat gaande was tussen haar en Daniël... Of toch wel? Misschien.. zo nu en dan. Maar de gevoelens kwamen daarbij nooit van haar kant. Ze was trouw aan Pierre. Bij de gedachten aan Pierre kwam er veel verdriet bij Nina omhoog, maar ze slikte het in. Een mix van zichzelf en psycholoog was misschien de beste optie op dit moment. Ze stapte uit de lift en liep naar de kamerdeur van Daniël. Eenmaal daar klopte ze op de deur. Ze hoorde wat gemompel van achter de deur en het duurde even voordat er werd open gedaan. Daniël opende de deur. Hij droeg alleen een korte voetbalshort, verder niets. Nina probeerde niet te kijken. Ze wilde hem niet opnieuw op verkeerde gedachtes brengen. "Goedemorgen Nina." zei hij en hij liet haar binnen. Nadat Nina de kamer in was gelopen sloot Daniël de kamerdeur en ging weer in zijn bed liggen. Nina begon te twijfelen of dit wel zo'n serieus gesprek zou worden. Maar ze wilde het wel. Ze nam plaats op één van de stoelen in de kamer. Daniël bleef stil en wachtte tot Nina zou praten. "Dus.. Daniël.. ten eerste, van harte gefeliciteerd met je eerste overwinning van het seizoen. Ik ben echt onwijs trots op je." de woorden brachten meer enthousiasme uit dan haar stem, maar ze wilde professioneel blijven. "Dankjewel." antwoorde hij. Zijn big smile was ver te zoeken. "Ik wil graag met je praten over wat er gisteren is gebeurt."  Nina pauzeerde even en keek Daniël aan, in de hoop dat hij zou reageren. Maar dit deed hij niet, dus ging ze verder. "Die kus.. waarom deed je dat?"