Whose daughter am I?

Motel

Piotr ging ergens naar toe hij heeft gezegd dat hij snel zal terug komen. Ik ben benieuwd wat hij ging doen en zou ik deze man vertrouwen? Ik ging recht op zitten en keek uit het raam, zo te zien heeft het gesneeuwd. Met lach stond ik recht maar niet lang voordat ik in bed plofte. Misschien iets rustig aan recht staan.

Ik ging opnieuw recht staan en dit keer langzaam, beter. Ik ging naar de badkamer, wanneer ik de spiegel passeerde keerde ik terug en keek ik naar mij in mijn spiegelbeeld. "OH, Ik zie vreselijk eruit." op mijn gezicht zie schrammetjes en blauwe vlekken en wanneer ik naar mijn handen keek hand ik sneeën. Ik kan gewoon niet denken hoe mijn buik er uit gaan zien en mijn rug, alles waar het pijn doet. Ik deed mijn T-shirt omhoog en ik was in shock. Een grote blauwe vlek en een snee in mijn rug.

Ik hoorde Piotr die de deur open deed. "Hoi, ik ben terug." Zij terwijl de deur dicht deed. Ik kwam uit de badkamer. Ik wist niet wat ik moest zeggen dus keek ik hem aan met een kleine glimlach. Hij legde alles neer en ging zitten op het bed, en keek naar mij en daarna naar de grond en zucht. "Je weet, je hoeft geen schrik voor mij te hebben. Wat ze met jou gedaan hebben ik zou zelf in jou positie getraumatiseerd zijn." Zij hij met een aangename toon. Hij wist precies hoe hij mij moest geruststellen en hoe wist hij dat ik mij niet op mijn gemak voelde?

Hij stond recht en keek mij aan. is er iets mis? natuurlijk ik heb overal schrammetjes op mijn gezicht. dacht ik in mij eigen. "Kom, het is tijd we vertrekken." Zij hij terwijl de deur open deed met zijn rechter en de andere hand had hij een zak. Wat zou er daar in zitten? We stappen de trappen naar beneden. ik zag een grote parkeer plaats met veel oude trucks. "Deze kant!" zij Piotr. Ik volgde hem, we gingen naar de parkeer plaats één van die oude trucks. Ik denk niet dat een veilige auto is om mee te reizen, en zeker de afstand niet.

Vooraleer ik het doorhad dat we een auto gingen stelen, was ik in shock dat hij de deur deed van een auto die niet van ons was. "Wat ben je aan het doen? We gaan toch niet deze auto stelen? Of wel?" Vroeg ik hem zeer geshockt. Hij keek naar mij en zucht. "We hebben geen andere optie." Zij hij heel droog alsof dat de normaalste zaak in de wereld. We stapte in en startte de motor van de auto. Hij niet slecht? Maar aan de andere kant wel een beetje eng.

Bij Sophie en de moeder van Diana

Ze weten nog steeds niet veel over Diana waar ze is vermist en of dat ze nog leeft. Sophie denk alleen positief ze weet hoe sterk Diana is. Maar haar moeder maakt zich meer zorgen, dat het zelf voor gezorgd dat ze naar de ziekenhuis is gegaan van al die stress en zorgen. Ze is wel nu thuis maar wel met een thuisverpleegster. Ik hoop alleen dat weer goed zal voelen en zelf dat Diana terug is. Dacht Sophie.

De vrienden van Diana bellen vaak naar Sophie over Diana dat ze er iets mee weten, Maar niets. Een klein hoop is er wel, want ze weet wel dat ze sterk is maar ook dat ze aan haar heeft beloofd wat er ook zal gebeuren dat ze altijd terug komt naar huis voor ons.

In de auto met Piotr en Diana

In we waren al lang onderweg wel hele reis was het stil. Dus misschien zou ik de radio aanzetten? Ik zette de radio aan, ik keek naar Piotr of dat hij het goed zal vinden. Hij keek gewoon naar mij en terug naar de weg. Het was mijn liedje! Maar ik durfde niet te zingen, zeker niet met hem. "Mooie landschap, vind je niet?" Zij ik twijfelend ik wil niet de hele reis zwijgen. Hij keek naar mij en daarna heel snel naar het landschap. Hij lachte en zij "Ja, ik heb er niet stil gestaan." Ik keek naar hem dus hij kan toch praten.