I'm Not Sorry- Bang Chan, Stray Kids♡ {Dutch}

12. The woman

Ik lag op de grond. Ik opende m'n ogen. Ik stond op. Waar ben ik? Ik was in een gebouw. Het waren langen witte gangen. Ik keek rond. Ik liep het gebouw door. Maar er was geen in of uitgang. Het gebouw bestond uit alleen maar witte lange gangen die nooit eindigde. Er lag iemand in de verte op de grond. Ik liep naar haar toe. De muur naast haar zat onder bloed. Mijn handen trilde "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik. Maar ze gaf natuurlijk geen antwoord. Ik kon haar gezicht niet zien, haar haar zat er voor. Ik deed het haar naar haar oor. Ik schrok en deed snel een stap naar achteren. Waardoor ik met me rug tegen de muur aan botste. Het meisje dat op de grond lag...... dat.. dat was ik. Haar uiterlijk was precies hetzelfde als die van mij. Ik zat daar tegen de muur naar haar te staaren. Uit haar mond stroomde bloed, en haar wang lag open. Opeens proefde ik bloed in m'n mond. Ik keek m'n hand voor m'n mond. Waarom m'n handen rood werden door het bloed. Wat gebeurt er?.... iemand help me ik keek naar het mes dat naast het meisje lag. Ik pakte het op en keek naar mijn handen. Ik hoorde iemand naar me toe lopen. Ik keek naar diegene. Ik kon haar gezicht niet goed zien, maar het was een vrouw. De vrouw had zwart haar en een lange witte jurk aan. Ik keek de vrouw aan en viel op de grond en deed m'n ogen dicht.

30 september-

Pov Y/n-
Ik deed me ogen open, en ging langzaam rechtop zitten. Wat was dat? Ik schudde m'n hoofd en besefte dat ik op de bank in slaap was gevallen. Ik stond op en liep naar de keuken. Ik zag de sleutel op het aanrecht liggen die van Hyunjin was. Ik pakte de sleutel en deed het in een kastje. Ik geef het later aan hem ik pakte wat drinken en liep naar de bank, en dacht na over gisteren. Waarom doet Hyunjin zo? Ik schudde m'n hoofd "Hou op met het nadenken" Riep ik tegen me zelf. Ik stond op en besefte dat ik vandaag naar m'n moeder zou gaan.

Ik liep naar de bloemist en zocht naar de roze rozen waar m'n moeder van houd.

Ik betaalde de rozen en liep de winkel uit. Ik was op weg naar het huis van m'n moeder. Het was ver. Ik stapte de trein in en ging zitten. Het was rustig. Ik pakte m'n oortjes en ging muziek luisteren. Ik staarde uit het raam. En dacht aan de droom.... nou droom. Het was meer een nachtmerrie. Was ik dat meisje? Ik staarde minuten uit het raam, en dacht na. Ik moest nog één en een half uur in de trein zitten.

Ik stapte bij het station uit en liep verder. Het was niet meer zo ver. Ik liep over de straat en kwam aan bij het huis waar m'n moeder woont. Ik belde aan. Maar niemand deed open. Ik wou de sleutel pakken die ik ooit van haar had gekregen. Maar de deur ging al open. Er kwam een vrouw met zwart haar en dure kleding aan naar buiten. Ze keek me geïrriteerd aan en liep snel weg. Ik keek achterom. Ze moest me ergens aan denken. Ik schudde m'n hoofd en liep naar binnen.

"Hey mam" Ik liep naar haar toe en gaf haar een knuffel. "Ik heb je zo erg gemist" Zei ze. Ik knikte "Ik jou ook" Antwoorde ik. Ze liet me los en keek naar de bloemen "zijn deze voor mij?" Vroeg ze. Ik glimlachte en gaf haar de bloemen.
"Wie was die vrouw eigenlijk?" Vroeg ik. Ze dacht na. "Ze kwam gewoon even op bezoek" Antwoorde ze. Ze liep naar de keuken. Ik bleef daar staan en dacht na. Ze kwam terug en gaf me een warme beker gevuld met warme chocolademelk. Ik ging op de bank zitten en keek haar aan. Ik kreeg een berichtje op m'n telefoon. Ik keek snel. Het was Seungmin.

Seungmin: Y/n kunnen we praten?

Ik dacht na. En negeerde het ik deed m'n telefoon op stil en keek weer naar m'n moeder. "Dankjewel voor de chocolademelk" Zei ik met een glimlach.

7 hours later

Ik zat weer in de trein. Het was half zeven. De lucht was donker blauw. Ik keek naar de lichtjes die te zien waren in de stad. Ik dacht aan die vrouw. Nu herinnerde ik het. Zij was die vrouw waar ik over gedroomd had. Ik had haar nooit erder gezien.

De trein stond bij het station waar ik moest zijn. Ik stapte de trein uit, en liep snel naar huis. Het was donker en rustig op straat.

Ik liep het gebouw in. Seungmin stond daar "ahh je liet me schrikken, wat kom je hier doen?" Vroeg ik. Seungmin keek me serieus aan "Laten we praten" Zei hij. Ik knikte, en ontregelde de deur. We liepen naar binnen. Hij ging op de bank zitten en sloeg z'n armen over elkaar. Wat me ongemakkelijk maakte "Wil je wat drinken?" Hij schudde zijn hoofd. Ik ging naast hem op de bank zitten, en ging wachten tot hij het gesprek starte. "Waar wil je het over hebben?" Vroeg ik. Het werd een lange stilte "over Bang Chan" Zei hij. Ik keek hem aan "Hoe bedoel je?" "Ik denkt niet dat je hem kan vertrouwen" Zei Seungmin. "Waarom niet?" Vroeg ik licht geïrriteerd. "Je kent hem amper en misschien gebruik hij je" Antwoorde hij. "Waarom zou hij dat doen? Hij heeft een goed hart en zal niemand pijn doen" Antwoorde ik. Hij merkt dat ik een beetje geïrriteerd was. Hij pakte m'n hand vast ik keek hem in zijn ogen aan "Y/n...Het spijt me. Ik mis je gewoon" Ik keek verbaasd. Is hij jalours? "Ik ben niet Jalours, maar praat alsjeblieft met de baas van het cafe. Nu moet ik met iemand ander werken" Hij smeekte. Ik dacht na. "Ik zal met hem praten" er verscheen een kleine glimlacht op Seungmin's gezicht.

__________________________

1022 woorden