Της Νιώτης μου τα πάθη

Φύσηξε αέρας στα ματάκια και δακρύζω...

Ταξίδι σε άνεμο τρελό
Θα κάνουμε σε έναν γιαλό
Τον πόθο μου τον σκοτεινό
Θα εκμυστηρευτώ

Σα κάπου να έχω δει
Την ίδια την σκηνή
Την ίδια αγάπη που σου δίνω

- Μα λάθος κάνεις!

-Δεν νομίζω...

Εκτίμησα τον κάθε πανικό
Με κάθε κολλητό
Σαν να έχω ζήσει όμως
Κάτι αποκαλυπτικό

Μα που να πεις...
Να σε πιστέψουν...
Πως στην ανάγκη μου μια μέρα όλοι θα πέσουν.

Μια μέρα...
Θα διαλέξουν...
Μες' τις σειρήνες στο κατάρτι αν θα με δέσουν.

Μα πως θυμάμαι...
Έναν αέρα...
Σαν αυτόν όταν σε είδα πρώτη μέρα
Που μου φυσούσε τα ματάκια
Και αυτά γυαλίζαν σαν γατάκια
Όταν τροφή τους βάζεις για να σε αγαπούν...

Μα ίσως πιο έξυπνο θα ήταν
Νερό σε μάρμαρο να χύσεις
Λίγο την πλάκα αν θες να ξύσεις
Βάλτο στον ήλιο πιο εκεί
Και να περιμένεις να ανθίσει από κει το γιασεμί...