Abused

Κεφάλαιο 20

Έχει περάσει ήδη μια εβδομάδα από τότε που βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων του Άγγελου και τώρα είναι μια χαρά. Τελικά δεν χρειαζόταν να αγχώνομαι. Το μόνο που χρειαζόταν να πάρω ήταν μερικά αντιπυρετικά και αναλγητικά φάρμακα. Ήδη τα αντιπυρετικά που του έδινα πριν βγουν τα αποτελέσματα βοήθησαν πολύ με αποτέλεσμα μέσα σε μια εβδομάδα να έχει γίνει καλά.

Τώρα απλά αναμένουμε το πότε θα κολλήσω εγώ. Και φυσικά και το αν θα κολλήσει ο Αχιλλέας. Με τον Αχιλλέα η επαφή των χειλιών μας δεν διήρκεσε πολύ οπότε θέλω να πιστεύω ότι δεν μετέδωσα τον ιό και σε εκείνον. Από την άλλη όμως εγώ, είμαι καταδικασμένη να περάσω κάτι τέτοιο. Αλλά και εγώ και ο Αχιλλέας το έχουμε πάρει τελείως φυσιολογικά και έχουμε αποδεχτεί ότι κάποια στιγμή μπορεί να συμβεί. Αφού το έχει περάσει και ο Άγγελος θα είναι πιο εύκολο να βοηθήσω και τον Αχιλλέα αν κολλήσει, αλλά και θα ξέρω τι να κάνω αν κολλήσω εγώ.

Εδώ και λίγη ώρα αυτή τη στιγμή ήμουν στο σαλόνι και κοιτούσα κάθε γωνιά του χώρου σκεπτική. Εκείνη την ώρα άκουσα κάποιον να ξεκλειδώνει την πόρτα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου. Ο Αχιλλέας μπήκε μέσα και όπως πάντα ήρθε στο σαλόνι.

"Πώς πήγε σήμερα;". Με ρώτησε αφήνοντας τον χαρτοφύλακα του στο τραπεζάκι μπροστά μας και κάθισε στον καναπέ μαζί μου.

Από τότε που είπα ότι παραιτούμαι η σχέση μου με τον Αχιλλέα έχει επιστρέψει στο κανονικό επίπεδο που βρισκόταν πριν αρχίσει να μου φέρεται απότομα. Και μου άρεσε περισσότερο έτσι.

"Όλα μια χαρά". Του απάντησα χωρίς να αφήνω το χαμόγελο από το πρόσωπο μου.

Το βλέμμα του Αχιλλέα άλλαξε και το ίδιο χαμόγελο με το δικό μου εμφανίστηκε στο πρόσωπο του.

"Πες το". Με προέτρεψε.

"Πώς ξέρεις ότι κάτι θέλω να σου πω;". Γέλασα.

"Για να με κοιτάς με τέτοιο τρόπο κάτι θέλεις". Μου εξήγησε.

"Απλά ήθελα να σε ρωτήσω". Του είπα διστακτικά παίζοντας με τα δάχτυλα μου αμήχανα. "Ξέρεις, αυτές τις μέρες πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και εμείς δεν έχουμε στολίσει ακόμα δέντρο". Το χαμόγελο του μετατράπηκε σε πονηρό.

"Όταν λες εμείς, τι εννοείς;".

"Εγώ κι εσύ". Το χαμόγελο του Αχιλλέα έγινε ακόμα πιο μεγάλο και αμέσως τα μάγουλα μου κοκκίνισαν καταλαβαίνοντας τι ακριβώς είπα. "Εννοώ, όχι ακριβώς εμείς. Εσύ δεν έχεις στολίσει δέντρο. Εγώ έχω στολίσει. Αλλά ήθελα να σε ρωτήσω μήπως ήθελες να σε βοηθήσω να το στολίσεις γιατί γενικά εμένα μου αρέσει να βοηθάω σε τέτοια. Αλλά αν δεν θέλεις δεν χρειάζεται να μου το κρύψεις. Εγώ απλά προσφέρθηκα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι-". Ξεκίνησα να λέω ασταμάτητα, νιώθωντας την ντροπή να με καταβάλλει, μέχρι που με διέκοψε.