Scepsis

Elin

September was al bijna voorbij voordat ik het echt door had. In alle winkels hing een nieuwe herfstcollectie, dus voordat we in de Dining Hall zouden avondeten met onze vrienden sleepte Hafsa me mee naar allerlei winkels. Voor zichzelf pakte ze alleen maar donker oranje, groenblauw en zwart, voor mij lichtblauw en lichtpaars.

'Ik wil geen crop top,' zei ik keer op keer. Ik haatte hoe strak het zat rond mijn lichaam, maar zij vond het mooi en deed alsof ze mij niet hoorde.

'Jij wil alles te groot. Vraag Boris of je een paar shirts mag lenen. Vindt hij niet erg.'

Ik rolde met mijn ogen en stopte met luisteren. Ik had allang gezien dat Boris alleen maar oog voor haar had en zij grapte erover omdat ze niet wist hoe ze ermee om moest gaan.

Eigenlijk wilde ik met haar praten over moeilijke dingen in een rustig cafeetje. Over dat ik scouting miste en me niet zo op mijn plek voelde bij een aantal vakken die ik volgde. Ik had meerdere keren moeten debatteren en ik durfde bijna niets te zeggen. Het ging me net iets te snel.

In mijn hoofd wist ik het wel, maar ik kon mijn ideeën ineens niet meer formuleren. Het was alsof ik in een winkeltje stond en geen idee had waar ik ook alweer voor kwam, net als vroeger. En ook met mijn huisgenoten had ik niet echt een klik.

Ik vond het vreselijk, want mét Hafsa was ik dit verlegen meisje niet.

Ze zou me vertellen dat ik het wat tijd moest geven, dat we hier juist zijn gaan studeren om onszelf uit te dagen. Daarna zou ze waarschijnlijk beginnen over haar vakken, dat ze sommige ook heel moeilijk vond, om vervolgens op een heel ander onderwerp over te gaan.

Soms moest je Hafsa bijna letterlijk stevig vastpakken en diep in de ogen staren om te zorgen dat ze niet afgeleid raakte.

Daarbij wilde ik haar vertellen over mijn oma, die de laatste tijd achteruit ging. Dat ik nu bijna dagelijks berichtjes en telefoontjes van haar of van mijn moeder kreeg en er gestrest van raakte, zoals ik van alle telefonisch contact gestrest werd.

Ze zou me zeggen dat het wel goed zou komen, op welke manier dan ook, en tips geven hoe ik met de stress om kon gaan.

Ik kende Hafsa zo goed. Ik wist het allemaal al. Ik wilde het gewoon even horen.

'Hallo. Meisje.' zei ze, met haar moeders sterke Arabische accent, 'jij luistert niet.'

'Wat zeg jij?' antwoordde ik in een slap aftreksel van haar accent.

Ze veegde met haar linkerhand een pluk haar achter haar rechteroor en knikte richting de paskamers. 'Kom anders in mijn hokje zitten.'

We wurmden ons tussen de andere winkelende klanten door en persten ons in een stoffige maar ruime paskamer. Overal lag haar op de grond. Ik voelde mijn neus prikken.

Door het TL-licht leek mijn huid doffer dan het al was. Mijn make-up was door de vochtige buitenlucht uitgelopen en mijn haar pluisde aan alle kanten. Terwijl Hafsa zich omkleedde, wreef ik in mijn ogen en probeerde ik mijn haar glad te strijken.

Ze vertelde over haar cheerleading training en de meisjes die daar waren. Dat de meesten alleen maar konden dromen over hoe flexibel zij nog was, en hoe grappig dat was want ze turnde al jaren niet meer. Ze vertelde over dat ze misschien bij de feestcommissie van de studievereniging wilde, omdat de feesten toch spannender moesten kunnen dan die silent disco op mijn binnenplaats van laatst.

Ik luisterde half en keek hoe ze haar Marilyn Monroe-achtige lichaam in het ene na het andere prachtige topje stak. Ik kon niet anders dan steeds knikken, omdat alles haar leuk stond.

Voor de zoveelste keer overviel het me hoe lelijk ik was tegenover haar. Hoe doorsnee en alledaags. Maar vandaag nam het me iets langer en heftiger in beslag dan anders. Ze zag het, want ze kende me.