Της Νιώτης μου τα πάθη

Δίχως κλόνους

Είχα εντύπωση να ξες
Πως όταν με έβλεπες με θες
Ρε τον μαλάκα...

Άγγιξα τον ζυγό εγώ
Και όπως βλέπω αριθμό
Δεν με κουνάει...
Ούτε πλοίο...

Βαθιά στα έγκατα της γης
Της πάρτης μου ο θεριστής
Ο καημένος...
Ο εαυτός μου!

Γλυκά νερά σε ωκεανό
Κάθε φορά που περπατώ
Και με κοιτάζεις...

Όμως το ήξερες και συ
Πως μια ολόκληρη ζωή
Θα σε αγαπούσα
Και θέλεις να 'μαστε και εντάξει
Μα όχι...
Διπλά θα με πειράξει

Πάρε τους κλώνους που αγαπάς
Όταν πονάς σε αυτούς να πας
Και να σε κλαίμε...
Όλοι οι άλλοι...

Και εμείς...
Που απ' έξω τραγουδάμε
Με εσάς όλους γελάμε...
Και όμως...
Βαθιά μέσα μας όλοι μισοκλαίμε...

Θέλουμε...
Με εσάς τα ίδια θέλουμε...