Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
❄️|Jack
Bilincim yarı açıldığı zaman ilk karşılaştığım şey karanlıktı. Kapkaranlık bir yerdeydim. Bunun üstüne refleks olarak gözlerimi geri kapattım ve uyumak istedim. Yarı açık bilincim yavaş yavaş kapanırken aniden gözlerime hücum eden ışıkla kaşlarımı çatıp yerimde kıpırdandım.
Işık gitmedi. Onun yerine kulaklarıma adım sesleri doldu. Ardından biri iki omzumu da kavrayıp beni sırt üstü yatar pozisyona getirdi. Vücudumda eller dolaşmaya başladı. Tanıdık değildi bu eller. Ardından bir soğukluk ve acı hissetti tenim. Ürperdim. Ardından bilincim tamamen açıldı. Gözlerimi açtığım zaman hastanede olduğumu düşündürecek bir beyaz tavanla karşılaştım. Vücudum ağrıyordu.
Ne olmuştu bana?
Kafamı sağa döndürdüğümde bana bakan bir çocukla karşılaştım. Çocuk tahmini on üç yaşındaydı. Saçı, kaşı, kirpiği, teni bembeyazdı. Bunu duymuştum. Albino hastalığı. Gözleri masmaviydi. Bana birinin gözlerini hatırlatıyordu. Üstündeki kıyafetlerde beyazdı. Çocuk kar tanesine benziyordu. Ya da kardan adama.
"İyi misin?" Ağzımı açtım ama kuruduğunu hissettiğim boğazım tekrar kapatıp yutkunmamı sağladı. Çocuk bana doğru ilerledi ve bir şişe açtı. Ardından ağız kısmını dudaklarıma yaklaştırıp içindeki sıvıyı içmemi sağladı. Tadını alınca fark etmiştim. Bana su içiriyordu. Suyun birazı ağzımın iki yanından akarak yanaklarımı, çenemi ve boynumu ıslattı. Ama o sırada bunu düşünmeyecek kadar susamıştım. Çocuk suyu içirirken konuştu. "İçinde ağrı kesici var. Ağrın varsa birazdan etki edip seni rahatlatır." Ardından şişeyi ağzımdan çekti.
En sonunda konuşabileceğime kanaat getirince dudaklarımı tekrar araladım. "Neredeyim ben? Sen kimsin? Ne oldu bana?" Tamam, çok fazla soru sormuştum. Ama hepsini merak ediyordum. En son neler olduğunu hatırlamakta güçlük çekiyordum. Çocuk gülümsedi. "Şu an oldukça güvenli bir yerdesin. Ben Olaf. Büyük ihtimal uzun süredir bilincin kapalı olduğu için hatırlamakta zorlanıyorsun. Üç adamın saldırısına uğradın. Kaçarken bir araba çarptı sana. Kolun ve üç kaburgan kırıldı. Bacağında, belinde ve kırık kolunda da ciddi yaralar vardı. Fazla acı çekmemen için her uyandığın an seni geri uyuttuk. Yaklaşık bir haftadır baygınsın. Yaraların acısını hissetmeyeceğin kadar kabuk bağladılar ama kırıkların için biraz daha zaman var."
Açıklamasına karşı beynimin içine görüntüler dolmaya başlamıştı. Aynen dediği gibiydi. Üstelik o sırada bir şey daha olduğunu hatırlıyordum. Tanıdık bir dokunuş. Özlediğim bir dokunuş. "Beni sen mi kurtardın?" Olaf başını iki yana salladı. "Elbette hayır. Seni tanımıyordum bile." Minik bir gülüş kıvrıldı dudaklarımda. "Jack. Adım Jack." Olaf kıkırdadı. "Evet artık tanıyorum." Gözlerimi tekrar tavana çevirdim. "O zaman beni kim kurtardı?" Olaf aklına bir şey gelmiş gibi gözlerini büyütüp dudaklarını o şekline getirdi. "Aaaaaa doğru doğru doğru. Ben buraya sadece yaralarına bakmaya gelmedim! Şimdi senin doğrulman lazım. Yemek yiyeceksin."
