The Last Piece I : Call of the Past

~ CHAPTER 88 ~

"𝑵𝑨𝑩𝑼𝑩𝑼𝑯𝑨𝒀 𝑲𝑨 𝑺𝑨 𝑷𝑼𝑵𝑶 𝑵𝑨𝑵𝑮 𝑲𝑨𝑺𝑰𝑵𝑼𝑵𝑮𝑨𝑳𝑰𝑵𝑮𝑨𝑵 𝑺𝑨𝑴𝑨𝑵𝑻𝑯𝑨, 𝑨𝑵𝑫 𝑺𝑶𝑶𝑵 𝑻𝑯𝑬 𝑻𝑹𝑼𝑻𝑯 𝑾𝑰𝑳𝑳 𝑩𝑬 𝑹𝑬𝑽𝑬𝑨𝑳𝑬𝑫"

"𝑰𝒕 𝒊𝒔 𝒃𝒆𝒕𝒕𝒆𝒓 𝒏𝒐𝒕 𝒕𝒐 𝒕𝒆𝒍𝒍 𝒚𝒐𝒖 𝒂𝒕 𝒊𝒌𝒂𝒘 𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒌𝒂 𝒅𝒊𝒔𝒌𝒐𝒃𝒓𝒆 𝒔𝒂 𝒔𝒂𝒓𝒊𝒍𝒊 𝒎𝒐 𝒐 𝒉𝒂𝒏𝒈𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒚 𝒌𝒂𝒚𝒂 𝒏𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒈𝒔𝒂𝒃𝒊 𝒔𝒂𝒚𝒐"

I had goosebumps as I remember those. From Joseph noong pinuntahan ko si Camilla sa puntod nito, the soothsayer and all. Wait- bakit parang nagkatotoo ang propesiya ng babaeng yun? pa-paano kung unti-unti nga yun nagkatotoo? Mas lalo pa akong maraming naalala. Ang gulo gulo na. Masyadong masakit isipin ang lahat at mas lalong bumigat ang nararamdaman ko.

"𝑺𝒐𝒎𝒆𝒕𝒉𝒊𝒏𝒈 𝒃𝒊𝒈 𝒄𝒐𝒎𝒊𝒏𝒈 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒘𝒂𝒚."

The day when I first encountered lady Aldreda. Noon ko pa narinig ang mga tinagang yan ngunit wala rin akong makuhang kasagutan. Hindi ko na napaigilan ang aking nararamdaman, bumuhos na ang aking mga luha. What would happen if I find it out? find a secret? secret of what? wala tangina! ang gulo sobra. Halos napasabunot ako sa sarili ko habang iniisip ang lahat ng nangyayari. Pagod na ako. Pagod na pagod na.

Paano nga kung my nalaman akong sekreto na tinatago nila? hindi ko alam kung ano ang magagawa ko. I know, I know, I know it down in my heart that they will never betray me. Pero kung ano man. Baka ikakasira na to ng buhay ko. Kapag hindi ko man matanggap ang naka abang sakin. Hindi ko siguro makakaya. Hindi ko alam kong ano ang magagawa ko. But just hope it's not that bad. I just hope so.

"𝑴𝒂𝒃𝒖𝒃𝒖𝒍𝒈𝒂𝒓 𝒏𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒃𝒖𝒐𝒏𝒈 𝒔𝒆𝒌𝒓𝒆𝒕𝒐 𝑺𝒂𝒎𝒂𝒏𝒕𝒉𝒂. 𝑨𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒕𝒂𝒈𝒂𝒍 𝒏𝒂 𝒔𝒆𝒌𝒓𝒆𝒕𝒐 𝒏𝒈 𝑳𝒂𝒔 𝑪𝒂𝒔𝒂 𝒅𝒆 𝑵𝒂𝒗𝒊𝒅𝒂𝒅. 𝑻𝒉𝒆 𝒕𝒊𝒎𝒆 𝒊𝒔 𝒂𝒍𝒎𝒐𝒔𝒕 𝒏𝒆𝒂𝒓. 𝑪𝒉𝒂𝒏𝒈𝒆 𝒊𝒔 𝒄𝒐𝒎𝒊𝒏𝒈!"

....................

"Samantha!" wika ng isang lalaki sa pintuan. When I look at him a si Javier yun. Ah shit- agad kong pinahid ang aking mga luha ng nakatalikod pa siya. Umupo ako ng maayos.

"Okay ka lang ba?" tanong ulit nito sakin nang maka upo na siya sa tabi ko.

"Ah- opo" mahinang wika ko.

"You're not."

Well, hindi naman talaga. Umiyak na nga ako ngunit hindi pa rin napapawi ang sakit na nararamdaman.

"Ah- Javier?"

"hmm"

"Ma-maari ba kitang mayakap?" wika ko sa kanya. Hindi ko nga alam kong bakit sinabi ko. Eh- gaano ano ko ba siya? I find a good connection with him. Ngunit hindi na yun sapat upang mapatunay na ama ko nga siya. I never saw him. Behind his mask kung sino siya. Pero paano kung-

"Bakit naman hindi?" wika niya sakin. Unti-unti pumunta ang direksyon ko sa kanya. Until I felt his hand all over me. Really wrapping me so I did the same. Wala eh, kung makayakap ako sa ibang ama ay parang niyayakap ko lang si daddy.
Isa sa mga bagay na naiinis ko ay ang umiyak. Yung gusto kong ilabas sa lahat na matapang ako kahit ano pa ang mangyari sa akin. But there are things that really makes me weak. Kahit ano pa ang gawin ko. Tao lang rin naman tayo. Kahit ano pa ang gawin. Masasaktan, masasaktan tayo. Kailangan lang talaga manatiling matatag. You don't need to show that you're strong forever, dahil hindi natin alam kung hanggang kailan. Just like heroes and villains, once they weakened, they can be defeated. Patatagan na lang talaga ng luob. Laban na lang ng laban. Walang sukuan.