Της Νιώτης μου τα πάθη

Αν με ρωτήσουνε πως πέθανα...

Αν με ρωτήσουνε πως πέθανα
Θα πω ήταν από τα έντεχνα
Στην κατάθλιψη μου έγραφα
Στους άλλους πάντα έλεγα:

"Άνθρωπο μην αφήσεις
Μην τον παρατήσεις
Αξίζει ευκαιρία να ζητήσεις
Στον εγωισμό μη ζήσεις"

Μα ο ίδιος όταν το έκανα αυτό
Πληγώθηκά χωρίς γιατρό
Για τις πληγές μου

Και τώρα...

Η στενοχώρια με βαράει
Στους ίδιους πόνους με κρατάει...
"Ρε Τάσο...
Το χαμόγελο σου πάει..."