TUTUKLU

ölüm hiç bu kadar güzel olmamıştı

-2.BÖLÜM-

Gözlerimi açtığımda gün daha aymamıştı.saatime baktığımda sabahın 5'i olduğunu fark etmem kısa sürdü.
Bugün pazartesiydi ve her gün olduğu gibi sıkıcı işime gitme vaktiydi. Hazırlanmam yaklaşık bir saatimi almıştı.

İş yerime vardığım da karşımda sinirli müdürümü bulmam la duraksadım "sana kaç kere dedim ceren hanım kitapların numarasına göre diz!müşteri senin yüzünden içeri giremiyor! Kovuldun! eşyalarını topla ve çık buradan"

Anın şokunu üstümden atabilmem yaklaşık 1 dakika sürdü adamın yüzüne bakmadan hızlıca gidip eşyalarımı çantama sıkıştırıp çıktım. yanaklarımdaki ıslaklığı sildim bu kitap haneden çalışalı yaklaşık bir ay bile olmamıştı Kendimi o kadar Zavallı hissediyordum ki anneme ne diyeceğimi bile bilmiyordum yine bana umutsuz bakışlarıyla bakacak ve odasına kapanacaktı.

....

Eve vardığımda Kapının kilidini yavaşça açtım odama girmeden önce annemin odasını ziyaret ettim nefes alış verişleri yavaş ve düzenliydi annemin uyuduğundan Emin olup odama girdim çantamdaki eşyaları boşalttım.
Aynadaki yansımamı görünce duraksadım. Bilinçsizce ağlamıştım yüzümü yıkadıktan sonra duruladım çantamdan çıkarttığım kitapları bir kenara dizip eşyalarımı yerleştirdikten sonra elime geçen ilk kitabı rafa koyarken bir anda yabancı bir kitap çarptı gözüme.Bu kitabın Benim kitabım olmadığını fark etmem kısa sürdü.

Bir şey daha fark etmem uzun sürmedi bu kitabı Neredeyse çalıştığım kitaphanede hiç görmemiştim.
Kitabın iç sayfalarına göz attım herhangi bir kitaba benzemiyordu kitabın başlığına bakmak için çevirdiğimde hiçbir şey yazmadığını fark ettim kitabın kapağı simsiyahtı işaret parmağımı kitabın kapağında gezdirdim.

Lütfen yardım edin!lütfen!

Küçük Bir Çığlık atarak elimi başıma götürdüm aklımı mı kaçırmıştım? Beynimde bir yabancının yardım çığlıklarını duymuştum gözümü kapattım ve tekrar duymayı bekledim fakat sessizlikten başka bir şey duyamadım kitabı en alttaki rafa Koydum iki gün sonraki doğum günümü düşündüm 18 yaşıma girecektim tüm genç kızlar gibi heyecanlı ve mutlu olmam gerekirdi ama değildim.

Yüzümde Buruk bir gülümseme oluştu kardeşim belki hayatta olsaydı yine mutlu bir aile olabilirdik kapının açılmasıyla kendimi toparlayıp kalktım " Ceren Mutfağı toparlamam için bana yardım eder misin" İlkin şaşırsam da "tabii ki anne" dedim annem asla odasından çıkmazdı benim yanıma uğramazdı bile.annemdeki bu değişimin sebebini  bir nebze olsun Merak etmiştim"bugün işin erken mi bitti?"bakışlarımı ondan kaçırdım bunu ona nasıl diyeceğimi bilmiyordum Annem tekrar etti" Bir sorun mu var?" Yavaşça nefes verdim"hiçbir şey yok anne" dedim düz bir sesle bunu ona diyemeyeceğimi biliyordum.

...

Mutfakta İşim bittikten sonra odama çıktım Akşam olmuştu telefonumdan Gelen mesajlara baktığımda yeni kovulduğum yerden mesaj gelmişti çalıştığım günlerin parasıydı.

Bu para bir ayı bırak ben ve anneme on gün bile yetmezdi...o adamdan nefret ediyordum babamın eski düşmanıydı. babamla ilgili bir meseleyi benden sorumlu tutuyordu. işten kovulmama pek üzüldüm diyemezdim. Bir daha o adamı göremeyeceğim için mutluydum.
yatağıma uzandığımda kitaplığın rafında bir değişiklik fark ettim oturur konuma geçip Kitaplarımı süzdükten sonra En alttaki rafa baktım yerine koyduğum kitabın iç sayfaları açıktı. annem belki uğramıştır ve merak edip bakmıştır diye düşündüm kitabı kapatıp rafa koyduğumda kırmızı bir yazı dikkatimi çekti.

Kitabın kapağında kan kırmızısı renginde Tutuklu yazıyordu bu imkansızdı Daha önce bu kitabı elime aldığımda hiçbir şey yazmıyordu bile. Gözlerimi ovuşturup tekrar baktığım da kırmızı ve parlak harfler olduğu gibi yerinde duruyordu 'Belki de iyice incelememişsindir Ceren'
Hayır incelememe gerek yoktu kırmızı renk herkesin dikkatini çekerdi daha önce olsa fark ederdim kitabın son sayfasına baktım 480 sayfaydı bu bir aşk romanımıydı? Orta sayfalardan birini açtım.birden yazılar silikleşti ve yok oldu. Bunların hepsi aklımın bir oyunu muydu?