Της Νιώτης μου τα πάθη

Στη σκηνή 1

Όρθιος πάνω στη σκηνή...

Αφήνω μια πνοή...

Και πέφτω κάτω...

Και κοιτώ...

Εκεί ψηλά στον ουρανό...

Και ερωτώ:

-Τι πονάει πιο πολύ από αυτό
Από ένα "όχι" στο "σαγαπω"
Από ένα μύνημα που πήρε ένα λεπτό
Και σε άφησε γυμνό για πολύ καιρό

Πως το τίποτα έγινε κάτι...
Και ο δολοφόνος της καρδιάς σου
Το πολύτιμο διαμάντι...

Πως ο στόχος της ζωής σου τη στιγμή
Γύρισε να σε σκοτώσει εκεί... πάνω στην σκηνή...

Χωρίς ηθοποιούς να παίζουν...
Με αληθινούς ανθρώπους να το βλέπουν...

Με θεατές πολλούς..."

Με χτύπησα στη πλάτη να πορευτώ ορθώς...
Μπας και βγω ο μαύρος από την πίκρα ολοταχώς...

Μα δυστυχώς ο καιρός...
Που το παίζει και γιατρός...
Σαφώς...
Είναι αργός...