Loneliness & Darkness (on going)

Bab 6

-Kenyataannya sebuah fakta yang begitu Menyakitkan tidak akan dapat kita Hindari-

_Nayy_

***

Aku lungguh ing kursi kayu kang ana ing balkon kamarku. Aku ndeleng kosong menyang ngarep. Jiwaku pancen ana kene, nanging pikiranku nglayang embuh menyang ndi. Dadaku tansaya sesak ngelingi kedadeyan sawengi. 

 Tamparan iku, bentakan iku, kemarahan iku, tangisan iku, kaya terus muter ing sirahku, kaya cambuk kang terus ncambuk aku saben wektu tanpa ampun. Malah aku oleh ngelingi sakabehe karo jelas. Sakabehe kaya wis kasimpen ing sel otakku kang paling adoh lan terdalam nggawe aku angel kanggo nglalekake. Aku menarik napas dalam-dalam, ngupakara ngilangake sesak kang awit wau mengangguku. 

 Tak rasakke pawongan nepuk pundakku banjur lungguh ing sandingku. 

"Are you okay, Na?" pener wektu iku, tak rasakke setetes eluh wiwit tiba ngliwati pipiku. 

"I'm here, don't cry," bisik Mas Andre pener ing kupingku banjur mbusek luwih eluhku karo lembut. 

Patrap iku malah nggawe aku tansaya nangis lan wiwit terisak, aku angel payah ngeleg idu ngupakara kanggo nelesi kerongkonganku kang garing. 

Rasane, aku pengin mbalang kabeh pitakon kang ana sajroning otakku saiki, nanging ora bisa. "tell me, please," malah tetembungan iku kang metu saka cangkemku. 

Kadhangkawis, apa kang awake dhewe uncalake karo apa kang awake dhewe pikirake berbanding kuwalik. 

 Mas Andre nyawang aku karo tatapan teduhe. "Not now, Na." 

 Aku nyawang karo tatapan nyuwun. "Pleaseeee," aku ngupakara nggoyang-goyangake tangane sekuat tenaga, nanging ora kasil amarga tenagaku wis entek terkuras liwat eluh . 

Sapisan maneh, Mas Andre nghela napas dawa. "Okay, fine," ucape mbari nyekel kaping loro pundakku. 

"Kowe ngerti geneya Papa arang mulih kapungkur iki?" aku geleng-geleng ringkih dadi wangsulan. 

Mas Andre angel payah ngeleg ludahe. "iku amarga Papa lawase iki nginep ing omah sekertarise Na. lan dheweke kabeh...." 

Mas Andre merem, aku nyawang karo tatapan nyuwun andharan. "dheweke kabeh, dheweke kabeh khilaf Na. Papa gendakan karo wadon iku. Mama ngerti saka kancane kang kebeneran nyambut gawe sekantor karo Papa. Kancane Mama ngomong Papa asring mesra-mesraan ing kantor lan ahh," jelas Mas Andre banjur mengacak rambute frustrasi. 

Bang!! 

Dadaku kaya di antemi watu kerikil. Eluhku netes kanthi pirang-pirang, nggawe mripatku obah dadi abang. Gegerku bergetar hebat, aku nutup mripatku karo tanganku.   

Aku mbuka mripatku alon lan langsung ketemu karo mripat hazel duwene Mas Andre, aku nyawang karo tatapan kang loro. "You lied to me," ucapku karo nada bergetar. 

"It was a lie, right? OMONGKE NEK AKU IKI KABEH NGAPUSI!!!" ucapku setengah berteriak lan bali terisak. 

Mas Andre banjur nggawa aku menyang jero rangkulan, dheweke menenggelamkan sirahe ing pundakku banjur mengelus-ngelus gegerku tanpa njawab pitakonku wau. 

Aku isih terus nangis ing jero rangkulan, ngupakara nikmati kehangatan kang Mas Andre wenehake liwat rangkulan. Aku menghirup ambu awake kang saka dhisik tansah bisa nggawe aku sathithik luwih tenang. Saorane, karo patrap cilike iki, bisa sathithik ngurangi raos sakitku. 

 Sawise samene suwening rerangkulan, Mas Andre nguculake rangkulane. Tak delok klambine sathithik teles amarga eluhku . Nanging kayane, dheweke ora pati masalahke bab iku. Mas Andre nyawang aku dalam–dalam. "I don't lie, Na. that's true. Mas ngerti kowe bakal kaya ngene, amarga mas uga ngrasakake apa kang kowe rasakke saiki. Nanging, iki kasunyatan kang kudu kowe trima Na. Mas nyuwun tulung kowe bisa luwih diwasa menyikapi bab iki," ucap Mas Andre karo nada alon nanging isih bisa tak rungokke kanthi cetho.