Wrong Peter Parker

•where am i•

Beğenip görüşlerinizi yazarsanız çok sevinirim.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Hanımefendi! Hanımefendi?! İyi misiniz? Hanımefendi?"
"Dur! Dur! Gözlerinin hareket ettiğini gördüm!"
"Çekilin kadının havaya ihtiyacı var. Hanımefendi şimdi ambulans gelicek. Merak etmeyin."
Başımda feci bir ağrı hissetiğim sırada bunları duyuyordum. Ağrı yüzünden hala gözlerimi açamamıştım. Kendimi zorlasam da fayda etmiyordu. Elimi başıma götürerek ağrının nerden geldiğini anlamaya çalıştım ama elim kafam yerine soğuk bir şeye değince elimi hemen çektim.
Bir süre gözlerim kapalı bir şekilde ne olduğunu anlamayı umarak etrafımdaki seslere odaklandım. Duyduğum seslerin çoğu keskin sirenler ve insanların bağırışlarından ibaretti. Bu sırada kafamdaki ağrı yavaş yavaş azalıyordu. En sonunda gözlerimi açmaya gücüm yettiğinde başımda bir hemşirenin olduğunu gördüm. Doğrulmaya çalışırken beni eliyle durdu.
"Hanımefendi başınıza ağır bir darbe aldınız. Yardım gelene kadar yerde yatmanız sizin için en iyisi." dedi beni geri yatırarak. Bir hemşireye karşı çıkmanın mantıksız olucağını düşünerek tam gözlerimi kapatmak üzereyken aklıma nasıl buraya geldiğim geldi.
"Ben iyiyim. Yardıma ihtiyacım yok merak etmeyin" dedim kalkmaya çalışırken ama hemşire inatçıydı.
"Hanımefendi lütfen inat etmeyin az sonra yardım gelicek. Birazcık sabredin."dedi beni geri yatırmaya çalışarak.
"Bakın ben gerçekten iyiyim.Siz asıl yardıma ihtiyacı olan insanlara yardım edin lütfen."
"Ben de şuan bunu yapıyorum hanımefendi ama işimi hiç kolaylaştırmıyorsunuz!"dedi hemşire hafif kızgın bir ses tonu ile. İyice sinirimi bozmaya başlamıştı bu kadın. Onca çabayı hastaneye gitmek için değil Peter'la karşılaşabilmak için yapmıştım bir hemşirenin yanında yatmak için değil. Burda durduğum her saniye bir kayıptı benim için.
En sonunda tüm gücümle kolunu ittirip sinirli bir şekilde ayağa kalktım. Yüzünden bu davranışımı beklemediği belli olan hemşireye dönerek "Çabanız için gerçekten çok teşekkür ederim ama ben iyiyim gidip diğerlerine yardım etseniz çok iyi olur."diyerek ordan uzaklaştım. Arkamdan "Ama hanımefendi beyne gelen hasarlar çok risklidir. Geri dönün lütfen." gibi seslenişleri duysam umursamadım. İyi olduğumu biliyordum.
İyi olmama ihtimalim yoktu.
En sonunda kalabalıktan sıyrılıp nerde olduğumu anlamaya çalıştım. Burası son derece sıradan bir sokaktı. Yani eğer yanan binayı görmezden gelirsek oldukça sıradan.
"Nerdeyim ben?" diye düşündüm kendi kendime. Burada uyanmamam lazımdı. Benim şuan kendime ait olan bir evde kendime ait olan bir odada yatıyor olmam lazımdı. Ama onun yerine çok alakasız bir şekilde yanan bir binanın önünde uyanmıştım.
"Rüya mı görüyorum şuan?"Bu yeni method da mı işe yaramamıştı. Kendimi çimdikleyip uyandırmayı denedim ama olmadı. Zaten eğer rüyada olsaydım rüyada olduğumu fark eder etmez uyanırdım. Her zaman uyanmıştım. Peki şimdi ne oluyordu?
"Bu bir rüya değil ama aynı zamanda benim istediğim yer de değil. Ah Tanrım nereye düştüm ben?!"
En son ne yaptığımı hatırlamaya çalıştım. Suyumu içip yatağa yattıktan sonra Carol'ın bana yeni önerdiği methodu yapmaya çalışıyordum. Sonra sonra... Sonrası yoktu. O zaman başarmış mıydım? Sonunda shiftlenmiş* miydim? Ama eğer shiftlendiysem neden istediğim yerde değildim? Neden yanan bir binanın önündeydim? Bu sorular beynimi kurcalamaya devam ederken birden yüksek sesle bağıran bir adamın sesini duydum.
"Bakın orda işte Örümcek Adam! Bizi kurtarmaya geldi!"
Hemen yukarı baktım. Gerçekten de oydu. Bu oydu. Örümcek Adam.Peter Parker.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Merhaba arkadaşlar umarım ilk bölüm hoşunuza gitmiştir. Spiderman No Way home'dan sonra Andrew biraz daha Spiderman rolünde olmasını istememin de etkisiyle bu kitaba başladım. Umarım seversiniz. Bu giriş bölümü olduğu için kısaydı. Öbür bölümler daha uzun olucak. Beğenip yorum yaparsanız daha hızlı yazarım yeni bölümü şimdilik hoşçakalın :)